UNDRESS ME, DADDY - SSPG

Chapter 1: DADDY ROWAN

PROLOGO

“Oh, I want more, Daddy! Isagad mo pa, please! Isagad mo paahh!” pakiusap ko kay Daddy Rowan dahil magkahalong sarap at kiliti ang nararamdaman ko habang binabayo niya ako.

Ang sarap ng séx! At sa laki ba naman ng sandata ni daddy na ibinaon niya sa butas ko’y talagang titirik ang mga mata ko.

“Ang sarap mo, Elona! Ang sarap mo! And I will guarantee you na lagi mong hahanap—hanapin ang malaking sandata ko. So, just feel my díck inside your hot dampén hole dahil hindi kita titigilang iyutín ngayong gabi,” nanggigigil na sambit niya, sabay hugot ng malaki niyang pagkalalakí at bigla na naman niya itong ipinasok sa aking butas!

“Ahh!” ungol ko. Hinawakan ko ang dalawang hita ko upang ito ay bukakang–bukaka, kaya naman lalo niyang isinagad ang matigas niyang sandata, kaya naman napaawang ang labi ko sa sarap! At nagsimula na siyang maglabas–masok sa aking lagusan. “Oh, ang sarap talaga ng patutoy mo, Daddy! Hmm, shít! Shít! Ang sarap talagaahh! . . ” nakangiti na anas ko at walang patid ang nararamdaman kong ligaya.

“Oh, you’re goddámn delicious, My Elona! But, you’re still tight! You're still tight! But, s**t, dahil wala nang sasarap pa sa basang—basang pùke mo!” nagnanasa na usal niya at sinakop niya ang dalawang bundok ko dahilan upang mapaliyad ang balakang ko sa kiliti!

“Oh, Daddy! Wow! Wow! Oh, gan'yan nga, gan'yan nga,” kagat labi na usal ko at tila parang kinukuryente na naman ako at nanginginig ang katawan ko.

“Uh, fúck, Elona! Fúck! I know you're cúmming at magsasabay na naman tayong labasan. Kaya, namnamin mo bawat pagbaon ko ng malaking sandata ko sa butas mo dahil heto na, Elona! Heto na! Heto naahhh!” muling gigil na sambit ni Daddy Rowan at binilisan niya nang binilisan ang pagbayo niya sa akin, kasabay ng pagbulwak ng malapot na likido sa loob ko, dahilan upang umungól ako sa sarap!

_________

SIMULA

ELONA’S POV

“Saan n’yo ba kami dadalhin ni Aina, Uncle Mario? Ba’t nagmamadali kayong umalis?” tanong ko sa tiyuhin ko dahil ito ang kumupkop sa amin nang mamatay ang magulang ko sa landslide.

“Luluwas tayo sa Maynila dahil may gustong umampon sa inyong dalawa. At tiyak kong magugustuhan n’yong magkapatid ang buhay roon dahil bukod sa mayaman ang aampon sa inyo’y makakapag–aral pa kayo,” tuwang imporma nito sa amin dahilan upang magkatinginan kami ng kapatid ko.

“Hi–Hindi namin alam ang buhay sa Maynila, Uncle. Sanay ho kaming magkapatid sa buhay bundok. Ba–Baka, pagtawanan lang nila kami, lalo na ho ako dahil hindi ako nakatapos ng grade six at pagkakaingin lang alam kong trabaho at mag–alaga ng mga hayop,” pahayag ko, dahilan upang pamaywangan ako ni Uncle Mario.

“Pagkakataon n’yo nang magkapatid ang makapunta sa siyudad ay aayaw ka pa! Anong gusto mo, ha! Tatanda kang tatanga–tanga sa bundok na ito! At gusto mo na lang magkaingin ng habang buhay at mag–alaga ng kung ano–anong mga hayop na walang utak tulad mo, ha! At kung may mangyari sa inyo, sa akin na naman ang bagsak ninyo! Aba’y Elona, mahiya–hiya ka naman dahil matagal ko na kayong pinalalamon ng kapatid mo! Kaya, kung ako sa yo’y pumayag ka nang sumama sa Maynila nang makahinga naman ako sa gastusin sa inyo,” reklamo ni uncle.

“Hindi naman kami pabigat sa inyo ng kapatid ko dahil kumikita naman ako sa pagkakaingin ko. Naititinda ko rin mga manok na inaalagaan ko, saka sisipagan ko na lang, Uncle basta’t huwag n’yo lang kaming dalhin sa Maynila dahil hindi namin alam ang buhay roon ni Aina,” pakiusap ko.

“Ate, sumama na tayo kay uncle dahil tag–ulan na naman at baka gumuho na naman itong lupa. Baka, hindi na tayo makaligtas sa susunod na la–landslide,” saad naman ni Aina.

Matagal bago ako nakapag–isip. May punto naman ang kapatid ko, kaya pumayag na lang ako sa gusto ni Uncle Mario.

Binitbit ko na ang dala kong bayong na naglalaman ng damit ko. Naka–tsinelas lang kami ng kapatid ko dahil ito lang ang mayro’n kami at naglakad na kami pababa ng bundok.

Maputik ang daan, kaya hindi maiwasang matalsikan ang suot kong palda. Halos isang oras din ang nilakad namin para lang makasakay kami sa habal–habal upang makatipid kami ng pamasahe.

Pagdating namin sa sakayan ng papuntang Maynila ay pinagtitinginan ako ng mga pasahero dahil sa hitsura ko. Kulot–kulot kasi ang buhok ko at morena ang balat ko dahil babad ako sa araw.

“Sakay na!” utos ni uncle. Ako unang sumakay at dahil first time ko sa bus ay iniwan ko ang tsinelas ko.

“Ang hirap talaga ng bobong kasama. Isuot mo ‘tong tsinelas mo dahil hindi naman marmol ‘tong bus!” gagad ni uncle sa akin.

Pinagtawanan tuloy ako ng mga ibang pasahero, kaya pinamulahan tuloy ako ng mukha.

“A–Akala ko ho kasi ay magagalit ang may–ari ng bus, Pa–Pasensya na ho, Uncle,” hinging paumanhin ko.

Kinuha ko tsinelas ko at isinuot ko na ito at pumasok na ako sa loob at sumunod sa akin si Aina.

“Okay lang ‘yon, Ate dahil hindi mo naman talaga alam,” wika naman ni Aina. Mabuti na lang at ako unang sumakay sa kanya. Umupo na kami at palinga–linga pa ako dahil kinakabahan ako. Baka, kasi may mga masasamang tao lalo na at hindi ko naman masyadong alam magbasa kung english at halos putol–putol pa pagbabasa ko. Hinawakan ni Aina ang kamay ko at bumulong ito sa akin. “Relax ka lang, Ate.”

“Hindi ko lang maiwasang hindi kabahan lalo na at marami tayong hindi alam at inosente tayo sa mga bagay,” saad ko.

“Tuturuan naman siguro tayo ng mga aampon sa atin, Ate,” komento nito. Hindi na lang ako sumagot dahil may punto naman ito.

Paglipas ng mahigit tatlong oras na biyahe ay nandito na kami sa Maynila. Hinigpitan kong mabuti ang hawak kong bayong dahil baka maiwan ko ito.

“Mag–ayos na kayo dahil mukha kayong mga basahan sa hitsura ninyo,” gagad sa amin ni uncle.

Wala naman kaming dalang suklay, kaya hinaplos lang namin ni Aina ang aming buhok. Marami palang sasakyan dito at parang langgam sa dami.

“Je–ep,” pagpantig ko sa mahabang sasakyan.

“Jeep ang basa riyan, Ate,” bulong ni Aina sa akin.

Ngumiti lang ako. Mabuti pa si Aina dahil nakaapak ng first year high school, kaya alam niyang magbasa ng diretso.

Sumakay si uncle sa jeep at sumunod kami rito. Bumaba kami sa kanto at nakasunod lang kami ni Aina.

May humintong itim na van sa harapan namin. At bumaba ang sakay niyon na isang matandang babae na puno ng alahas at dalawang maskuladong lalaki.

“Mabuti naman at sumunod ka sa usapan natin, Mario. Sino sa kanila ang dadalhin namin sa hacienda,” sambit ng matandang babae, kaya naman nagkatinginan kami ng kapatid ko at bumaling ako kay Uncle Mario.

“Hi–Hindi po kami magkasama ni Aina, Uncle?” takang tanong ko.

“Oo, dahil magkaiba kayo at si Aina ang aampunin nila,” sagot ni uncle sa akin dahilan upang mapaawang ang labi ko.

“Hi–Hindi, Uncle. Hindi kami puwedeng maghiwalay ng kapatid ko,” protesta ko.

“At anong gusto mo, ha! Magkasama kayong dalawa! Gusto mo rin bang maging aanga–anga ‘tong kapatid mo gaya mo! May naghihintay na magandang kinabukasan sa kanya, kaya huwag kang hadlang!” asik ni uncle sa akin. “Dalhin n’yo na si Aina,” baling na utos ni Uncle Mario sa dalawang maskuladong lalaki at dinala na ng mga ito ang kapatid ko.

“Ate!” iyak na sambit ni Aina at pilit nitong inaalis ang kamay ng mga maskulado.

“Kapatid ko!” umiiyak na saad ko, ngunit mahigpit akong hinawakan ni uncle.

“Magiging maganda ang buhay ng kapatid mo ro’n!” gagad ni uncle sa akin at hinila na ako patungo sa traysikel at patulak akong isinakay.

“Aina!” sigaw na tawag ko nang makita kong umalis ang itim na van, hanggang sa mawala ito sa paningin ko, kaya naman humagulgol ako.

“Walang magagawa ‘yang pag–iyak–iyak mo, Elona, kaya umayos ka na dahil pupuntahan na natin ang taong pagtatrabahuhan mo! At malay mo na pag–aaralin ka niya,” ngisi na pahayag sa akin ni Uncle Mario, dahilan upang matigilan ako.

“Pagtatrabahuhan? A–Akala ko ho’y may aampon sa akin, ba–ba’t ako magtatrabaho?” nagtatakang tanong ko.

“Ay, natural na magtatrabaho ka ro’n! At may su–suwelduhin ka pa,” segunda ni uncle sa akin at bumaling ito sa traysikel driver. “Manong, paandarin n’yo na ito at sa Lamasan hills tayo.”

Sumakay na si Uncle Mario sa likod at pinaandar naman ang driver ang traysikel, habang ako’y patuloy sa pagluha ang mga mata ko. Kung alam ko lang na hindi pala ako aampunin ay hindi na lang ako sumama.

At paniguradong gano’n din ang kapatid ko. Mas gugustuhin ko na lang na manatili sa bundok, kaysa rito sa Maynila dahil hindi ko alam kung anong magiging buhay ko rito. Paghinto ng traysikel sa malaking gate ay bumaba na si Uncle.

“Ano pang tinatanga–tanga mo riyan, ha! Bumaba ka na!” gagad ni uncle. Mabibigat ang mga paa kong bumaba at nagulat na lang ako sa biglang paghila sa akin ni uncle papasok sa gate at dire–diretso kaming pumasok sa loob ng bahay nang hindi man lang ito nagdorbell, o kumatok.

“Sir Rowan, nandito na kami ng pamangkin ko,” malakas na tawag ni uncle at lumabas ang lalaking hubad, malaki ang katawan at naka–fit na shorts, kaya naman bakat na bakat ang kanyang patutoy, dahilan upang mapatitig ako roon.

“Ba’t kaya ang laki ng ano niya? Ano kaya'ng nakalagay roon?” tanong ng isipan ko.

Subalit, ibinaba ko agad ang tingin ko nang mapansin kong nakatingin siya sa akin.

“Kayo pala, Mang Mario. So, siya na ba ‘yong nireto n’yo no’ng nakaraang linggo?” tanong ng nagngangalang Rowan kay uncle, ngunit sa akin naman siya nakatingin.

“Oo, Sir Rowan. So, pa’no, iwanan ko na siya sa ‘yo at bahala ka na sa kanya,” ani uncle, dahilan upang kabahan ako. Gusto kong magsalita, pero ayaw namang bumuka ng bibig ko. “Alis na ako, Elona at galingan mo at lahat ng utos ni Sir Rowan ay sundin mo,” ngisi pa ni uncle at humakbang na sila palayo sa amin.

“Uncle!” tawag ko, subalit nakita kong nakasakay na si Uncle Mario sa traysikel, kaya ‘di ko mapigilang maiyak.

“Ayaw ko nang babaeng umiiyak, kaya ayusin mo ‘yang sarili mo,” matigas na sambit ni Sir Rowan. “Nasa kanan ang magiging kuwarto mo at maligo ka. Pagkatapos ay pumasok ka sa kuwarto ko at ayaw kong pinaghihintay ako,” maawtoridad pa na utos niya, kaya naman lalo akong kinabahan. Dahil anong gagawin ko sa kuwarto niya?