Ang pinsan kong masarap ( MxM SPG Story )

Chapter 4: Virtual reality

Alex's POV

*booooooogsh*

L-lagot... nasagi ko yung vase b-baka mahuli ako ni kuya nito. Napatingin ako kay kuya at para akong nabunutan ng tinik nang makita kong nakaheadphones pala siya at sa tingin ko naman ay hindi niya iyon narinig.

Ano kayang nilalaklak ni kuya at bakit ganun nalang ang s*x drive niya? Naalala ko na naman yung nangyari samin kagabi... tangin* ang galing ni kuya bumayo ngunit ang hapdi parin ng butas ko sa ngayon hayssst.

Pumasok nalang ako sa kwarto at napahiga sa kama sabay scroll² lang sa cellphone ko. Ayoko nang lumabas o mag-ingay ulit baka mahuli pa ako ni kuya, malamang yari ako nito. Saka, masakit pa ng ulo ko sa mga ininom namin kagabi no. Matutulog nalang ulit ako.

__________

Nagising ako nang nakapatay lahat ng ilaw. Tumayo ako at nagtataka kung bakit walang ilaw.

"Kuyaaa!?" pasigaw kong tawag sa kanya .

"Bakit nakapatay lahat ng ilaw?" sabay pagpindot ng switch upang umilaw ang kwarto.

Aba gago 'to ah, ayaw sumagot.

Bumaba ako at pumunta sa sala saka ko nadatnan si kuya na naglalaro parin ng VR niya. Kaya naman pala patay lahat ng ilaw kasi di pa siya tapos jan. Tang*na naman oh.

Haynako... Hayaan ko na nga lang. Pero teka lang parang kumakalam na ata tong sikmura ko... Makakain na nga lang din.

Agad naman akong pumunta sa kusina at nilantakan ang nakahapag na ulam.

Habang kumakain ako, napansin kong tahimik na ang sala. Nakita kong hinubad ni Kuya ang VR headset niya at papalapit na sa kusina. Medyo nailang ako bigla—ewan ko ba, siguro dahil sa naalala kong mga nangyari kagabi.

"Uy, kumakain ka na pala," sabi ni Kuya sabay lakad papunta sa ref. "Nagutom ka din, no? Buti na lang, nagluto ako kanina."

"Ah, oo. Gising ako kanina, narinig ko," sagot ko, kahit hindi naman totoo. Ang totoo, sobrang himbing ng tulog ko dahil sa pagod.

Kumuha siya ng tubig at naupo sa harap ko. Tinitigan niya lang ako habang kumakain, kaya medyo napahinto ako.

"Anong problema?" tanong ko, medyo naiilang.

"Wala naman. Napansin ko lang... parang tahimik ka ngayon," sagot niya.

"Medyo masakit ang ulo ko (pati butas... joke) Pero okay lang," sabi ko, sabay balik sa pagkain.

Tumahimik ulit. Naririnig ko lang ang tunog ng kutsara ko sa plato. Hindi ko alam kung dahil ba sa init ng ilaw sa kusina o sa tingin ni Kuya na parang may gustong sabihin, pero parang bumibigat ang pakiramdam ko.

"Alex," basag niya sa katahimikan. "Tungkol sa kagabi... okay ka lang ba? I mean, baka masyado lang akong naging... alam mo na."

Napatingin ako sa kanya. Hindi ko alam kung paano sasagutin iyon, pero halata sa mukha niya na nag-aalala siya.

"Okay lang ako, Kuya," sagot ko nang matipid. "Medyo masakit lang talaga... pero kaya naman."

Tumango siya, pero halata na hindi siya kumbinsido. Tumayo siya at nilapag ang baso niya sa lababo bago tumingin ulit sa akin.

"Kung may hindi ka nagustuhan, sabihin mo, ha? Ayoko naman na... alam mo na, na mapilitan ka."

Ngumiti ako ng konti. Kahit papaano, nakakagaan ng loob na iniisip pa rin niya yung nararamdaman ko.

"Sige na, tapusin mo na yan," sabi niya habang tinapik ang balikat ko. "Tulog ka ulit pagkatapos, para makapagpahinga ka nang maayos."

Tumango ako at bumalik sa pagkain. Habang naririnig kong umaakyat siya pabalik ng kwarto, hindi ko maiwasang mag-isip—kahit ganito si Kuya, ramdam ko naman na mahalaga ako sa kanya. Iba lang siguro talaga yung paraan niya ng pagpapakita.

Pagkatapos kong kumain, niligpit ko ang pinagkainan ko at dumiretso ulit sa kwarto. Pagkahiga ko, sinubukan kong ipikit ang mata ko, pero naglalaro pa rin sa isip ko ang mga nangyari kagabi. Sa kabila ng sakit, may parte sa akin na hindi maalis ang pagkamangha.

Hays, Alex, ano ba ‘to. Ang gulo ng isip ko. Bahala na, matutulog na lang ako ulit.

Habang nakahiga ako sa kama, pilit kong pinipikit ang mga mata ko, pero hindi talaga ako dalawin ng antok. Maya-maya pa, narinig ko ang mahinang katok sa pinto.

"Alex, gising ka pa ba?" tanong ni Kuya mula sa labas.

"Oo, Kuya. Bakit?" sagot ko habang umayos ng upo sa kama.

Binuksan niya ang pinto at sumilip. "Wala lang. Naisip ko, baka gusto mong manood ng movie sa sala. Medyo boring kasi mag-isa."

Napangiti ako. "Ganun ba, Kuya? Hindi ka ba busy sa VR mo?"

"Tinamad na rin ako," sabi niya habang pumasok na sa kwarto ko nang tuluyan. Tumayo siya sa may gilid ng kama ko at tumingin sa paligid. "Ang gulo ng kwarto mo, ah. Kelan ka ba maglilinis?"

"Grabe ka naman, Kuya. Galing ka rin lang dito kahapon ah, nakisali ka pa nga sa kalat," banat ko, sabay kindat.

Napatawa siya, pero bigla rin siyang umupo sa gilid ng kama ko. "Ganyan ka talaga, hilig mong ibalik sa akin yung sisi."

"Eh kasi naman, totoo," sagot ko. Napansin ko na medyo lumapit siya nang konti.

"Alam mo, Alex, ang kulit mo minsan," sabi niya, sabay kuha ng unan sa kama ko at hinampas ako nang mahina.

"Ay, Kuya, walang ganyanan!" sigaw ko habang tumatawa. Hinampas ko rin siya pabalik ng unan.

Hindi ko namalayan, nagkapaluan na kami ng unan. Tumatawa kami pareho habang umiikot sa kama, parang mga bata lang. Hanggang sa isang hampas ko, natumba si Kuya at bumagsak sa kama, nakapatong ang ulo niya sa dibdib ko. Napahinto kami pareho, parehong nagulat.

Tahimik. Ramdam ko ang bigat ng tingin niya habang nakatingin ako pababa sa kanya.

"Uh... Kuya, okay ka lang?" tanong ko, pilit sinisira ang tensyon.

Ngumiti siya, pero may kakaibang lambing sa mga mata niya. "Okay lang naman. Ang tanong, ikaw, okay ka lang ba?"

Medyo natigilan ako sa tanong niya. Pero bago ko pa masagot, umayos siya ng upo at tumawa ulit, parang walang nangyari. "Tara na nga. Manood na lang tayo ng movie sa sala," sabi niya, sabay hawak sa kamay ko para hilahin ako palabas ng kwarto.

Habang papunta kami sa sala, hindi ko maiwasang isipin ang sandaling iyon. Ewan ko ba, pero parang may kakaibang kilig na gumapang sa dibdib ko.

Pagdating namin sa sala, binuksan ni Kuya ang TV at naghanap ng magandang movie sa streaming app. Ako naman, umupo sa sofa at kinuha ang throw pillow para yakapin.

"Anong gusto mong panoorin?" tanong niya habang nagba-browse sa mga pelikula.

"Ikaw na bahala, Kuya. Basta wag yung masyadong nakakatakot, ha?" sagot ko. Ayoko talagang manood ng horror kapag gabi na.

"Ah ganun ba? Eh paano ‘to?" tanong niya sabay turo sa isang movie poster na halatang thriller.

"Kuyaaaa, wag yan!" sigaw ko, sabay hagis ng unan sa kanya. Natawa siya at umiling.

"O sige, sige, chill ka lang. Eto na lang, comedy," sabi niya habang pini-play ang movie. Umupo siya sa tabi ko, at dahil medyo malamig, kinuha niya yung isang kumot sa gilid at inihagis sa amin pareho.

"Ang lamig pala dito," sabi niya, sabay akbay sa akin para hilahin yung kumot nang mas maayos.

Medyo kinabahan ako nang maramdaman ko yung init ng braso niya sa balikat ko, pero nagkunwari akong normal lang. "Eh ikaw kasi, naka-boxers lang, tapos magrereklamo kang malamig," asar ko.

Napangiti siya at tumingin sa akin. "Eh ikaw, naka-shorts lang din naman. Lamig na lamig ka rin."

"Hmph. Basta," sagot ko, sabay focus kunwari sa movie. Pero sa totoo lang, hindi ko na maintindihan yung pinapanood namin. Parang ang daming gumugulo sa isip ko—lalo na yung pagiging malapit niya.

Maya-maya, napansin ko na parang may sinasabi siya. Napatingin ako sa kanya, pero nagulat ako nang makita kong nakatitig pala siya sa akin.

"Alex," sabi niya nang seryoso, pero may bahagyang ngiti sa labi niya.

"Bakit, Kuya?" tanong ko, medyo kinakabahan pero hindi ko alam kung bakit.

"Ang cute mo kasi kapag kinakabahan," sabi niya, sabay kurot nang mahina sa pisngi ko.

"Kuyaaaa!" reklamo ko, pero hindi ko mapigilang mapangiti. "Ano ba yan, ang weird mo."

"Hindi naman," sagot niya. "Napansin ko lang. Ang tahimik mo bigla. Parang ang daming tumatakbo sa isip mo."

"Wala naman," sagot ko, pilit umiwas sa tingin niya.

"Talaga? Eh bakit ang pula ng mukha mo?" tanong niya, halata ang pang-aasar.

"Kuya, tumahimik ka na nga diyan at manood ka na lang," sagot ko, sabay harap ulit sa TV. Pero kahit anong pilit kong mag-focus, ramdam ko pa rin ang titig niya at yung kakaibang ngiti na para bang alam niya ang iniisip ko.

Sa totoo lang, hindi ko rin alam kung paano tatapusin yung sandaling iyon. Pero habang lumilipas ang oras, natutunan ko na lang na hayaan ang pakiramdam—yung simpleng kilig at saya na nararamdaman ko kapag kasama ko siya.