PROLOGUE: THE ASHES THAT SPEAKS
279 Words
Ang lungsod ay tahimik sa unang liwanag ng umaga, pero may amoy ng abo sa hangin—paalala ng isang pangyayari kagabi. Sa mga kanto, natutunaw ang mga apoy na hindi man lang ganap na napatay, parang mga lihim na hindi kayang itago ng dilim.
Si Hanna Dela Cruz, nakaupo sa gilid ng maliit na tindahan, tinitingnan ang mga abo mula sa sunog. Kahit na bata pa siya, ramdam niya ang bigat ng mundong hindi patas. Lahat ng buhay niya, parang naglalaro sa pagitan ng kapangyarihan ng may pera at lakas ng tao sa kalsada.
“Hindi ko pa rin maintindihan,” bulong niya sa sarili, habang hawak ang cellphone. “Bakit ako? Bakit sa mga inosenteng tulad ko kailangan magdusa?”
Sa kabilang bahagi ng lungsod, si Piolo Sterling ay nakatayo sa mataas na gusali, nakatingin sa smoke-filled skyline. Billionaire siya, pero sa gabing iyon, wala siyang laman sa puso kundi galit at pangamba. Ang proyektong itinayo niya, nasunog sa isang iglap. At may pangalan na naugnay sa sunog—ang pangalan ng babaeng hindi niya kilala ngunit para bang may koneksyon sa lahat ng nangyari.
“Siya na siguro,” bumulong siya, tinutukoy ang taong nag-trigger sa lahat ng abo. “Ang taong puwedeng baguhin ang lahat.”
Hindi nila alam, sa bawat hakbang nila, may mga mata sa dilim na nagmamasid, may mga kamay na nagbabalak. At sa bawat lihim na nabubunyag, mas lalong nagiging malinaw: ang apoy ay hindi lang basta apoy. Ito ay panimula ng kwento nilang dalawa—kwento ng galit, lihim, at ng hindi maikakailang koneksyon.
At sa gitna ng abo at dilim, may isang katotohanan: hindi na sila makakabalik sa dati.
- Writer
