TRY ME: Draco Torres

SIMULA

"Isa lang ang maisasalba, Draco. Gusto kong piliin si baby." Pigil ang hikbi niya.

My eyes bore on her. We've met the wrong way. Both rebel. Patapon at walang plano sa buhay.

"But I want you to live. Gusto kong magbagong buhay ka rin, Mara."

I'm struggling to change.

To be a better person... for her.

She shook her head forcibly. A glint of tears is slowly forming on the side of her eyes.

"S-orry, but I d-on't want to. I have pre-eclampsia. I don't know if I can still give birth on time."

I felt weak with that.

Here I am, on the cold bars. I am trying to be better, and yet, she prefers not to fight anymore.

"Pareho tayong walang pamilya. Gusto kong buhayin ang bata. Kahit siya na lang."

"No. I need you, Mara. Kahit mag-ampon na lang tayo. Mabuhay ka lang."

She looked at me, sadly.

"I'm sorry. But I can't do that. This is my child, and I want her to live."

And there she left me.

She never visited me again. I know her sentiments, but I really want her to live. She loved me and accepted me.

She's my hope in this unfair world. In my no-direction life.

She's my pillar. My lovely butterfly.

I have always been a defiant person. I tried drugs. Trying to escape this cruel world, I met her there, both on high.

We tried to live together. Compared to me, she is full of dreams.

She's lonely, and I'm lifeless. Nagka-intindihan at naging sandalan ang isa't-isa.

She stopped using drugs when we found out she was pregnant with my child. She's more than glad.

I am too.

If I wasn't captured, maybe we could both change the life we started. But I can't get away from the law.

She visits me almost every day. I am with that little info about the baby. But the last time she visited, she dropped the bomb that only one of them could survive. It's hard to accept. I want them both, but I need to choose.

And I am choosing... her.

Maayos na ako kahit walang anak, for as long as she's alive.

"Torres, plato."

I obliged without any word. Paghuhugas ng plato, banyo, at kahit ano pa. Ang gusto ko lang ay lumaya. With that, I can help her decide.

Gusto kong magsisi at hilahin ang panahon. Kung sanang hindi nalulong ay baka pa maayos kami. Walang nanganganib at walang dapat piliin.

"Draco, please. Ayaw kong magalit ka sa desisyon ko."

She's here again. She's trying to convince me. But my decision is final. I want her more than the baby. Curse me if I am being selfish. I am okay with her even without a baby.

She's pale. Her lips are dull, and her eyes are gloomy. Even her cheeks look sunken.

Seeing her in this situation weakened me.

"No, Mara. We can live without the baby."

"Don't be selfish! I already live my life. Gusto kong mabuhay din ang anak ko!"

I looked at her, fiery.

Ano ba sa hindi malinaw na mas gusto kong mabuhay siya?

"Sinong mag-aalaga? Mapapabayaan din kung nasa kulungan ako at wala ka na," humina ang boses ko.

I can't accept it if she dies without a fight.

"G-agawan ko ng paraan."

She sobbed. Realizing my point.

"Pareho tayong walang pamilya. Saan mo iiwanan? Sa orphanage? Think wisely, Mara. Kung buhay ka, makagagawa naman tayo ulit-"

"You're wrong. This is the only pregnancy I can handle. Kahit ako pa ang piliin mo, walang chance na mabubuhay ako. Para mo na rin akong pinatay kung hahayaan ko ang anak kong mamatay."

I close my eyes tiredly.

Maybe I wasn't lucky enough.

I found an inspiration, and yet she's not meant for long.

"Fine. Kung d'yan ka sasaya. Kanino mo iiwanan?"

Masakit.

Masakit na paubaya. Kahit gaano ko kagustong pareho silang mabuhay kung ayaw naman ng pagkakataon ay wala akong magagawa.

But I am hoping that they will both survive.

Sunod na bisita niya ay kabwanan na niya. Nakangiti at hindi alintana na oras na manganak siya ay mawawala na.

She looks descended. Mas malalim na ang mga mata at mas namumutla.

I don't even wanna take a glimpse.

Nahihirapan akong huminga. Ni hindi ko mapigil ang luha ko.

I cried in front of her. I'm begging her to choose her life.

"Please. Baka, pwede pa."

I hold her hand tightly, hoping she will consider my wish.

She smiled. Not minding my tears.

"Bakit ka ba umiiyak? Are you not happy? Lalabas na si baby."

Walang hikbi ngunit pumapatak ang mga luha niya.

I know how much she is hurting.

"Alam kong gusto mong mabuhay. Please lang, piliin mo na lang ang sarili mo. Kahit walang anak, tatanggapin kita."

She cried.

Umiiling at umiiyak.

Buo ang desisyon at hindi ko kayang tanggapin iyon.

"I'm sorry. Hindi ko rin kakayaning mabuhay. Tanggapin na lang... natin. Tanggapin mo na lang ang anak natin."

I fisted my hands. Trying to hold firmly.

Kung pwede lang i-donate ang buhay ko, gagawin ko. Mabuhay lang silang dalawa.

"Mahal kita, Draco. Mahal ko rin ang anak mo. Hindi naman ako mawawala. My body may be gone, but not my memories with you. Think I am asleep and that tomorrow I'll be in your arms again."

Tumingala ako at pinunasan ang bumuhos na luha.

"Para mo naman din akong pinatay. Sana pala hindi ka na lang nagbuntis. I don't wanna see you in that cold coffin-"

"Then don't. I will understand if you do not visit me at the cemetery. Tatanggapin ko. Basta paglabas mo, hanapin mo ang anak ko."

Mas lalo lang akong lumuha sa paghawak niya sa kamay ko. Nanlalamig ang mga kamay niya. Pakiramdam ko, hindi ko na siya makikita bukas.

Pakiramdam ko, isang kurap lang ay maglalaho na.

Ayaw kong pumikit, ayaw kong kumurap.

I held her hands more tightly.

Ayaw kong bitiwan.

Ayaw kong umalis siya.

Ayaw kong mawala siya.

That would be my greatest misery. To lose someone, I love.

To lose her.

"I would be more than happy if you met her. Please, iiwan ko siya sa kaibigan ko. Hanapin mo kapag nakalabas ka."

Madali niyang binitiwan ang mga kamay ko at nagpunas ng luha. Hinabol ko pa ngunit ayaw na niyang humawak.

"Huwag ka na ngang umiyak. H-ihintayin n-aman kita sa p-untod ko."

Paano niya nagagawang ngumiti gayong alam naming dalawa na mawawala na siya.

I want to wake up from this bad dream.

Behind those hopeful smiles is the sadness she can't hide.

Sa masaganang luha ay nagagawa niyang ngumiti.

Pinipilit maging masaya kahit pa huli na.

Ayaw kong tanggapin.

Ayaw ko ng puntod at ayaw ko ng bangkay.

"Mara, live. Sa bahay kita pupuntahan, hindi sa kung saan."

Bumibigat ang dibdib ko sa nakikitang paghihirap niya. Nasasaktan na wala akong magawa.

"My soul will wait for you there, Draco. Don't worry, I will live on the blood of my baby. I will guide you both."

Isang malawak na ngiti pa bago mabilis na pinatakan nito ng halik ang mga labi ko.

Iyon ata ang mabigat na desisyon at paubayang ginawa ko.

To let her go and

....die.

Ayaw ko man ay ganoon ang desisyon niya.

I prayed.

That night, I prayed.

Hindi ako makadiyos na tao pero para sa kanya, pinagdasal ko.

I want her to live. Kahit iyon na lang ang kapalit ng buhay ko.

But maybe faith is not for me. A gloomy morning is all I have. Sa harap ko ay isang nurse mula sa ospital.

"Sir, hinabilin po niya ito bago siya isinalang sa delivery room. She wished to send this to you, personally."

Hindi ako makangiti, ni hindi ko mahawakan ang paperbag na linapag niya sa mesa.

"How is she? Maayos na ba?"

"Sir..."

Hindi ko pinansin ang naluluha niyang ekpresyon. Ngumiti pa ako. Hoping that she's still alive.

Mara is alive.

I know.

And that is what I want to believe.

"Kailan siya lalabas sa ospital? Malapit na akong lumaya. Bibisitahin ko."

"I'm sorry, Sir. Condolence na lang po."

My mouth parted as my heart ached.

Kumurap ako at pinilit na magsalita ngunit hindi ko magawa. Nanginig ang kamay ko at napahawak nang mahigpit sa mesa. Unti-unting nalalag ang mga luha.

'Condolence na lang po.'

Wala na.

Wala na.

Wala na.

"Mara!"

Galit kong tinaob ang mesa at binalibag ang upuan. Nagkagulo ang mga pulis at pilit akong pinipigilan.

Hindi ko matanggap.

Ang sabi ko, mabuhay siya!

Ang sabi ko ayaw ko ng puntod at bangkay!

Bakit naman hinayaan ninyong mawala sa akin?

Ang sabi ko, gusto kong buhay siya!

"Si Torres, nagwawala."

Isang suntok sa tiyan at malamig na bakal sa palapulsuhan ang naramdaman ko.

"M-ara."

I can't help but to cry harder.

Masaganang luha na lamang ang kaya kong i-alay para sa kanya.

Hindi ko matanggap na wala na.

"My soul will wait for you there, Draco."

Nanlabo ang paningin ko sa masaganang luha. Nanikip ang dibdib sa alaala. Nakapinta pa sa isipan ko ang lumuluha niyang mga mata ngunit ang labi ay nakangiti.

I just lost a beautiful soul.

Ano'ng saysay ang pagbabagong buhay kung wala na ang aalayan ng buhay?

"My body may be gone, but not my memories with you. Think I am asleep and that tomorrow I'll be in your arms again."

Walang ingay na tumulo ang mga luha ko. Kahit anong pilit kong unawain, hindi ko matanggap.

Para akong pinapatay.

"Torres, pwede kang sumilip sa libing."

Marahas akong umiling.

Walang ililibing!

Hangga't hindi ko tinatanggap na wala na siya, hindi pa siya patay.

"Basta paglabas mo, hanapin mo ang anak ko."

I smiled, bitterly.

I looked at the paperbag. Binuksan at napaiyak lamang sa litratong bumungad sa akin. Her, smiling widely at the camera while hugging me.

Tahimik akong lumuha at dinamdam ang pagkawala niya.

Kung sanang paniginip lang.

Sana paggising ko, bibista siya ulit.

Sana paggising ko, nakangiti siya ulit.

Sana paggising ko, buhay siya ulit.

You will not be forgotten, Mara. I will tattoo you on my neck.

A beautiful butterfly.

Kasunod ng litrato ay isang kulay gintong molde. A pair of small feet were molded on that.

My baby's feet. Hinagod ko iyon nang marahan.

Your mom fought for you to live. Hintay lang at sabay natin siyang papasyalan.

Isang birth certificate ang nandoon. Photocopy at hindi original.

'Maria Gia Sumang Torres'

She will live, and I'll find her.

A cute pair of pink dress and shoes are my inspiration. Kasama sa iniwan niya.

Sana kamukha niya.

Sana katulad niyang ngumiti.

I want to believe she's still alive. But I know, she is not.

Maria Gia, daddy will look after you. My little, Mara.

For Mara.

For Maria.

I will be a better person.

Once I'm free, I will claim all my rights. No matter how bad my past is, I will strive to enter my heaven.

"Torres, laya ka na."

I smiled.

Soon we will meet, Maria.