EMBERLYNN’s POV:
Taimtim akong nagdadasal sa maliit na kapilya ng hospital na pinagdalhan kay Jenna. Wala akong ibang sinisisi kundi ang aking sarili. Kung sana umiwas ako at hindi nagsalita sana hindi siya mapapahamak. Kahit nakapikit ako, ramdam ko ang pamamasa ng aking pisngi dahil walang tigil ang pag-agos ng luha ko, kasabay na parang tinutusok ng karayom ang puso ko. Bakit lagi na lang ako iniiwan ng taong mahalaga sa akin?
“Lenlen halika na.” Dinig kong tawag ng aming mother superior sa akin. Hindi ako kumibo ng ilang sandali hanggang sa tinapos ko ang aking dasal para sa kaligtasan ni Jenna. Pinunasan ko ng aking damit ang luha ko. Huminga ako ng malalim at iminulat ko ang aking mga mata.
“Opo.” Malungkot kong sagot. Kahit pa ayoko siyang iwan dito hindi naman maaari. Kahit gust
