Putahe Ni Jo Ann (SSPG)

HOSPITAL BILLS

CHAPTER 8

Jo Ann’s POV

Pagkaalis ni Dr. Haize, parang biglang bumigat ang dibdib ko. Nakatayo lang ako sa gilid ng kama ni Karen, nakatingin sa kanya habang mahimbing siyang natutulog. Pero hindi ito ‘yung mahimbing na tipong nakakarelax ka… kasi alam kong ‘yung tulog niya ay dala ng pagod at sakit.

Kagat-kagat ko ang labi ko para pigilan ang luha. Ayokong makita niyang umiiyak ako kapag nagising siya. Pero habang tumatagal, lalo lang akong nadudurog. Ramdam ko na unti-unti akong nauubos hindi lang sa emosyon, kundi pati sa pera.

Napatingin ako sa maliit kong bag na nakapatong sa upuan. Kinuha ko ang cellphone ko at agad na tinawagan si Ate Linda. Sana lang, sagutin niya agad.

Ate Linda: "Hello, Jo Ann? Kamusta si Karen?"

"Ate… pwede ba ako mag-cash advance kahit kalahati lang muna ng sweldo ko? Please… nahihirapan na kasi ako. Ang laki ng bill namin dito."

Sandaling katahimikan. Rinig ko lang ang mahinang hinga niya sa kabilang linya.

Ate Linda: "Magkano ba kailangan mo ngayon?"

"Kung pwede, kahit 15k muna, Ate. Private hospital kasi ito eh… ‘yung bill namin umabot na ng 9k, tapos ‘yung gamot niya halos 7k lahat."

Ate Linda: "Sige, ipapadala ko na ngayon. Pero Jo Ann, mag-iingat ka rin sa sarili mo. Baka pati ikaw bumagsak sa kakaisip."

Hindi ko napigilang mapaiyak habang nagpapasalamat. "Salamat, Ate… sobra."

Pagkababa ng tawag, pinunasan ko agad ang luha ko. Ayokong makita ni Karen na umiiyak ako. Pinuntahan ko siya at inayos ang kumot niya. Maputla ang mukha niya, at ramdam ko ang init ng balat niya kahit malamig ang aircon ng kwarto.

Ilang minuto pa, pumasok ang nurse dala ang gamot ni Karen. May kasamang maliit na baso ng tubig at tray na may lugaw.

"Ma’am, oras na po para sa gamot ni Karen." sabi ng nurse, mahinahon ang boses.

Umupo ako sa gilid ng kama at marahang ginising si Karen. "Karen… gising muna sandali. Iinom ka ng gamot."

Dahan-dahan siyang nagmulat ng mata, parang hirap pa ring mag-focus. "Ate… ayoko… mapait ‘yan."

Napangiti ako kahit nangingilid pa ang luha ko. "Alam ko, pero kailangan natin para gumaling ka agad. Promise, mabilis lang ‘to."

Maingat kong kinuha ang maliit na tableta mula sa nurse. Nilagay ko ito sa palad ni Karen at inabot ang baso ng tubig. Nakakunot ang noo niya, pero nilunok niya rin sa huli.

"Good job," bulong ko sa kanya sabay haplos sa buhok niya.

Pagkatapos uminom ng gamot, inalalayan ko siyang kumain ng lugaw. Maliit lang ang bawat subo, para hindi siya masamid. Sinisigurado kong sakto lang ang init nito hindi sobrang init, hindi rin malamig. Bawat subo, tinitingnan ko kung kaya niya pa. Kapag nakikita kong napapagod siya, hinahaplos ko ang likod niya at pinapahinga muna.

"Ate… mahal po ba ‘yung gamot?" mahina niyang tanong.

Napatigil ako sandali. Ayokong magsinungaling, pero ayokong dagdagan ang iniisip niya. "Huwag mo na ‘yang alalahanin. Ang importante, gagaling ka."

Pero sa loob-loob ko, iniisip ko kung paano ko pa hahatiin ang natitirang pera ko. Yung 15k na pinadala ni Ate Linda, kulang pa rin kapag tuloy-tuloy ang ganitong gastos.

Ilang oras lang ang lumipas, bumalik si Dr. Haize. Naka-white coat siya, at hawak ang clipboard habang nagbabasa ng medical chart ni Karen.

"How’s our patient today?" tanong niya habang nakatingin sa akin.

"Medyo okay na po… nakakakain naman siya kahit kaunti," sagot ko, pilit na pinapakalma ang boses ko.

Tumingin siya kay Karen at ngumiti. "Good. That’s progress. Pero kailangan pa nating tapusin ang full course ng gamot para makaiwas sa komplikasyon. And Jo Ann… make sure she gets enough rest and proper nutrition."

Tumango ako, pero sa loob-loob ko, iniisip ko kung paano ko pagbabanggaanin ang ‘enough nutrition’ at ‘enough money’.

Pagkaalis ni Dr. Haize, bumalik ako sa tabi ni Karen. Tinitigan ko siya habang natutulog. May mga araw na pakiramdam ko malakas ako, pero ngayong gabi, parang gusto ko na lang umupo sa sahig at umiyak nang umiyak.

Pinilit kong itago lahat ng sakit. Hindi ko siya pwedeng ipakita kay Karen. Ako na lang ang dapat maging matatag para sa amin. Pero habang nakahawak ako sa kamay niya, napansin kong mas malamig na ito kaysa kanina.

"Karen… wag mo kong tatakutin ha," mahina kong bulong habang pinipisil ang kamay niya.

Hindi ko alam kung gaano pa katagal kakayanin ng puso ko ang ganitong takot. Pero isang bagay ang sigurado kahit maghirap ako, kahit mawalan ako, hinding-hindi ko siya pababayaan.

"Yes po, Ate… sorry na po… di ko naman po sinasadya eh…" mahina at paos na boses ni Karen ang sumagot mula sa kama. Kita ko sa mga mata niya ang pagod at panghihina, pero mas nangingibabaw doon ang takot na baka lalo ko pa siyang pagalitan.

Napabuntong-hininga ako habang pinupunasan ang gilid ng mata ko. Ayoko sanang ipakita sa kanya na umiiyak ako, pero ramdam ko na mababasa na rin niya sa mukha ko ang lahat ng pinipilit kong itago takot, pagod, at ‘yung sakit na parang gumigiling sa dibdib ko.

Lumapit ako sa tabi niya at marahan kong hinawakan ang kamay niya.

"Hindi kita sinisisi, Karen… pero sana, pakinggan mo rin ako. Nahihirapan na tayo… sobra na. Ayokong nakikita kang ganito."

Tumulo na naman ang luha ko habang sinasabi ko ‘yun. Ramdam ko ang lamig ng kamay niya, parang wala nang lakas. Nilapit ko pa ang upuan sa gilid ng kama niya at dahan-dahan kong inayos ang kumot sa kanya.

"Kanina pa kita pinapainom ng gamot pero tinatanggihan mo lang. Kailangan mo ‘yun para gumaling ka. Hindi puwedeng puro sorry lang, Karen. Kailangan mong tumulong sa sarili mo," sabi ko, pilit na pinapakalma ang boses ko kahit gusto ko na talagang sumigaw sa sakit ng loob.

Tumingin siya sa akin, may bakas ng pagsisisi sa mga mata niya.

"Ate… kasi po… ang pait… tapos po nahihilo ako kapag iniinom ‘yun…"

Napakagat ako sa labi. Alam kong totoo ‘yung sinasabi niya. Alam kong mahirap lunukin ‘yung gamot, lalo na kung wala ka nang gana kumain at mahina na ang katawan mo. Pero paano ko siya tutulungan kung ayaw niyang magtiwala na kaya niya?

"Kahit ganoon, kailangan mo pa rin. Kaya nga may tamang pagkain na kasabay niyan para hindi ka masyadong mahilo. Please lang, Karen… para sa’yo ‘to."

Tumango siya nang mahina. Agad akong tumayo at inayos ang maliit na tray kung saan nakahanda na ang baso ng tubig at ‘yung pagkain na ipinaabot kanina ng nurse isang maliit na mangkok ng lugaw na may kaunting tinadtad na manok, para lang may sustansya kahit papaano.

Umupo ulit ako sa tabi niya.

"Sige, subukan natin ngayon. Kain ka muna kahit kaunti, para hindi sumakit ‘yung tiyan mo pagkatapos mong uminom."

Kumuha ako ng kaunting lugaw gamit ang kutsara at inilapit sa bibig niya. Dahan-dahan niyang tinanggap, parang batang pinapakain. Bawat subo niya, napapansin ko ang bahagyang panginginig ng kamay niya. Ramdam ko rin ang malamig na pawis na namumuo sa noo niya.

"Nga pala, huwag mong lunukin agad-agad ‘yung gamot mamaya. Lunukin mo lang nang may kasamang maraming tubig, para hindi masyadong dumikit sa lalamunan mo," paliwanag ko habang sinusubuan siya.

Matapos ang ilang subo, kinuha ko na ang pakete ng gamot. Ayokong banggitin ang pangalan nito, pero alam ko sa sarili ko na mahal at mabigat sa bulsa ang bawat piraso. Bawat tableta, parang katumbas na ng isang araw ng pagkain namin sa bahay.

Pinisil ko ang kamay niya bago ko inilagay sa palad niya ang maliit na tableta.

"Sige, ngayon na. Isang lagok lang ng tubig, tapos tapusin mo."

Tumango siya at dahan-dahan nilagay sa bibig niya ang gamot. Nakakunot ang noo niya habang sinusubukan lunukin, kasabay ng pag-inom ng halos kalahating baso ng tubig. Pagkatapos noon, napasinghap siya nang malalim, para bang nakipaglaban siya sa sariling katawan para lang matapos ‘yung proseso.

"Good job, Karen," mahina kong sabi, sabay haplos sa buhok niya. "Alam kong mahirap, pero proud ako sa’yo kasi tinapos mo ‘yan."

Bigla siyang napangiti nang konti, pero mabilis din iyong nawala.

"Ate… sorry talaga. Alam ko nahihirapan ka na… pati sa pera. Naririnig ko kayo ni Ate Linda kanina. Kung gusto mo po… puwede naman ako umuwi na lang…"

Agad akong umiling at pinigilan siyang magsalita pa.

"Huwag mong sasabihin ‘yan. Hindi ka aalis dito hangga’t hindi ka magaling. Wala akong pakialam kahit maghirap pa ako sa trabaho, kahit magmakaawa pa ako sa tao para lang maipagpatuloy ang gamutan mo. Ikaw lang ang natitira sa akin, Karen… ayokong mawala ka."

Pagkasabi ko noon, tuluyan nang bumigay ang luha ko. Tumulo nang tuloy-tuloy, mainit at mabigat, habang niyayakap ko siya nang mahigpit pero maingat. Ramdam ko ang payat na payat niyang katawan sa mga braso ko. Para siyang mawawala kapag bumitaw ako.

Sa gilid ng kwarto, narinig ko ang mahinang pagkatok. Pumasok si Dr. Haize, dala ang clipboard niya.

"Good evening, Ms. Jo Ann. I just came to check on Karen’s condition."

Agad akong tumayo at bahagyang pinahid ang luha ko.

"She just took her medicine, Doc. And she ate a little."

Dr. Haize nodded, flipping through the notes on his clipboard. "That’s good progress. She needs to keep that up. The next doses will be crucial. Make sure she has something light before taking them. We’ll continue monitoring her vitals overnight."

"Yes, Doc. Thank you," mahina kong sagot.

Bago umalis, tumingin pa siya kay Karen. "You’re doing well, young lady. Let’s keep going, okay? You’re stronger than you think."

Nang makalabas si Dr. Haize, bumalik ako sa tabi ni Karen. Hinawakan ko ulit ang kamay niya at bumulong, "Narinig mo ‘yun? Kahit si Doc naniniwala sa’yo. Kaya dapat ikaw din, maniwala ka sa sarili mo."

Tahimik lang siya pero nakita ko sa mata niya ang bahagyang pag-asa.

At doon, kahit kaunti lang, naramdaman ko ring may pag-asa pa kaming dalawa.