CHAPTER ELEVEN
1023 Words
NIKKI'S POV
Pagdating niya sa loob nang kwarto doon niya nilabas lahat na naipon na galit, sakit at sama nang loob sa lalaki...
"Bakit kung kelan okey na ako saka pa siya babalik"... iyak niyang sabi habang hawak ang dibdib...
Hindi alam nang lahat pati ang mga magulang niya na halos mabaliw baliw siya noon sa kakaisip sa lalaki.. Kahit siya nagulat siya sa sarili na ganun niya pala yun kamahal... to think na need na niya magpatingin sa physciatrist para lang maging okey siya coz she suffered depression that time.
At hanggang ngayon minsanan sa isang linggo siya nakikipag kita sa physciatrist niya...
Isang katok ang nakapag patigil sa pag-iisip ni Nikki...
..." Nak!! baby!! can you open this door for momy... mahinahong pakiusap nang mommy niya..
"at hindi naman matigas ang puso niya para hindi ito pag buksan..
Pag bukas na pag bukas niya nang pintuan sinalubong niya agad nang yakap ang ina at doon humagulhol nanaman nang iyak...
"shhhh.. tahan na... papanget ka niyan.. pag- aalo nang ina sa kanya..
"nak, i know kung gaano kasakit ang napag daanan mo, at saksi kami nang Dady doon.. pero ayaw naming mamuhay ka sa galit lalo na kung wala na ang taong pag lalaanan mo nang galit na yan" mahinang sabi sa kanya nang momy niya .. na ikinagulat niya...
"Kumawala naman siya sa pagkakayakap sa ina at tiningnan ito ng may pagtatanong sa kaniyang mukha.
"anong wala"??? eh hayun nga siya sa baba diba...ma..?.. ano siya? multo ganon? tanong niya sa ina..
" Her mom breathed heavily...
"Panahon na siguro para malaman mo ang totoo nak"... Go talk to him..." sa totoo lang sang - ayon kami nang dady mu sa huling kahilingan ni Jayrone pero ayaw nang kapatid niya na dagdagan pa ang sakit at lokohin ka.... mahabang sabi nang momy niya...
" wait.. what do you mean ma?? nalilito na ako.... nalilitong tanong niya sa ina..
"Gusto mo nang sagot sa mga katanungan mong yan? bumaba ka at makipag usap.." sagot nang nanay niya sabay labas nang pintuan..
......
Ayaw man niya pero mas nanaig sa kanya ang kagustuhan na malaman ang totoo..
Dahan - dahan siyang lumabas nang pintuan at naglakad pababa...
Kita niya ang mariing titig sakanya nang lalaki...
"TALK"!! blangkong mukhang utos niya dito pagkalapit na pagkalapit niya dito....
"Pero nagulat siya na imbis na mag salita may inabot itong kahon sa kanya...
Kinuha niya ito at binuksan...
"Parang may nakabikig sa lalamunan niya habang pinag mamasdan ang mga litrato na anduon at may maliliit na kahon at kalakip na sulat na kasama...
"Gusto niyang ibigay ko yan sayo oras na malaman mo na ang totoo.. and today is the day" panimula nito...
Kumurap kurap siya para pigilan ang mga luhang gustong magsipag laglagan nanaman..
"I'am not Jayrone, your boyfriend... I'm Jayrone the second.. Your boyfriend's twin brother. "... he coldly said.
Laglag ang mga panga niya sa gulat.. Hindi niya akalain na may kambal ito.. Dahil wala man lang itong naikwento sa kanya.. kahit pa si Jacob...
"You heard it right..." wika pa nito. I want to apologize if there were times na kailangan ko mag panggap bilang siya way back year before..." he added.
"Whaaat??? gulat niyang tanong...
"Nakiusap siya saakin to do that.. even your parents they knew everything...
He sighed deeply before he continued talking...
"Jayrone has a leukemia stage 4.. but he choosed not to take the medication.. coz of you... he choosed to stay here to be with you, kesa magpagamot. wika pa nito na tila ba may diin at galit ang bawat salitang sinasabi sa kanya.
Umiling iling naman siya sa narinig...
"Mga panlalamig niya at kalokohang nakikita mo hindi siya yun ako yun..
Pero siya ang nanunuyo sayo hindi ako...
..tssss. he chuckled.. remembered nang may babaeng nakakandong sakanya, that's not him, it's me.. pag amin pa nito...
"Nung nag paalam siya sayo na kelangan niyang bumalik nang New york hindi yun dahil sa magulang namin kundi dahil sobrang lala na nang nararamdaman niya.. but he need to fake everything, his smile just to showed to you how fine and healthy he is... but the truth is, he is slowly dying...
Kung hindi pa siya tinakot nang parents namin na sasabihin sayo lahat hindi pa siya babalik.. but it was too late.. pag baba pa lang na pag baba nang airplane nag collapse na siya..
"At doon niya ikaw hinabilin sa'kin.. na not to tell you everything.. and to continue if anu man ang naumpisahan namin.. natagalan lang ako bumalik dahil andami kung inaasikaso doon..
" When I saw you awhile ago.. sabi ko susundin ko ang gusto niya... kaya nilapitan kita but I saw how deeply hurt you are.. So i talked to your parents... not to pursue it anymore.. coz you deserve to know the truth and to be free from pain and anger.."... mahabang sabi nito.
"Halos hindi na siya makapag salita pa.. sa kakaiyak.. Parang mas dumoble ang sakit.. All this time nagtatanim siya nang galit sa taong wala na..
"Pero nagagalit siya at nasasaktan dahil niloko siya nang mga ito...
"sorry" hinging tawad nito at akmang hahawakan siya nito pero iniharang niya ang kamay niya dito..
"Don't touch me!!! may galit niyang sabi..
"Mga sinungaling kayo!!! manloloko!!!
Pasigaw niyang sabi dito..
"Please leave". pagpapa alis niya dito sabay turo sa pintuan.
Leave now!!!! she shouted.. !!!
Hindi na niya hinintay pa ang sagot nang lalaki dahil siya na mismo ang unang tumalikod at tumakbo pataas.... at nag kulong sa kwarto...
Hawak hawak ang dibdib at puno ng liha ang mga mata habang hawak ang litrato nang binata...
"Panu mo to nagawa sakin Jay? kung nag sabi ka lang sana nang totoo maiintindihan ko. ako pa mismo ang magsasabi sayong magpagamot ka... hindi yung lolokohin mo ako sa paraang gusto mo .. panunumbat niyang sabi sa larawan nito...
"Kung akala niya na mas masakit ang pag-iwan nito sa kanya ng walang pasabi noon, hindi pala... may mas sasakit pa pala ngayong nalaman niya ang katotohanan sa pagkawala nito.
- Writer
