CHAPTER 1 - " THE FIGHTER'S DAWN "
1102 Words
The crowd screamed, but Miguel couldn’t hear them.
Hindi dahil sanay na siya sa sigawan — pero dahil sa tindi ng t***k ng puso niya, parang gusto na nitong kumawala.
“EL PANADERO! EL PANADERO!”
The chant rolled through the underground arena, echoing off the rusted walls of Tondo’s forgotten warehouse.
Sa ilaw ng mga floodlight, nakikita niya ang kalaban — isang lalaking may tattoo ng ahas sa dibdib, mas malaki, mas malupit ang tindig. Pero si Miguel? Tahimik. Kalma. Parang walang kaba kahit nasa harap niya na ang panganib.
He adjusted his wraps, the white bandages already stained with dried blood and flour dust. Oo, harina. Galing pa iyon kaninang umaga — hindi niya tinanggal bago lumaban.
Para sa kanya, parehong laban lang ang boxing ring at bakery: pareho silang may init, pareho silang may sakit, at pareho silang may dahilan para bumangon.
“Ready?” sigaw ng referee.
Tumango si Miguel.
---
Round One.
He moved with rhythm — hindi ng galit, kundi ng disiplina. Ang bawat suntok ay parang minasa sa loob ng kamay niya. Ang bawat iwas, parang pag-knead ng tinapay — may tiyaga, may timing.
Pero sa loob ng limang minuto, ramdam na niya ang panginginig ng katawan. His ribs burned. May tama siya sa tagiliran — pero hindi siya puwedeng huminto. Hindi ngayong kailangan niya ng pambayad para sa dialysis ni Ate Lily.
Pagbagsak ng kalaban, sabay sabog ng sigawan. Tinalo niya si “The Cobra.”
Pero wala siyang naramdaman. No victory. No pride.
Tahimik siyang lumabas ng ring, hawak lang ang lumang tuwalya, at dumeretso sa locker room.
---
Doon niya lang nilabas ang hinga.
Nilabas din ang cellphone — isang luma, basag na screen, may nakasave na alarm:
5:00 AM — OPEN BAKERY.
He smiled faintly. Walang pahinga para sa mga kagaya ko.
---
MONTENEGRO ARTISAN BAKERY – MAKATI BRANCH
By six o’clock, amoy na ng bagong lutong pandesal ang buong kanto.
Miguel tied his apron, wiping the flour dust from his arms, at nagsimula na siyang mag-ayos ng dough.
Habang binabati niya ang mga kasamang baker, napansin niyang may paparating na kotse sa labas — black limousine, tinted windows. Hindi normal para sa ganitong oras.
“Uy, sino ‘yun?” tanong ni Paolo, isang bagong trainee.
Miguel shrugged. “Siguro si manager.”
Pero hindi manager ang bumaba.
It was her.
Amber Montenegro.
Hair tied in a perfect bun, minimalist beige dress, sunglasses kahit maaga pa. Ang bawat galaw niya ay parang eksena sa pelikula — kontrolado, graceful, pero may lamig sa likod ng mata.
Miguel froze. The heiress. The boss’s youngest daughter.
First time niya siyang makita in person, at unang tingin pa lang, alam niyang hindi siya sanay sa amoy ng tinapay at langis.
“Who’s in charge here?” malamig na tanong ni Amber, sa English na may halong impatience.
Si Mr. Alvaro agad lumapit. “Ms. Montenegro! Ma’am, good morning! We weren’t expecting you—”
“I know,” she cut him off. “That’s the point.”
Tahimik ang lahat.
Nakatitig lang siya kay Miguel nang saglit — isang segundo lang, pero sapat para maramdaman niyang parang nabasag ang oras.
May kung anong kakaibang init sa hangin. Hindi niya alam kung amoy ng tinapay o kaba.
---
Amber’s POV
Nakaka-irita ang amoy ng mantika at harina.
She’d rather be in her father’s boardroom than here — pero ayon kay Don Rafael Montenegro, “You need to learn the business from the ground up.”
Ground up, talaga. Literal.
She scanned the bakery. May lumang mixers, ovens na may kalawang sa gilid, at mga taong pawis na pawis pero nakangiti. How can they smile like that?
Then her eyes landed on him.
The baker with the quiet eyes.
Sunog sa araw, may punit ang apron, pero mahinahon ang kilos. There was something about him — not just the muscles, not just the scars. Something steadier.
When their gazes met, para siyang may narinig na mahina — hindi sigaw, kundi t***k.
She looked away first.
---
“From now on,” sabi niya sa manager, “I’ll be observing operations here three times a week.”
“Yes, ma’am!”
Miguel watched silently. Alam niyang sa ganitong mga kwento, ang mga kagaya niya lang ang extra. Hindi bida. Hindi dapat mapansin.
Pero habang tinitingnan niya si Amber na naglalakad palayo, naiwan sa isip niya ang isang simpleng tanong:
Bakit parang gusto kong alamin kung marunong siyang ngumiti nang totoo?
---
Later That Morning
Amber sat in the small office at the back, reviewing reports.
Pero imbes na mag-focus, naririnig lang niya ang rhythmic sound ng kneading sa kabilang side ng pader. Thump. Fold. Press. Repeat.
Each sound felt… grounding.
Sa unang pagkakataon, naisip niyang baka may kwento rin pala sa bawat tinapay na ibinebenta nila.
“Coffee, ma’am?” tanong ni Miguel, hawak ang tray.
“Oh—thank you.” She took it without looking, pero nadulas ang baso, muntik matapon.
He caught it — mabilis, steady, mainit ang kamay. Their fingers brushed.
Time stopped.
And for a second, the heiress forgot she was supposed to be cold.
“Careful, ma’am,” sabi niya, halos bulong.
She blinked, pulling her hand back. “I’m fine.”
Pero sa loob-loob niya, hindi siya fine.
Because something about that simple touch felt… dangerous.
---
That Night
Miguel walked home through the narrow streets of Tondo, dala ang maliit na bag na may boxing gloves at piraso ng tinapay para kay Lily.
Pagpasok niya sa bahay, nakahiga pa rin ang ate niya, nakangiti kahit maputla.
“Kumusta, kuya?”
He smiled softly. “Panalo tayo ulit.”
“Panalo ka. Pero kailan ka matutulog?” she teased.
“Pag nakaipon na tayo para sa operasyon mo,” sagot niya, sabay haplos sa buhok ng ate.
Sa labas, umulan. Pero sa loob, may init — hindi ng pera, kundi ng pag-asa.
He sat by the window, staring at his bandaged knuckles.
Then naalala niya ang babae sa bakery — the way her eyes flickered for just a second.
Amber Montenegro.
The woman from a world he’d never belong to.
Pero bakit parang sa tuwing naaalala niya ‘yung sandaling nagtagpo ang kamay nila… mas lalong gusto niyang bumalik bukas?
---
Amber’s Journal – Midnight
They say you can’t mix dough with diamonds.
But why do I keep thinking about the baker’s hands?
Maybe… not everything dirty is disgraceful.
She closed her notebook, leaned back, and let out a sigh.
Somewhere in the city, another heartbeat matched hers — steady, waiting, unaware that destiny had already started kneading them together.
- Writer
