N. E. R. D. (Tagalog)

Chapter 2.

Nine pov:

I am strolling here in the mall specially at the supermarket. May balak kasi akong magluto ng roti dahil nakaraan ko pa gustong kumain noon.

Pababa na ako ng escalator ng may bumanga sa aking lalaki na nakahood at mukhang nagmamadali.

"Hoy kuya, dahan-dahan naman."sigaw ko sa lalaking nakahood pero dahil nagmamadali siya ay hindi niya na ako pinansin at nagtuloy-tuloy lang.

Paglabas ko ng mall ay dumiresto ako sa kabilang kalsada para mag-abang ng tricycle dahil sa mahal ang bayad sa mga nakaparadang tricycle at minsan ay mahal ang bayad at malayo-layo din ang bahay namin.

Ilang minuto lang ay may biglang humintong blue na kotse sa harap ko at bumukas ang bintana na nasa tabi ko.

"Need a ride?" ask the guy who is obviously the driver of the car.

"Sorry, not pokpok." sagot ko sabay iling at wagay pa ng mga kamay ko.

Sayang gwapo pero mukhang patulin.

Black charcoal eyes, pointed nose, peach lips, and black silky shiny hair, this guy is gorgeous and for sure a foreigner.

"I'm not looking for a p********e?" he answered while chuckling.

Ayy, nakaka-intindi pala. Ang gwapoo din ng boses pati tawa ulalam.

"I'm sorry about earlier?" malumanay niyang sabi.

"You know...the escalator?"

"Ahh, no worries, no worries." sabi ko at ngumiti pa para mapanatag siya na wala lang yun.

"So, in exchange I'll give you a lift." at binuksan ang pinto ng kotse niya na nasa harap ko.

I refused again but his persistent, that is why I said yes. Hindi naman daw siya masamang tao.

The ride went smoothly with us getting to know each other. His name is Chord, he is also new here and planning to continue his studies here with his twin brother named Chance.

Nang makahinto sa harap ng bahay ay bumaba na ako at nagpaalam.

"Bye, thanks for the ride and nice to meet you."

"Welcome, see you." sabi niya bago pina-alis ang sasakyan.

Pumasok na ako sa bahay para magluto, wala pa din si mama hanggang ngayon pero dahil tumawag siya nakaraang araw ay napanatag naman ako. Isang linggo na ang lumipas pagkatapos ng pangyayaring iyon sa canteen at hanggang ngayon ay hindi pa din ako tumatapak man lang sa canteen ng school, iniiwasan ko ding makita ang kings lalo na yung ghoster samantalang todo pilit naman ang bruhilda kong kaibigan, kung kaibigan ko man siya.

Araw-araw akong nagdadala ng pagkain para doon nalang kumain sa mangahan ng school dahil mahangin at tahimik.

Pagkatapos kong kumain ay naligo na ako at nanood, ng mapagod ako ay natulog na ako dahil may plano akong magbasa bukas ng aklat ni Dan Brown na Angels and Demons. Inubos ko ang sabado at linggo ko ng kakabasa ng aklat at kakakain ng ice cream kaya naman pag dating ng lunes ay may hang-over pa din ako sa binasa ko na hindi ko pa tapos.

"Hi friend, morning. Oh anyari sayo?" tabong sa akin ni Lauryl ng dumating siya sa classroom.

"Sino ka? Kaibigan ba kita?" pabirong tanong ko sa kanya.

"Oo naman friend, pero bat nga parang ewan ka jan."

"Wala akong kaibigan na tindera?"

"Anong tindera? Hindi ako tindera tsaka hindi ako marunong maglako, syempre kinikilig ako ship ko kayo ni Euon eh." natatawang sagot nito kaya naman sumimangot nalang ako.

"Kaya nga eh halatang-halata, ikaw na yung kinilig para sa akin. Nakakahiya naman sa jowa mo friend." sarkastiko kong sagot sa kanya.

"So, ano palang gusto mo ikaw lang?"

"Oo naman para wholesome, tsaka isa pa may Brix kana diba." sabay pagalaw ko pa sa kilay ko kaya naman natawa na lang siya sa akin.

"Oo, pero wala naman siya dito tsaka anyari nga, kanina pa kita tinatanong napaka unli mo."

"Yun naman pala eh kaya tigilan mo ako."

"Nagbasa ako ng story ni Dan Brown yung Angels and Demons,sakit sa ulo lalim kasi ng mga words, ayon hanggang ngayon feeling ko pinipiga pa din utak ko." reklamo ko sa kanya.

Tumigil kami sa pag-uusap ng biglang pumasok si maam kasunod ng iba naming kaklase at nagsimula na ang klase.

Pagkatapos ng umaga naming kaklase ay dumiretso na naman kami ni Lauryl sa library pagkatapos ay sa canteen dahil sa kasamaang palad ay hindi ako nakaluto dahil sa sakit ng ulo ko.

Nagulat na lang ako ng may biglang tumawag ng pangalan ko kaya naman napalingon kami ni Lauryl sa pinanggalingan ng boses.

Chord? His studying here?

Nagtataka ako, kaya naman ng mapatingin ko kay Lauryl ay nakataas ang kilay niya sa akin at nasa mukha ang pagtataka at panunukso.

Lumapit naman sila ng lalaking kasama niya, in fact ka-akbay niya mismo.

"Hi R, we meet again."bati sa akin no Chord.

"By the way, this is my brother...identical twins in fact the one that I told you."dugtong nito sabay tingin kay Lauryl.

"Friend?"turo niya pakay Lauryl kaya napatango naman kaming dalawa ni Lauryl.

Chaka, nosebleed ang tita mo.

Iniyaya ko naman silang umupo na magkapatid at pinakilala ko na din si Lauryl, gayun din si Chord sa kapatid niya pero mukhang snob si kuya dahil tinanguan lang kami at kumain na ng tahimik at hindi na nagsalita pa.

Chord and Chance has a lot of difference from the hair, Chord has a raven black hair while Chance has an ash brown hair, the one has a peach lips and the later has red lips and the eyes, Chord has black charcoal eyes while Chance has almond light brown eyes, all in all they are both handsome with a different aura. Chord is the smiley, easy go lucky and carefree one and on the other hand Chance is more aloof, silent and snob one.

In the whole lunch Chord is the only one who is talking to us while Chance never speak a word even once, kaya naman ng matapos siya ay umalis na sila kaya sumunod na din kami ni Lauryl lalo na at mag-aalas dose na. We walk in a different direction when we go out of the canteen, and I think they will go back to their building while we go back to the classroom, now I know Chord and Chance are grade 11 students at kakalipat lang nila this year sa school namin.

Nang makarating sa classroom ay biglang kinurot ni Lauryl ang braso ko.

"Ano yun, ano yun, ano yun? Magkwento ka dali?" nagmamadali niya akong pina-upo at nangalumbaba sa mesa ng upuan ako ng nakangiti at halatang excited.

"Parang tanga friend." sarcastic na sabi ko sa kanya at umirap sabay pinagcross ang mga braso ko.

"Anong tanga? May hindi ka kinikwento sa akin, tsaka paano mo nakilala yung mga papable na yun?" usisa niya pa din.

"Tsaka ang gagwapo friend, pati yung kapatid puro ulam. Walang tulak kabigin." sabi niya pa na halatang kinikilig, akala mo wala nadidiligan ng jowa.

Napapangiti na lang din ako, sabagay gwapo din naman kasi talaga yung dalawang yun.

"Nakilala ko noong biyernes, ediba pumunta ako ng mall ayun nabanga ko si Chord tapos bumawi sinakay ako pauwi."

"Walanghiya kang inggrata ka, bakit di mo ako sinama." gigil niyang kurot sa braso at kilig na kilig na may kasamang asar habang tinatapik ko naman yung kamay niya para bitawan ako dahil sa masakit na.

"Hindi ko naman alam na makikita ko siya ulit." mahina kong sabi.

"Ay, nahiya. Walang hiya kang bruhilda ka, sa susunod dapat kasama ako sa mga lakad mo."

"Grabe sobrang big deal naman, ediba nga sabi mo may date kayo noong boyfriend mo, oh kasalanan ko pa."

"Ah, basta kasama na ako next time, baka may mabingwit kang isda sa seabed, sayang."

"Ewan sayo parang walang jowa friend?" taas kilay na tanong ko sa kanya.

"Ah, basta." sabi niya bago tumalikod sa akin at dumiresto na sa upuan niya sa likod ko.

Minsan talaga hindi kuna alam kong ano ang pumapasok sa utak ng babaita na yun, alam kuna matalino at mahilig siyang magbasa kaya nga hindi ko malait na bobita ang gaga.

Naging magkaibigan talaga kami dahil parehas kaming mahilig magbasa, hindi man ako kasing talino niya pero humahabol naman si ms. brain kaya wala kaming problema sa kopyahan.

Ngayon ang uwi ni mama sa bahay, kaya nga pagkatapos ng klase ay nagpaalam ako kaagad kay Lauryl na uuwi.

"Send my regards to tita from me, tsaka yung mga pasalubong ko, byiers." paalam niya sa akin bago sumakay sa sasakyan nila at umaalis na kaya naman nag-abang na din ako ng masasakyan ko para maka-uwi.

Mayayaman ang mga estudyanteng nag-aaral dito at isa ako sa mga pinalad kahit na sabihin kong nagbabayad naman si mama, pero kahit ganun maganda ang quality ng education na binibigay nila sa mga estudyanteng pumapasok dito at karamihan at walang brain cells sa utak dahil paganda at yabang lang ang meron sila.

Anyway palipat na sana ako sa kabilang kalsada ng biglang may dumaang motor sa harap at muntik na akong mabanga dahil sa sobrang lapit, buti nalang at may humila bigla ng braso ko at nadikit ako sa humila sa akin. Kahit kinakabahan ay lumayo ako sa kanya para tingnan yung dumaang motor.

Abay, tarantado yun ah.

Magsasalita na sana ako para bulyawan yung driver ng motor na hindi man lang huminto ng may magsalita.

"Sa susunod wag kang aanga-anga sa daan, hindi mo pagmamay-ari itong daan." masungit na sabi ng lalaki na sana likod ko kaya naman humarap ako sa kanya.

Susungitan ko na sana ang lalaki ng mapagtanto ko kng sino siya.

"Chord?" takang tanong ko, samantalang nakakunot naman ang noo niya habang nakatingin sa akin, at mukhang aburidong-aburido sa mukha ko.

"What are you doing here?" wala sa lugar na tanong ko, dahil parang bigla akong kinabahan.

Lalo namang nangunot ang noo niya sa tanong ko, na parang wala akong utak para yun ang tanong na piliin ko.

"I saw an idiot crossing by the street without thinking there might be a car who would pass."

Napikon naman ako sa sagot niya at amat-amat na nawala yung kaba ko dahil napalitan na ng inis.

"I'm not an idiot, first and foremost wala namang sasakyan kanina, noong tumingin ako." depensa ko sa kanya habang amat-amat na umiinit yung taenga ko sa kanya.

"Okey." sagot niya lang bago ako tinalikuran at sumakay na sa kotse niya at umalis.

Ang bakla, napaka snob ni manong mo. Hmmmp!

Kanina pa ako na iinis kaya naman bumaba ako sa kanto ng village namin para mawala yung inis ko kay Chord dahil ayaw kong magdala ng bad vibes sa bahay.

Napaka hmmp, gwapo sana pangit nga lang ng ugali.

Habang naglalakad ay nagpapadyak-padyak ako ng mga paa ko at kinukuyom ko ang mga kamay ko sa inis.

Pagbungad ko sa bahay namin ay madaming lalaking nakasuot ng itim na suits ang nakatayo hanggang sa may pintuan ng bahay namin kaya naman bigla akong kinabahan at pumunta sa pintuan ng bahay para buksan.

Pagpasok ko ay nakita ko si mama na kausap ang isang matandang lalaki na may edad na pero halata ang magandang lalaki nito noong araw., may nakakatakot din itong aura at puno ng awtoridad.

Kumunot naman ang noo ko sa pagtataka.

"Nine, halika dito nak." palapit sa akin ni mama ng makita ako sa may pintuan banda at hinila palapit sa matandang lalaki.

Excited si mama dahil sa mabilis at pinong kilos niya, malawak din ang ngiti niya para sa akin at sa matanda. Samantalang nakangiti din ang matanda sa akin pero hindi nawawala ang awtoridad.

"Kumusta kana iha?" tanong sa akin ng matanda na puno ng lambimg, kaya naman napalunok ako ng wala sa oras at mukhang napansin yun ng matanda dahil napatingin siya sa leeg ko bago tumawa.

"You are still the same." magiliw na sabi niya sa akin.

Alam kong may kamukha siya, at kanina ko pa iniisip yun dahil parang nakita kuna ang mukha niya dati pero hindi ko lang alam kong saan. Dahil doon ay mas lalong nangunot ang noo feeling ko nga mukha na akong ampalaya sa sobrang kulubot ng noo ko.

"Dont you remember me Ar-Ar?" tanong niya sa akin ng may pang-aasar. And that is the signal that im waiting kanina pa.

"Tanda?" gulat kong bulalas dahil bigla ko siyang natandaan dahil sa siya lang ang tumatawag sa akin ng Ar-Ar.

Ngumisi na naman siya kaya bigla akong napatayo para yakapin siya, namiss kuna siya dahil matagal na din siyang hindi dumadalaw sa bahay doon sa probinsya.

"Kumusta na po kayo?" magiliw na tanong ko.

"Ayos naman ako, marami akong dalang pasalubong para sayo."

Umaliwalas naman ang mukha ko sa tuwa at mabilis akong tumingin sa hagdan ng marinig kong may bumababa mula rito at kasabay ding tumaas ang kilay ko sa pagtataka.

"Chord... Chance?"

"Ah, nakilala muna pala si E at D. Sila ang pinagbabantay ko sayo, sakaling may magtangka sa buhay mo dahil sa akin."

Mas lalong tumaas yung kilay ko, hindi ko alam kong tumataas talaga yung kilay ko pero feeling ko oo. Ang gulo, mas magulo pa sa lovelife ng mga walang jowa. Nakatayo naman silang dalawang magkapatid sa may tabi ng hagdan pero hindi din nakaharang sa daan pa-akyat, tahimik silang pareho at seryoso.

"Paanong..."

Hindi ko pa natatapos ang tanong ko ng hawakan ni mama ang kamay mga kamay ko na nakalapat sa hita ko, kaya naman napaharap ako sa kanya.

"Nak, kasi may pinangako si papa mo sa lolo dati at alam mo naman kong gaano ka important ang pangako para sa atin." tumango naman ako bilang pagsang-ayon.

My mom taught me that what ever the cause or what will happen we have to do what we promise with somebody. Kaya hindi ako basta-basta nangangako dahil ayaw kong mabali yun o kabaliktaran because I value promise like my happiness depends on it and I would be devastated if it broke without a very strong reason.

"Anong pinangako ni papa?" kuryoso kong tanong.

"He promised that who ever have the mark in any of our children will take care of the group what ever happens."

"What mark, what group?"

"The one on your right shoulder, that looks like a leaf, that's the mark."

Napatingin naman ako sa kanang balikat ko kahit na hindi ko naman makikita yung peklat dahil naka-uniform ako at hanggang braso ang tabas nito.

"My family...your lolo is one of the biggest mafia boss here in asia, and he owns one of the biggest company here."

"Eh, bakit hindi ikaw ang pumalit ma?" mas lalong naguguluhan na tanong ko.

"It is because she doesn't have the mark, it's the tradition of the family since the mafia started, that only the person who has the mark will be the leader of the mafia group and the company, nobody else. And your mother do not have the mark but, you my granddaughter has it."paliwanag din ni lolo.

Mafia... CEO?

"That is why I have to protect you and your mother at all cost, because you are the future of this group."

"Pero paano po nangyari yun? Can't you break the tradition?"

"I mean like, i-i-im not really into these things. Tsaka nakakatakot po yan." kinakabahan kong sabi at naguguluhan.

"Don't worry, I will guide you panahon na din na aralin mo ang pamamalakad, dahil ilang taon lang kailangan ko ng ilipat ito sayo? And we will not break the tradition because the leaf mark, is the representation of us."

"I'm sorry po, but why are we living so free na dapat hindi." naiinis kong sagot.

Inaamin ko, I am becoming irrational right now feeling ko kahit anong lumanay ng paliwanag ni lolo at mama ay hindi ko sila maiintindihan dahil kani-kanina lang si Lauryl lang ang pinoproblema ko at ang pagiging bully niya sa akin, ngayon I have to think of a lot of things involving other people and killings and everything.

Sobrang naguguluhan ako ng sobra, sobra.

"Alam kong nabigla ka, pero ito yung isa sa mga bagay na gusto kong mapangatawanan mo ng maayos kaya gagawin ko ang lahat para makatulong sayo, kasi Nak kong pwede lang na ako yung humawak ng grupo ginawa kuna kasi ayaw kong madamay ka." umiiyak na sabi ni mama habang hinahalikan ang mga kamay ko at mariing pinipisil kaya naman naluluha na din ako.

"But why didn't you tell me? I mean we-we are leaving a peaceful life and then one day bogsh, you blew it up and tell me I will be a mafia boss few years from now." nagmamaldita kong sagot.

I know my mom, but this is something.

"Sana sinabi mo ng maaga, or maybe a little passes will do. Kahit konti lang sana nagsabi ka?"

"Wag mo siyang sisihin apo, it was a promise that I made with your grandmother."

"Alam niyang walang balat si Dos kaya hiniling niya sa akin na wag idamay si Dos kong maari. Kaya ng maka-graduate ang mama mo ay hiniwalayan ko siya sa akin, kasabay din noon ang protection para sa inyo kasama na ang ama mo." paliwanag ni lolo pero mas lalo lang yata akong nainis.

"So who's my father? And where is he?"tumataas ang boses ko at nagmaldita pa na parang boss.

Tumahimik naman sandali sila lolo at mama at nagtinginan samantalang napa-ikot naman ang tingin ko sa hagdan at wala na doon ang kambal, siguro ay umaalis na ng magsimulang magsabi sila lolo tungkol sa mafia-mafia.

"You'll know later, ikaw din ang dapat na tumuklas dahil karapatan mo at panahon na din para magbayad ang may kasalanan." paliwanag ni lolo pero talagang walang pumapasok sa utak ko.

"I think you have enough, napagod ka sa school and I will discuss this to you later, hindi ka naman namin pipilitin hanggat hindi mo pa kaya dahil kailangan mo din ng maraming pagsasanay sa maraming bagay." sabi ni mama kaya naman tumango na ako at tumayo pero bago ako tumalikod ay nagpaalam muna ako kay lolo at nagpaalam na din siya sa akin dahil alaalis din daw siya kaagad at ito lang ang ipinunta niya dahil importante at marami na ang gustong saktan kami ni mama lalong-lalo na ako dahil ako, ang magmamana ng grupo.

Pagtalikod ko ay nasa isip ko pa din ang mafia hanggang sa makapasok ako sa kwarto ko at makahiga sa kama, siguro din ay sobra ang pagod ko sa school kanina kahit wala naman kaming masyadong ginawa ay nakatulog ako kaagad paglapat pa lang ng likod ko sa kama.