CHAPTER 9 - SORRY
1259 Words
JO-JONAS?” gulat na gulat kong tanong sa lalaking kaharap ko ngayon.
Namilog ang aking mga mata ng makilala ko siya.
This couldn’t be happening!
How come he can recognize me?
Oh well! Bakit nga ba hindi Kaye, boyfriend mo siya for 2 years! 2 f*****g years! Halos paghinga niya alam na alam mo na nga e’!
Habang nag unti-unting nagiging maliwanag sa akin ang sitwasyon ay nakita may tinawagan saglit si Jonas, kinakabahan man I am trying my best to calm down at mag-isip ng dapat gagawin.
“ Hey! Wha-what?” sagot niya sa kausap niya sa cellphone niya, “He-Hello Dy–.” then nakita ko siyang napabuntong hininga na lang sa kausap nito at tumingin sa cellphone niyang pailing-iling ng ulo.
Pero di rin nagtagal ay napatingin ulit siya sa direksyon ko, sa ngayon inalis na niya ang kanyang aviator. I gasped when I totally saw his face, mas nag matured lang ang mukha niya and that makes him more handsome than before. Jonas' eyes resembled a lot with the kids and that man.
We are now looking at each other so intently kasabay nito ay ang pagbalik ng masasakit na nangyari ng kahapon.
Who could forget about it?
This man is supposed to be my refuge when I am feeling so down at that moment pero nawala siya, iniwan ako sa ere at inakusahan pa na cheater daw ako.
Parang kung may anong magnet ang humahatak sa aking mga matang titigan siya.
For a while silence filled the air, maingay sa lugar kung saan kami nakatayo but that very moment it seems like kaming dalawa lang, nakatayo at nakaharap sa isa’t-isa. I pressed my lips and never dared to speak again habang tinititigan lang siya.
“You look great!” Biglang basag niya sa katahimikan, nakangisi siya at pinasadahan niya ako ng tingin mula ulo hanggang paa.
Nagtaas ako ng kilay and bit my lower lip para lang pigilan ang sarili kong magmura.
Ang kapal ng pagmumukha niyang bumati sa akin na para bang walang nangyaring masama sa nakaraan namin.
But I don’t want to make a scene either most especially na nandito ang mga anak ko.
Fuck! I just remember, nandito pa la ang mga kambal at nadito itong si Jonas.
He can’t see the twins, hindi pupwede!
Matagal na pa la akong nakatitig sa kanya, sa totoo lang sa kakatitig ko doon ko nakita ang laki ng resemblance niya sa mga kambal at sa lalaking nakasama ko ng gabing iyon last 5 years ago.
“ It seems that you’re stunned to see me.” Sabi ni Joans ulit habang prenteng nakapamulsa.
“I’m so-sorry?” I ask out of nowhere.Para akong tanga.
Umayos ka nga Kaye!
“Well, ni hindi ka man lang makapagsalita agad when you finally know na ako itong kaharap mo,” Jonas replied and then he started moving forward, palapit sa akin. " Kumusta ka na?" Pagpapatuloy nito.
Gusto kong umatras pero parang napako ang aking mga paa sa kinatatayuan ko.
Bumilis bigla ang t***k ng aking puso when Jonas was able to cross the remaining space between us habang diretsong nakatingin sa akin samantalang ako ay nag-iwas ng tingin.
Napayuko ako, f**k why in the heck I can’t calm down!
“I almost did not recognize you, sa laki ng pinagbago mo Kaye.” Jonas uttered at mas lalo ko pang ikinagulat when he reached my chin and make me look at him.
Anu ba ang ginagawa niya. Naiinis ako sa sa’king sarili dahil para akong na su-suffocate ng presensya ni Jonas.
Hindi ko dapat siya hinahayaang tratuhin ako ng ganito na parang wala lang siyang naging atraso.
Pero ayaw ko namang mag eskandalo at baka pag pyestahan kami ng mga tao rito, isa pa nandito rin ang kambal.
Kaya humugot ako ng lakas ng loob at inalis ang kamay niyang nakahawak sa aking baba. “ Kung tapos ka na, aalis na ako!”
I said at tumalikod na but it’s just so annoying when he suddenly holds my arm again to stop me from walking away from him.
“Ka-Kaye, wait!” maagap na pigil niya sa akin.
I upheaved an exasperated sigh, napapikit pa ng mga mata just to suppress my annoyance at anger to Jonas. Kaya hinarap ko ulit siya kasabay ng pagbawi ko sa braso kong hawak-hawak niya.
“As far as we both concern, hindi kita kaibigan o kahit na anu, kaya walang rason na mag-usap tayo at umastang closed. “ I retorted to him in annoyance, “ So, if you’ll excuse, I have to go now!”
“Wow! Ang harsh mo naman Kaye, “ pagak niyang sagot na nakangisi pa, napataas lang ako ng kilay while crossing my arms. "Well, I can't blame you after all-- I'm sorry."
“Harsh? Seriously Jonas?”
He is so unbelievable, I could not imagined bakit ako na-inlove sa kanya, he is totally different from the man that I used to love before bago pa magkanda leche-leche ang relasyon naminng dalawa.
“Whoa! Hold on Kaye, wala akong planong makipag away sa iyo.” Jonas responded as he never took away his gaze on mine napataas pa ang dalawang kamay.
I rolled my eyes at nag-iwas ng tingin. Ayaw ko na siyang tingnan, masakit siya sa mata!
“ I know that we have a rough past and I admit, I’d been a coward and an asshole and how’d I wish you would be able to forgive me maybe not now but hopefully some day.”
I did not expect Jonas to apologize, after all these years. Dinala ko ang sakit na dinulot niya sa aking puso though he didn’t know yet what exactly happened to me dahil hindi niya naman ako binigyan na magpaliwanag before basta niya na lang akong hinusgahan. At iyon ang mas masakit.
I slowly moved my head to look at him at nakita ko siyang seryosong nakatingin sa akin. I could not comprehend if he is really serious about what he said but a part of me is telling me that Jonas is sincere.
Ganoon na lang ba iyon? Why does it feel so unfair?
“Honestly, I-I don’t know what to say.”
Napayakap ako sa aking sarili and Jonas attempted to reach out for me but I step backward. Hindi ako dapat magpadala sa mga sinasabi niya, hindi pa ako nakakalimot at wala siyang karapatang hawakan ako ulit. Though I felt somehow guilty dahil sa kambal at hindi niya alam na may nangyari sa naman talaga sa akin pero hindi iyong nag cheat ako sa kanya, thought he could technically say it but it’s never been my intention and it’s a big misunderstanding.
“Kaye, you don’t need to say something pero gusto ko lang na malaman mong pinagsisihan ko ang panghuhusga sa iyo.” Jonas said then smiled, “ I hope someday we can be okay.”
Nagulat ako ng inabot ni Jonas ang nakatakas kung buhok at inipit ito sa likod ng tenga ko that made me look at him.
Okay nanginginig ang mga tuhod ko sa ginagawa niya at naiinis ako sa sarili ko. I thought, I am tough pero bakit ganito? Our eyes meet each other's gaze again but this time there’s something the way he looks at me, it seems like…
I’m about to lose my mind again sa tamang pag-iisip ng diretso when I suddenly hear a voice of a girl screaming with gladness and calling someone’s name and with that I’m able to back in my senses.
“Uncle Dylan!”
- Writer
