Balik normal ang pag-aalaga ko kay Kelvis. Pansin kong medyo um-okay na rin ang lagay niya. Na igalaw niya rin ang kanyang paa kahit paano. Ngunit hirap pa rin siyang makalakad. I take care of him. Hindi ko na rin siya masiyadong kinakausap.
Hindi ko na rin masiyadong dinibdib ‘yung pang-insulto niya sa akin noong nakaraang mga araw. Baka dagdag stress lang sa akin. Ako lang din ang kawawa.
Wala na ngang pakialam ang antipatikong lalaking inaalagaan ko sa akin, tapos iisipin ko pa iyong sinabi niya na wala lang ako sa kanya.
I should have felt insulted about it... Totoo naman talaga iyon. I'm just nothing to him, and he is nothing to me. We're just living in the same roof because I'm his private doctor and he is my patients. Hindi ko na dapat dalhinsa isipan ko iyong nangyari sa amin
