The Billionaire's Wrath

Three

Chapter 3

ALEXANDER…

I’M LEANING at my swivel chair while listening to those people around me. I’m tired with this kind of s**t in my life, pero kailangan kong makinig at maupo sa lugar na ito.

I look at Pietro that is busy taking notes in this bullshit meeting that the board of trustees called for.

These people are causing a havoc in my office just because the company is not launching a new product for about three months now.

Pathetic bastards.

Lahat nang sisi ng mga taong ito ay nasa akin, but they’re not telling it directly. They’re pointing a lot of people in this company, samatalang ang totoong dahilan kaya walang bagong produkto ay ako. I don’t want to launch a new product, and my reason is ‘just because’.

“Mister Moretti, I know that this meeting’s agenda bores you. But can we hear something about this problem that our company is facing?” malumanay na tanong ng isang may edad na board of trustees.

Every word that he said is kind and reserve, halatang takot na mapagalitan. Who wouldn’t be scared to a Alexander Moretti. Everyone who will stand against Alexander Moretti’s words will suffer.

“The meeting is adjourn,” iyon lang ang sinabi ko bago ako tumayo.

I leave the conference room without a word, and Pietro followed me in silence.

Pagkasara Pa lang ng pintuan kung ano-ano na ang narinig kong pinagsasabi ng mga tao sa loob. Lahat puro mga patungkol sa Akin, na ikinatatawa ko naman.

“Devo cercare un nuovo consiglio di amministrazione, signore?” agad na tanong sa Akin ni Pietro nang makasakay na kami ng elevator. ‘Should I look for a new board of directors, sir?’

“I think so,” sagot ko naman bago ako matawa.

But my laughter died in instance and a dangerously smile appeared at my lips.

“I don’t mind destroying them to make it more fun. What do you think Pietro?” aniko habang nakatitig sa may pintuan ng elevator.

“Then I will call signore Bullet for assistance,” malumanay na sagot naman ni Pietro sa akin.

Pietro is one hell of a kind butler, he knew me very well. Like I’m just the back of his palm. He knows when I’m in good mood or I’m not. He knew what kind of decision I will make.

He even knew which people I like to deal with or not.

“Nah, let Bullet out of this mess. He has his own problem to deal with for now.”

Nang bumukas ang elevator, agad na lumabas kami ni Pietro. Everyone look at us at first in awe but next was all fear, nagtayuan pa ang mga tao para lang magbigay galang sa akin. I don’t usually be in the office, madalas na si Pietro lang ang nandito. Kaya kung makikita ako ng mga tauhan ko lahat sila ay natatakot na humarap sa akin.

Everything around me looks so scared with me and I don’t care at all. Mas takot sila sa akin mas maganda, in that I can impost my authority without a sweat.

Sa paglabas ko pa lang ng building agad na pumarada na ang sasakyan ko sa harapan, nagmamadaling bumaba ang valet parking driver. Sa pagmamadali niya na iabot sa akin ang susi ko, nahulog niya ito.

“TSk!” napapikit pa ako.

Ilang beses na dinampot ng lalaki ang susi ko para lang mahulog at mahulog nito nang paulit-ulit. Nag-iinit na ang ulo ko sa ginagawa niya, but I still remained silent and wait him to give me my key.

At nang sa wakas nakuha na rin ng lalaki ang susi ko at iaabot na sa akin ang susi, hinarang na ito ni Pietro. And as my butler s***h assistant, he knew the drill already. Si Pietro ang kumuha ng susi gamit ang panyo nito para punasan ng susi.

“Grazie, ma penso che questo sarà il tuo ultimo giorno. ora puoi chiedere la tua busta paga all'ufficio contabilità.”  Malumanay ang pagsasalita ni Pietro, mababa at walang ibang makakarinig kung hindi ako at ang valet driver. ‘Thank you, but I think this will be your last day. You may now ask for your pay check at the accounting department.’

Namutla ang mukha ng lalaki habang nakatingin kay Pietro, tapos tumingin siya sa akin na para bang naiiyak na.

“Mi scusi signore, ma per favore ho davvero bisogno di questo lavoro.” Pagmamakaawa nito sa akin. ‘I'm sorry sir, but please I really need this job.’

Pietro gave me my key, “Signore, I’ll take good care of everything. Have a safe drive home,” anito nang kunin ko ang susi ko sa kanya.

Nilagpasan ko silang dalawa, pero hindi pa man ako nakakalayo sa kanila nahabol na ako ng lalaki at ngayon ay nakaluhod na ito at yakap na ang isang binti ko.

Narinig kong napasinghap ang ilang mga tao sa paligid ko, maging si Pietro mukhang nagulat sa ginawa ng lalaki. Hindi nito napaghandaan ang paglapit sa akin ng lalaki at lalo na ang ginawa nitong pagluhod at pagyakap sa binti ko.

I look at him, mukhang bata pa siya I think he’s in early twenties maybe twenty to twenty three years old.

“Signore, mi lasci fare questo lavoro. Questa è l'unica azienda che mi ha accettato. prego Signore. Ti scongiuro,” pagmamakaawa nito at umiiyak na habang nagsasalita. ‘Sir, please let me do this job. This is the only company that has accepted me. Please sir. I beg you,’

Agad na lumapit si Pietro sa amin para kunin ang lalaki, may mga security na rin na lumapit para tumulong kay Pietro.

Nagmamakaawa pa rin ang lalaki kahit na naialis na siya sa pagkakayakap sa may paanan ko. kaya napailing na lang ako, hinarap ko ito at pinakatitigan.

“Questa è l'unica azienda che ti ha accettato?” tanong ko sa lalaki na panay ang tango niya bilang sagot. ‘Is this the only company that has accepted you?’

Huminga ako ng malalim, nakapamulsang humakbang palapit sa kanila para lapitan ang lalaking nagmamakaawa na hindi alisin sa trabaho niya. Nakaupo pa rin ito sa may lupa kaya kinailangan kong mag-squat para lang mapantayan ko siya.

“Then, this will be the last company that will accept you. You should do your job well, who’s at fault at your miserable life? Am I the one to blame?” bulong ko sa kanya at mas lumapit pa ako sa kanya at itinapat ang bibig ko sa mismong tenga niya. “Life is unfair to those at the bottom, and you were in the bottom of this shitty life.”

Tumayo na ako para ituloy ang plano kong pag-alis, wala na akong sinabi pa kay Pietro. Alam na niya ang gagawin niya sa mga oras na ito.

“How stressful day it is,” naiinis na bulalas ko habang nagmamaneho na pauwi.

Pero iyong balak kong umuwi sa bahay ko, hindi ko alam bakit sa ibang dereksyon ako napunta. At nasumpungan ko na lang ang sarili ko na nasa tapat ng isang ubasan. Hindi sa ubasan na pag-aari ko, kung hindi sa isang nagngangalang, Antonio Albergo.

Hindi ito kasing lawak ng ubasan na mayroon ako, pero hanggang ngayon nasa dibdib ko pa rin ang inggit at galit sa may-ari ng lugar na ito. Ang lalaking sumira sa buhay naming pamilya, ang lalaking sinamahan ng babaeng nang-iwan sa amin nang dahil sa pera.

Leticia Garcia Albergo.

“I can’t wait to see you again my dear mother,” bulong ko habang nakatitig sa may ubasan na pag-aari ng asawa ng nanay ko.

Ten years ago nagkita na kami ng nanay ko, and how could she. Hindi man lang niya nakilala ang sarili niyang anak, na para lang akong isang estranghero sa harapan niya. Siguro dahil nagsisimula pa lamang ako noon at wala pang napapatunayan sa buhay.

How pathetic I was that year that I got the courage to came to their home unannounced. Para lang mapahiya dahil sa hindi ako nakilala ng sarili kong ina.

“I will never forgive you, Leticia. And soon I’ll make my revenge, you’ll experience my wrath in the most painful way you could imagine.”

Pinakatitigan ko pa ng ilang minuto ang ubasan bago ako nagpasya na umalis na sana para umuwi na sa sarili kong bahay. Pero natigilan ako nang mamataas ko si Leticia na naglalakad palabas ng ubasan kasama ang isang dalaga.

Hindi si Leticia ang nakatawag ng atensyon ko kung hindi ang babae kasama nito.

She have the sweetest smile, an innocent looking girl with a sultry looks.

Parang nakita ko na siya noon, hindi ko lang maalala kung saan. I tried so hard to remember if who this woman with Leticia is. Until I remember who is she to Leticia and Antonio.

Violetta Albergo.

 The only daughter of Antonio Albergo, the love of Leticia.

Pinakatitigan ko silang dalawa habang masayang naghihintay ang mga ito sa bukana ng ubusan ng mga ito. Masayang nagkukwentuhan ang mga ito, tumatawa at kitang-kita ang ligaya sa mga mukha ng mga ito. Hanggang sa dumating na ang hinihintay ng mga ito na sasakyan na marahil ay magdadala sa mga ito pauwi sa bahay ng mga ito.

“What a surprise I have in here?” aniko habang hindi ko inaalis ang pagkakatitig ko kay Violetta hanggang sa tuluyan na itong nakasakay ng sasakyan.

May mapaglarong ngiti ang lumabas sa labi ko, habang may binubuo akong plano.

Before I only planned to just show to that Leticia how powerful and wealthy I was. And make their family heritage to suffer in depth of my wrath. But today, I had change my plan.

“A better plan that you will suffer indeed, Leticia.” Parang demonyo na tumawa pa talaga ako nang matapos akong magsalita.

Hindi na ako makapaghintay na maisakatuparan ang nasa isip kong mga plano. Hindi na ako makapaghintay na magawa ang lahat ng ito at maipaghiganti na rin ang pamilya kong nasira nang dahil sa isang babaeng mukhang pera. Na nagawang iwanan ang sarili niyang anak para lang sa karangyaan.

“Just wait Leticia, you will feel my wrath in no time. You and your good for nothing husband will shed tears of blood for everything you made,” banta ko pa na para bang nasa harapan ko ang mga taong pinapatungkulan ko ng aking banta.

Nagbigay ako ng huling sulyap sa ubasan ng mga Albergo bago ako umalis na at umuwi sa sarili kong kaharian.