--------
***Zariyah’s POV***
-
“Sorry, pero hindi ka na puwede dito, Zariyah,” ani ng may-ari ng barong-barong na tinitirhan namin ni Lola.
Hindi naman talaga amin ang bahay na ito; inuupahan lamang namin ni lola. Kahit sira-sira na at halos hindi na maayos, pinili pa rin naming manatili sa bahay na ito dahil ito lamang ang kaya naming bayaran. Ngayon na wala na ang aking lola, balak ko na rin naman talaga ang umalis, ngunit hindi pa sana ngayon. Kailangan ko munang makahanap ng malilipatan.
“Aling Maria, baka po puwede n’yo akong bigyan ng ilang araw. Maghahanap muna ako ng malilipatan ko,” pakiusap ko, halos nagsusumamo ang mga mata ko habang nakatingin sa kanya. Kalilibing lang kasi ni lola kanina, at heto’t pinaaalis na ako. “Kalilibing lang kasi ni lola at—”
“Hindi puwede, Zariy
