Marked by my Divine Alpha

Sa Gitna ng Takipsilim

Habang tumutugtog ang malumanay na musika, unti-unting kumalma si Ashmaria. Nang nakaraang gabi pa siya hindi mapakali, at ngayon lang tila tuluyang pumapasok sa isip niya na talagang dumating na ang araw na matagal na niyang hinihintay. Dahan-dahan siyang naglakad sa pasilyo, ang tingin niya ay nakatutok kay Zion. Nandoon siya sa altar, mukhang kalmado at kampante—parang hawak niya ang buong mundo. Mabilis ang t***k ng puso niya. Ito na ang araw na matagal na niyang inasam mula pagkabata. Hindi lang basta dahil gusto niyang maging Luna—pinaghirapan niya ito. Lahat ng pagsasanay, lahat ng hamon mula sa ama niya—lahat ng iyon nagdala sa kanya rito.

At heto na si Zion, ang Alpha na hinahangaan ng lahat, naghihintay sa kanya. Hindi lang ang lakas niya ang hinangaan ni Ashmaria, kundi ang malasakit niya sa pack, sa mga tao. Habang papalapit siya, napangiti siya. Alam niyang maraming babae ang nangarap na tumayo sa kinatatayuan niya ngayon, pero siya ang pinili ni Zion. Hindi dahil anak siya ng dating Alpha, kundi dahil naniniwala ito sa kanya—nakikita nito ang kakayahan niya. Hindi rin mahalaga sa kanya na hindi sila fated mates. Alam niyang kaya nilang buuin ang sarili nilang kwento.

Lahat ng mata ay nakatuon kay Ashmaria habang bumababa siya sa grand stairway ng villa, suot ang isang nakamamanghang puting gown na kumikinang sa ilalim ng chandelier. Parang prinsesa siya sa isang fairy tale—ang mahaba niyang buhok ay bumagay sa kanyang mala-diyosang itsura. Hindi makapaniwala ang lahat—ang magiging Luna ng Sirius Pack ay tunay na kahanga-hanga.

Nang marating niya si Zion, ngumiti ito sa kanya, saka marahang hinawakan ang kamay niya.

“Ang ganda mo,” mahina niyang sabi. Namula siya, ramdam ang init ng tingin nito. Lumapit pa si Zion at bumulong, “Handa ka na ba?”

Kasabay ng tunog ng hangin sa hardin, maingat siyang ginabayan ni Zion patungo sa altar. Tahimik pero puno ng emosyon ang paligid. Hindi makapaniwala ang mga tao—si Ashmaria, ang anak ng dating Alpha, ang magiging bagong Luna. Walang dudang kaya niyang gampanan ito. Isang malaking selebrasyon ito para sa pack—ang nag-iisang anak na babae ng pamilya Valerion ay ikakasal sa kanilang Alpha.

Kahit saan tumingin, puno ng puting rosas ang paligid, ang halimuyak nito’y humahalo sa bango ng mga bagong lutong tinapay mula sa mansyon.

Sa dulo ng hardin, isang malaking puting tolda ang nakatayo nang buong ganda, balot ng kumikinang na tela. Dito magtitipon ang mga panauhin, ang sentro ng kasiyahan sa gabing ito.

“Kinakabahan ako, But I am, because you are by my side” sagot niya nang may kasiguraduhan kasabay ang matamis na ngiti.

Sa ilalim ng maliwanag na buwan, malapit na nilang ipagpalit ang kanilang mga panata—pangakong haharapin ang lahat, mula sa unos hanggang sa tagumpay, magkasama. Tahimik na nakamasid ang bawat miyembro nang kanilang pack, puno ng pag-asa para sa hinaharap. Masaya ang seremonya, hanggang sa biglang sumira sa katahimikan ang isang kakaibang tunog. Matinis. Matalas. At nakakabingi. Tunog na noon lang nila narinig at dahil doon naalerto ang lahat. Ang ibang nandoon na hindi matiis ang kakaibang tunog ay napapatakip sa tenga nila.

“Ano iyon?” tanong ni Ashmaria, unti-unting nawala ang kanyang ngiti habang tumingala siya sa langit, ang kilay niya’y bahagyang kumunot. Mula sa di kalayuan, isang mahabang, nakakatakot na alulong ang umalingawngaw. Hindi iyon tulad ng karaniwang pagtawag ng mga lobo—may kung anong kakaiba rito. Madilim. Nakakabahala.

Nanigas si Ashmaria mula sa kinatatayuan dahil sa labis na takot. Simula nang dumating siya sa manor, hindi pa niya narinig ang alulong ng aso.

“Anong nangyayari?” bulong niya, kita ang pag-aalala sa tinig. Napatingala siya, at doon niya nakita ang mga kakaibang nilalang—malalaking nilalang na mistulang ibon ang umiikot sa langit. Daan-daan sila, ang madidilim nilang anyo ay lumalagpas sa mapusyaw na liwanag ng buwan. Mabilis ang pagaspas ng kanilang pakpak—sobrang bilis, parang hindi normal. Kamukha nila ang malalaking paniki, makakapal ang balat, animo’y nilalamon ng dilim ang mga bituin sa langit. At kasabay nito, pumailanglang ang nakakabinging sigaw ng mga uwak, ang tunog nila’y parang babala na bumabalot sa hangin. Nagkagulatan ang mga panauhin, nagsimula nang magtayuan, litong-lito. Mula sa mahihinang bulungan, nagkaroon ng mga sigaw ng pagkabigla nang biglang bumaba pa ang mga nilalang—at doon nila nakita ang tunay na anyo ng mga ito.

Hindi nagdalawang-isip si Zion. Agad siyang pumwesto sa harapan ni Ashmaria, marahang hinila siya palikod habang hindi pa rin nakakabawi si Ashmaria mula sa pagkabigla, handang ipagtanggol ang dalaga mula sa panganib na bumabagsak mula sa langit.

“Stay behind me,” bulong nito, matigas ngunit kalmado.

At saka bumagsak ang tunay na bangungot. Nagbagsakan ang malalaking nilalang na kamukha ng paniki, ang malalawak nilang pakpak ay nag-iwan ng matatalim na anino sa nanginginig na madla. At saka sumalakay ang mga ito. Mabilis, malupit, walang awa—sinakmal ng mga nilalang ang leeg ng kanilang mga biktima. Naglipana ang takot. Pumuno sa hangin ang mga sigaw, humalo sa nakakakilabot na tunog ng pagkain.

Walang patawad ang mga halimaw—sinisipsip nila ang buhay mula sa kanilang biktima na parang walang kahirap-hirap. Nabilaukan si Ashmaria, mabilis niyang ibinalik ang tingin sa langit. Nanlamig ang dugo niya. Ang maliwanag na buwan—na ilang sandali lang ang nakalilipas ay sumisimbolo ng pag-asa—ngayon ay nagkulay-pula, animo’y sinalanta ng sariwang dugo.

Mahigpit niyang hinawakan ang braso ni Zion. “Anong nangyayari?” bulong niya, halos hindi marinig sa gitna ng lumalalang kaguluhan. Hindi niya maintindihan kung bakit nang yayari ang bagay na iyon sa kanyang kasal.

Bago pa may makasagot, isang malakas na sigaw ang pumunit sa kaguluhan. “Zion! Ashmaria! Ano'ng ginagawa niyo? Get our of here, Hurry!” Sigaw iyon ng ama ni Ashmaria, biglang lumabas mula sa manor, mahigpit na hawak ang isang shotgun.

Mabilis na lumingon si Zion, gulat sa matigas na tono nito. Bubuka pa lang ang bibig niya para sumagot nang biglang itinaas ng ama ni Ashmaria ang sandata at pinaputok ito. Umalingawngaw ang putok sa buong looban, at isa sa mga nilalang ang biglang nawasak, nagkalat ang makapal na itim na usok sa hangin.

“Huwag kayong tumunganga diyan!” sigaw ng kanyang ama, nagmamadaling nire-reload ang baril, nanginginig ang mga kamay sa bilis ng kilos. “Umalis na kayo dito—NGAYON NA!”

Hinawakan ni Zion ang kamay ni Ashmaria, matigas ang ekspresyon. “Kailangan nating umalis,” madiin niyang sinabi, saglit na tumingin sa ama nito, na patuloy na nagpapaputok para pigilan ang mga halimaw.

Napaatras si Ashmaria, pero nagdalawang-isip siyang tumakbo. Dapat ba siyang manatili at lumaban kasama ang kanyang ama?

“Umalis na kayo!” muling sigaw ng kanyang ama, puno ng desperasyon. Ang imahe ng isang mandirigmang nakikipaglaban mag-isa laban sa kadiliman ay tumatak sa isip ni Ashmaria habang hinihila siya ni Zion palayo, ang hakbang nila bumibilis sa bawat nakakapanindig-balahibong sigaw sa paligid.

“Pero, Papa—” nanginginig ang boses ni Ashmaria, ang puso niya'y parang hinihila sa magkaibang direksyon—lumaban o tumakas para protektahan ang kanyang ama at ang lalaking mahal niya.

“Dalhin mo si Ashmaria sa ligtas na lugar! GO NOW!” mariing utos ng kanyang ama, ang tinig niya'y malakas sa gitna ng kaguluhan.

Nanatili siyang nakatayo, hindi makagalaw, habang ang mga mata niya'y lumilipat-lipat sa kanyang ama at sa kagimbal-gimbal na eksenang nagaganap. Takot at pagkalito ang bumalot sa kanyang mukha.

“Beta Gabriel! Ilabas si Ashmaria dito,” utos ni Zion, matigas ang tinig, puno ng paninindigan. Saglit na nag-alinlangan si Gabriel, kita ang bigat ng utos—na balak manatili ni Zion.

“What are you doing? Move! That’s an Order from your Alpha.” sigaw ni Zion, hinatak si Gabriel mula sa kanyang pag-aalangan.

“Hindi! Hindi natin sila pwedeng iwan!” sigaw ni Ashmaria, puno ng desperasyon ang tinig. Tumibok nang malakas ang kanyang puso, nanginginig ang kanyang dibdib habang nanatili siyang matatag sa kinatatayuan niya. Isa siyang Luna—paano niya basta-basta maiiwan ang kanyang pack? Ano'ng silbi ng lahat ng mahigpit na pagsasanay niya kung tatakas lang siya sa oras ng kagipitan? Paano niya matitiis na iwan ang kanyang ama at ang lalaking ipinangako niyang pakakasalan? Paano siya magiging Luna nang kanilang Pack kung iiwan niya ang mga ito at ililigtas ang sarili.

“This is not the time for you to be Stubborn! Kapag nagtagal tayo rito, lahat tayo mamamatay!” sigaw ni Zion, ang boses niya’y puno ng tiyak na pangamba. Lumapit siya nang isang hakbang, ang presensya niyang mahigpit na nag-udyok kay Gabriel na kumilos. Sa mabilis at determinadong galaw, itinulak ni Zion sina Gabriel at Ashmaria patungo sa daan palayo sa kaguluhan.

Humarap siya sa mga halimaw na dahan-dahang bumaba sa kanila, ang mga balikat niya’y nakataas, waring siya lamang ang pumipigil sa pagsalakay ng kasamaan. Mabilis niyang hinablot ang isang upuan, itinaas ito bilang panangga, at saka hinampas ang isa sa mga nilalang na sumugod papalapit.

Nanlaki ang mga mata ni Ashmaria, takot na takot habang pinapanood niyang lumaban si Zion, ang kanyang tapang bumibili ng mahahalagang segundo para makatakas sila. “Zion—” nagsimula siyang magsalita, nanginginig ang boses niya.

“Luna, kailangan na nating umalis,” mariing sabi ni Gabriel, ang tono niya’y matigas ngunit hindi natitinag. Hinawakan niya ang nanginginig na kamay ni Ashmaria, pilit siyang hinila papalayo. Nag-alinlangan siya, ang puso niya’y parang hinihila sa dalawang direksyon, ngunit nang makita niya ang kanyang ama na may panginginig sa mga kamay habang nire-reload ang kanyang shotgun at si Zion na walang pagod na nakikipaglaban, napilitan siyang sumunod.

“Alpha Zion! Alpha Cassian! Mag-ingat kayo!” sigaw ni Gabriel habang lumilingon, bahagyang nanginginig ang boses niya sa bigat ng kanyang damdamin. Ayaw niyang tumakbo. Ayaw niyang iwan sila. Pero alam niyang wala siyang pagpipilian.

Habang patakbo silang tumakas sa madilim na gabi, lumandas ang luha sa pisngi ni Ashmaria. Punung-puno ng tanong ang kanyang isip—at isang matinding dalamhati ang bumalot sa kanyang puso. Paano nagkagulo nang ganito? Bakit ngayon, sa araw na dapat ay puno ng saya at pag-asa?

Unti-unting lumayo ang mga tunog ng labanan habang tumatakas sila, ngunit lalo namang bumigat ang dibdib ni Ashmaria. Hindi niya matanggal sa isip ang nakakatakot na katotohanang nagbago na ang mundo nila, at ang tapang ng kanyang ama at ni Zion ay habambuhay nang mananatili sa kanyang alaala.