Tamed by Deceit

CHAPTER 5

“Pack a bag,” ang sabi niya.

Simple. Walang paliwanag.

Pag-angat ko ng tingin mula sa desk ko, nakatayo siya sa tapat ko—Leo Montenegro, in his perfectly tailored charcoal suit, holding a folder like it was the key to my next downfall.

“Where are we going?” tanong ko, pinipilit maging kalmado.

“Tagaytay,” sagot niya, walang kahit anong emotion sa boses. “Site visit for a land dispute case. You’re assisting me.”

Tumango ako. “Overnight po ba?”

His eyes lowered—sa dibdib ko, sa leeg ko, sa mga labi kong bahagyang nanuyo.

“Yes.”

At tumalikod siya, iniwan akong nilalamig sa kinauupuan ko, kahit mainit ang opisina.

Nagmamadali akong umuwi para mag-empake.

Hindi ko maintindihan kung bakit nanginginig ang kamay ko habang isinusuksok ang nightdress sa maleta. Hindi naman ako bagong associate. I’ve gone on work-related trips before. But this… this isn’t just work.

Alam ko na.

Dahil sa bawat tingin niya sa ‘kin, sa bawat utos niyang hindi kailangang isigaw—he’s not just trying to own me professionally.

He’s testing how far I’ll let him go.

We left the city by late afternoon.

Ako ang nag-drive, dahil gusto raw niyang mag-review ng documents sa sasakyan. Pero wala naman akong narinig na papel na binuklat. Tahimik lang siya sa tabi ko, legs spread, one arm resting behind my seat, watching me from the side.

“First time mo sa Tagaytay?” tanong niya after an hour of silence.

“No po.”

“Hmmm.”

That was it.

Pero ‘yung “hmmm” na ‘yon, ramdam ko hanggang sa ilalim ng tiyan ko.

Pagdating namin sa boutique hotel, malamig na ang hangin. Foggy. Tahimik. Malayo sa city.

Paglapit namin sa front desk, ako na sana ang kukuha ng keycard.

Pero naunahan niya ako. Kausap niya ang receptionist in low tones.

Pagbalik niya, inabot niya sa ‘kin ang isang susi.

Room 707.

Isa lang.

“Isa lang po ang room?” tanong ko, kunwari inosente.

Leo raised an eyebrow, clearly amused. “There’s only one bed. But you won’t be using it unless I say so.”

Natigilan ako.

That wasn’t a joke.

And yet… I felt the heat creep up my neck.

Pagpasok sa suite, everything felt too intimate.

Pagkasara ng pinto, tumigil ang mundo ko sa loob ng tatlong segundo.

One.

Two.

Three.

Then I turned slowly.

Isang king-size bed.

Isang malawak na balcony.

Isang fireplace.

Isang banyo na may glass wall—semi-transparent.

At isang Leo Montenegro na nanonood ng bawat reaksyon ko.

“Tingin mo ba… professional set-up ito?” tanong ko, pilit ang ngiti, kahit nanginginig ang mga daliri ko habang binibitbit ang maleta.

He leaned against the wall, loosening his tie.

“I never said this was just business.”

Natigilan ako.

“Bakit isa lang ang kuwarto?” tanong ko ulit, mas mahina na ngayon ang boses ko.

Leo walked toward me—dahan-dahan, deliberate. Like a man who always gets what he wants, and never rushes to take it.

“I don’t share what’s mine,” aniya, pa-simple lang, as if it made perfect sense.

What’s… his?

Napaatras ako nang mapansin kong hindi siya tumigil sa paglapit.

Naramdaman ko ang likod ng hita ko na tumama sa edge ng kama.

Saka siya huminto. Inches away.

He looked down at me, his eyes cold but burning.

“You’ll sleep here,” he said.

“Sa kama?” napalunok ako.

He tilted his head. “Unless you want the floor?”

Hindi ako sumagot. Hindi ko rin alam kung alin ang mas nakakahiya: ang matulog sa iisang kama kasama siya, o ang magkunwaring kaya kong magpaka-disenteng babae habang nakikita ko ang sarili ko sa salamin ng banyo—inaalalang nasa kabilang kwarto lang siya, naghihintay. O nanonood.

“Don’t overthink it, Serena,” bulong niya habang tumalikod papunta sa closet. “I won’t touch you.”

Nag-init ang pisngi ko.

“But I didn’t say I won’t look.”

Putangina.

Hindi ko na alam kung ano ang mas nakakabaliw—‘yung paraan ng pagsasalita niya, o ‘yung paraan ng panonood niya habang sinasabi ang mga salita.

Habang siya ay naliligo, naupo ako sa gilid ng kama. Pinilit kong ayusin ang sarili ko. Binuksan ko ang laptop, tinignan ang case files, kahit wala namang pumapasok sa utak ko.

Lumalakas ang patak ng shower. Iniisip ko kung hubad na ba siya ngayon. Kung tinatamaan ng tubig ang likod niya, ang balikat, ang dibdib…

Tangina, Serena.

Paglabas niya, basang-basa ang buhok niya, suot ang plain black shirt at sweatpants na sobrang loose pero masyadong sexy para sa kanya.

Huminga ako nang malalim.

“Your turn,” he said, drying his hair.

Tumango ako at tumayo—pero hindi agad gumalaw.

Kinuha niya ang towel, inabot sa ‘kin. Then added:

“The mirror’s clear. No steam. In case you want to see yourself… while pretending you’re not thinking of me.”

Pagpasok ko sa banyo, totoo nga—clear ang salamin.

At habang tinatanggal ko ang damit ko, habang nilalapag ko ang bra at underwear ko sa gilid, naramdaman ko ang kilabot na hindi dahil sa lamig ng tubig.

It was the feeling of being seen—kahit wala siya sa loob.

Kahit wala siyang ginagawa.

Kahit pangalan lang niya ang paulit-ulit sa isip ko.

Leo.

Leo.

Leo.

"Humiga ka."

‘Yun lang ang sinabi niya pagkatapos kong lumabas ng banyo—basa pa ang buhok ko, suot ang oversized satin robe na binigay ng hotel.

Akala ko aakyat na lang kami sa kama, magpapahinga, tatahimik.

Pero hindi.

Paglingon ko, may hawak na siyang maliit na bote ng oil. Amber ang kulay. Mamahalin ang amoy—sandalwood at spice.

“You’re too tense,” he added, habang binubuksan ang takip. “Let me fix that.”

"Leo, I don't think—"

“Lie down, Serena,” he cut me off gently, pero walang espasyo para tumanggi.

Dahan-dahan akong humiga sa kama. Dapa. Ramdam ko pa rin ang init mula sa shower. Pero mas mainit ang titig niya sa likod ko.

He straddled the back of my thighs—not touching me yet, but close enough for his presence to drown every coherent thought in my head.

Bumuhos ang oil sa palad niya. Tiningnan ko lang ang lampshade. ‘Wag ka nang tumingin, Serena. ‘Wag ka nang umasa.

Pero naramdaman ko ang unang dampi ng palad niya sa balikat ko.

At doon ako tuluyang nabura.

Una, mabagal. Circular motions. Deep but calculated.

“Mhmm…” Hindi ko napigilang umungol ng bahagya. Nadulas sa labi ko ang hininga kong matagal nang kinukulong.

Pinisil niya ang muscle sa pagitan ng leeg at balikat ko, paulit-ulit, hanggang sa mapapikit ako.

“You’ve been carrying too much,” bulong niya.

“Is this what happens when you try to be perfect?”

Napakagat ako sa labi.

Hindi siya humihingi ng sagot.

He was asking just to remind me he saw through me.

Lumipat ang kamay niya—mula balikat, papunta sa likod. Diniinan niya ang lower spine ko, hanggang sa hips. Then...

He hovered.

Hindi siya lumampas.

Hindi niya hinawakan ang puwetan ko.

Pero ang dulo ng hinlalaki niya—dumaan sa gilid ng singit ko, enough para mamilig ang buong kalamnan ko.

"Leo..." pabulong, paungol.

"Shh," he whispered. "I said I won’t touch what’s not mine... not yet."

Pero ang paraan ng paghagod niya sa balat ko?

Para na rin niyang inaangkin ang buong pagkatao ko.

Tumigil ang paggalaw ng kamay niya. Akala ko tapos na.

Pero naramdaman kong gumalaw siya. Umikot. Umupo sa tabi ko.

Tumingin pababa habang ang kamay niya ay inilapat sa gitna ng likod ko.

“Turn around,” utos niya. “Let me see your face.”

Hindi agad gumalaw ang katawan ko. Pero sa loob-loob ko, gusto ko. Gusto kong makita kung anong itsura ko sa paningin niya habang ganito—basa, nakahiga, bukas sa mga daliring hindi pa man humahawak sa pinaka bawal, pero masyado nang malalim ang nararating.

Pagharap ko, napakagat ulit ako sa labi. Nanunuyo.

He looked down at me like I was something precious... and breakable.

“Your robe,” bulong niya. “Open it.”

Napalunok ako.

"Leo..." Nanginginig na ang tinig ko.

He didn’t say anything. He didn’t force me.

Pero hindi rin siya umaatras.

At sa katahimikang ‘yon, ako na mismo ang tumiklop.

Dahan-dahan kong binuksan ang robe ko. Nahulog ito sa gilid, exposing the thin silk nightdress I wore underneath—straps falling, n*****s visible beneath the sheer fabric.

“Beautiful,” he breathed.

Saka niya nilapat ang kamay niya sa tiyan ko, paakyat sa tadyang. Never touching my breasts. Never going lower.

Tinitigan lang niya ako. Tahimik.

At sa mga mata niyang ‘yon, naramdaman kong—hindi lang ako ginagalaw. Hinuhubaran na rin ako. Unti-unti. Emosyonal. Sekswal. Buo.

“You’ll beg properly when you’re ready,” he murmured, eyes never leaving mine.

“And when that day comes… I won’t be gentle.”

Tumayo siya, iniwan akong nakabuyangyang sa kama, hingal, mainit, at basang-basa—hindi ng tubig. Kundi ng sarili kong pagnanasa.

Hindi ko alam kung ilang minuto akong nakahiga doon—nakabukas ang robe, exposed ang balat ko sa lamig ng aircon, pero balot na balot ang katawan ko sa init ng ginawa niya.

O ng hindi niya ginawa.

Leo left me hanging.

Ginising niya ang bawat parte ng katawan ko gamit lang ang mga palad niya. Walang halik. Walang pasok. Walang kahit anong dapat ikahiya… pero bakit pakiramdam ko, para na niya akong kinain buong-buo?

Dahan-dahan kong isinara ang robe. Hindi dahil nahiya ako. Pero dahil natatakot akong masanay.

Masarap. Delikado. Addicting.

Pumikit ako. Pero hindi ako nakatulog.

Katahimikan lang ang kasama ko sa suite. Leo was still inside the bathroom. I could hear the running water—cold, calm, unaffected.

Ako? Gulo.

Napahawak ako sa dibdib ko. Mabilis pa rin ang t***k ng puso ko. Parang tinataga ng bawat titig niya. Naalala ko ‘yung titig niya habang hinihimas ang balakang ko. ‘Yung paghawak niya sa buhok ko habang nakadapa ako.

His voice. His hands. His presence.

It was too much.

And not enough.

The bathroom door opened.

I turned slightly.

He walked out—wet hair, no shirt, only sweatpants. Tangina.

Nag-iwas ako ng tingin agad. Pero hindi rin ako lumingon pabalik. I wanted to look. I just couldn’t afford to show it.

“Get some rest,” aniya. “We have an early meeting tomorrow.”

Tumango lang ako.

Tumalikod.

Sumiksik ako sa side ng kama, facing the wall.

But even when the lights were turned off…

Even when I closed my eyes…

Even when he laid down beside me, tahimik, walang hawak, walang salita—

Naramdaman ko pa rin siya.

My legs clenched on their own.

My hips shifted, restless.

My core throbbed. Hindi ako sanay. Hindi ako prepared.

Gusto kong galawin ang sarili ko.

Pero andiyan siya.

Sa tabi ko.

Gising ba siya?

Hindi ko alam.

Pinikit ko ulit ang mata ko.

Huminga ako nang malalim.

Hinaplos ko ang tiyan ko—pababa. Dahan-dahan. Maingat.

Mabagal kong ipinasok ang kamay ko sa ilalim ng shorts ko, pilit pinipigilan ang hininga.

Basang-basa na ako.

Hindi ko na kinaya.

Leo’s name echoed in my head. Hindi ko na kayang pigilan.

“Leo...” bulong ko, halos wala nang tunog.

Tahimik.

Walang galaw mula sa tabi ko.

Akala ko tulog siya.

Hanggang sa naramdaman ko ang mahinang pag-uga ng kama.

He turned to face me.

I froze.

Hindi ko man siya nakikita, ramdam ko ang titig niya sa batok ko.

“You should’ve asked me to do that,” bulong niya.

“I would’ve done it better.”

Putangina.

Napakagat ako sa labi, kinagat halos hanggang dugo.

Hindi ko alam kung dapat akong matakot… o lumingon.

Pero bago pa ako makagalaw, naramdaman kong bumalik siya sa posisyon niya. Tahimik. Parang walang sinabi.

Pero hindi na ako nakatulog.

Hindi ko na kayang matulog sa tabi ng lalaking... kaya akong buuin at wasakin gamit lang ang tinig niya.

Nakaharap pa rin ako sa pader.

Mata kong nakadilat sa dilim. Katawang hindi mapakali. Utak na sunog sa iisang pangalan.

Leo.

Ilang pulgada lang ang pagitan naming dalawa sa kama. Pero ang distansyang ‘yon? Parang isang bangin na hindi ko matawid.

Hindi ko na alam kung ilang beses akong huminga nang malalim. Ilang ulit kong hinawakan ang tiyan ko, pinipilit pigilan ang sarili ko.

Pero hindi ko na kaya.

I turned.

Dahan-dahan.

Humarap ako sa kanya. Maliwanag ang ilaw mula sa hallway, sapat para makita ko ang profile niya.

Nakapatong ang braso niya sa noo. Mata niyang nakapikit. Mukha niyang kalmado—pero ramdam ko, hindi siya tulog.

Hindi siya kailanman nagiging tulog kapag ganito kalapit ako.

Nag-ipon ako ng lakas ng loob. Pinagdaanan ko na ‘to sa courtroom—kaya ko rin dapat ngayon.

"Leo," bulong ko. Mahina, pero malinaw.

Dumilat siya.

Mabagal. Mata niyang diretso sa mga mata ko.

“Yes?” malamig ang tono niya, pero may dulas ng init.

“Hindi ako makatulog,” pag-amin ko, halos pabulong. “Masakit ‘yung… likod ko pa rin.”

Tumitig lang siya.

Walang salita.

Hinawakan ko ang kamay niya sa pagitan namin.

Maingat. Maingat na parang ako ang nanlilimos ng sarili kong pagkatao.

Mainit ang palad niya.

Mas mainit ang t***k ng puso ko.

"Pwede bang... can you just touch me?"

Bulong lang. Isang tanong na puno ng kahihiyan, ng pagnanasa, ng pagkalito.

“Touch you?” tanong niya, boses niyang malalim at kalmado.

Tumango ako. Hindi ko na kayang magsalita.

Saglit siyang hindi gumalaw. Pero ‘yung mata niya, nagsasalita.

He knew. He could see the need. The ache. The fire I’ve never felt for anyone else.

Unti-unti siyang lumapit.

Naramdaman ko ang init ng hininga niya sa leeg ko. Ilang pulgada lang ang pagitan ng mukha namin.

He leaned in.

Inangat niya ang kamay niya, idinampi sa tagiliran ko—mahina lang. Tapos sa balakang. Pataas. Hanggang sa rib cage.

And then…

He stopped.

“No,” bulong niya.

Napatitig ako sa kanya. Parang binuhusan ng malamig na tubig ang kaluluwa ko.

“Not yet,” dagdag niya. “You’re not begging properly.”

Hinila niya ang kamay niya palayo. Tumalikod siya. Bumalik sa dati niyang posisyon.

Tahimik ulit.

Pero sa pagitan naming dalawa, nagsisigawan ang katawan ko.

Almost.

Pero hindi sapat.

At sa gabing ‘yon, natutunan ko…

Mas masakit minsan ang hindi hawakan, kaysa ang hawakan at bitawan.

Hindi na ako gumalaw.

Hindi ko na rin alam kung ano pa ang pwede kong igalaw. Parang binagsakan ng malamig na kumot ang buong katawan ko. Hindi dahil sa ginaw. Pero dahil sa kanya.

Dahil sa ginawa niya.

O sa hindi niya ginawa.

Nakahiga ako sa gilid ng kama, nakatalikod sa kanya. Pikit ang mata. Pero hindi ako natutulog.

Paano ka makakatulog kung ang buong pagkatao mo, ginigising na ng pagnanasa?

Kung ‘yung lalaking ilang pulgada lang ang layo, kayang sunugin ang buong moralidad mo gamit lang ang isang bulong?

Bigla kong naramdaman ang kama na bahagyang umuga.

Naramdaman ko ang init ng katawan niya sa likod ko. Hindi siya dumidikit. Pero halos sumasayad na ang hininga niya sa batok ko.

Tapos, pumikit ako ulit.

Hindi ko alam kung ready na ako.

Hindi ko alam kung kakayanin ko.

Pero gusto ko.

Mas gusto ko pa kaysa sa sarili kong control.

At doon niya sinabi.

Pabulong. Mabagal. Eksaktong nakadikit ang labi niya sa gilid ng tenga ko.

“You’ll beg properly… when you’re ready.”

Boom.

Parang sumabog ang utak ko. Parang may pumasok na kuryente sa spinal cord ko paakyat sa utak, pababa sa tiyan, sa gitna ng hita—sa pinakakailaliman kong tinatago.

Hindi iyon threat.

Hindi rin iyon pang-aasar.

It was a promise.

A prophecy.

Bago ko pa siya masulyapan o masagot, umatras siya. Tumalikod.

Parang walang sinabi.

Parang wala lang.

Pero iniwan niya ako roon—mag-isa sa gitna ng dilim, sa gitna ng kama, basang-basa hindi ng ulan, kundi ng sariling kahihiyan at kagustuhan.

Pumikit ako. Mahigpit.

Hindi na ako nagtanong kung gising pa siya. Hindi na ako nag-iba ng posisyon.

Kasi alam kong alam niya.

Alam niyang aabot ako sa puntong siya na lang ang gusto kong hawakan.

Kahit hindi dapat.

At sa katahimikan ng kuwartong ‘yon, sa gitna ng gabi ng Tagaytay, na may malamig na hangin sa bintana at init ng katawan naming dalawa…

Doon ko unang naramdaman ang pagkasira ng sarili kong mundo.

Hindi dahil may ginawa siya.

Kundi dahil wala pa siyang ginagawa… pero hawak niya na ‘ko.