Delectable Men 1: Zechariah Bourdeux

Chapter 4

Contrary to popular opinion, Katarina didn't believe crying ever made anyone feel better. Sa karanasan niya kasi, nakadagdag lang ang pag-iyak sa bigat ng nararamdaman niya.

Ngayon na nakaharap siya sa malaking vanity mirror sa banyo, pinipigilan talaga niya ang kanyang mga luha na tumulo. She'd been at it for over twenty minutes and it was giving her a blistering headache. Hindi na nga niya matandaan kung bakit gusto niyang maiyak.

Oo nga pala, dahil kay Zandro Castle, ang bading na nanloko sa kanya. Hindi talaga siya makapaniwala na naloko nga siya nito. Katulad ng panloloko ng kanyang ama sa mama niya.

Katarina watched her brow furrow in the mirror, felt the wave of sadness and inadequacy that always accompanied thoughts of her father.

Thomas Dalton II had only wanted her mother for one thing - and he'd certainly never wanted a daughter. Dahil nong pagkamatay ng mama niya, halos hindi talaga siya matanggap ng kanyang ama na anak siya nito, and she really feel rejected.

Running away from home all those years ago had been the smartest thing she'd ever done. A liberating experience that had made her realise she didn't need her father's approval, or his pity.

Huminga siya ng malalim at nagpakawala ng malalim na hininga. Itinapon niya ang hawak na tisyu sa toilet at lumabas na siya ng banyo.

Naalala tuloy niya ang tagpo nila ng hotel owner sa mga sandaling lumabas siya ng banyo na naka underwear lang. Kung gaano iyon nakakahiya na makita siyang halos hubad na sa mismong may-ari ng hotel.

Katarina sniffed the tears back and gave a weary sigh, pushing the aggravating memory to the far reaches of her mind. She had other, more pressing problems to deal with now. Babalik talaga siya sa simula kung saan nilayasan niya ang kanyang ama tatlong taon na ang nakakaraan. Pero magkaiba lang ang sitwasyon noon at ngayon.

Pasalampak naman siyang umupo sa sofa. At least she'd learned something from this situation. Never trust anyone. If something looks too good to be true, it is.

Pinulot niya yong remote ng malaking TV screen at ini-on iyon. Isang daytime soap opera naman ang nabungaran niya. At talagang nagulat siya dahil naka tiyempo pa siya ng eksena kung saan hinahalikan ng blonde na babae ang hubad na dibdib ng lalaki. Napalunok tuloy siya.

"Putcha naman oh, ganito na ba talaga ang mga eksena sa alas diyes pa lang ng umaga?" malakas na untag niya sa sarili habang palalim ng palalim ang eksenang pinapanood niya.

Then the guy came up for air. Kitang-kita na niya ang mukha ng lalaki ng ipinokus nito ang camera. His eyes reminded her of someone.

Napapailing nalang siya dahil biglang umagaw sa isip niya ang hotel owner na si Zech Bourdeux nang hubad na dibdib naman ng lalaki ang ipinokus sa camera.

Ano ba naman etech? Ayaw na sana niyang isipin pa ang lalaking iyon dahil baka buong araw na niya itong mapagpantasyahan.

Kailangan niyang makagpag-isip ng iba, dahil hindi niya priority ang lalaki ngayon lalo na sa lalaking kagaya ni Zech Bourdeux. The guy had oozing s*x appeal out of his pores. At iyon ang mga klase ng lalaki na dapat niyang layuan.

Kaya nga tigilan mo na ang pag-iisip sa kanya, Katarina, angil niyang wika sa sarili.

Ngunit bigla nalang siyang nagulantang nang may kumatok sa kanyang pintuan.

Binuksan niya kaagad iyon at nabungaran niya ang isang babaeng nakangiti. "Hi, I'm Mich. I'm from Mariella's Boutique downstairs. Mr. Bourdeux asked us personally to bring up a selection of clothes for you to look at."

Napakunot siya ng noo, at the same time na gi-guilty tuloy siya sa mga nasabi niya sa lalaki. "He did?"

"Yeah, he did." sagot ng babae, at ipinakita na nito ang dala nitong mga naka hanger na damit. "He said for you to pick out as many outfits as you need for your stay with us."

"Oh." Hindi na niya alam kung ano pa ang sasabihin. Ang inasahan kasi niya ay simpleng mga damit lang. Hindi katulad ng mga ito na pang catwalk fashions.

"Would you like me to lay them out for you?"

Napatingin lang siya sa babae at panandaliang napatulala. "Um." she bit her lip. "No, don't bother."

Agad niyang kinuha mula sa babae ang isang Dolce & Gabbana T-shirt. Kulay ube iyon at ang lambot ng tela. Hindi pa kasi siya nakapagsuot ng branded na T-shirt. Dahil praktikal kasi siya kapag bumili ng damit.

"Why don't they have any price tags?" untag niya sa babae.

"Oh, well." The girl's smile faltered as she hesitated. "You don't need them ma'am," anito na nakangiti ulit. "Mr. Bourdeux said to charge everything to the hotel."

Napatulala ulit si Katarina na nakatitig sa babae. Then reality intervened. Paano kung na misundestood lang pala ng babae ang sinabi ni Zech sa kanya at siya naman pala ang pagbabayaranin nito? Naku nadali na.

"I'd still like to know the prices." she said, trying not to sound ungracious.

Tila nagugulohan naman ang babae. "I guess I should call first the botique and asked my supervisor to itemise them once you've made your selection."

"All right." aniya. Kahit labag man iyon sa kalooban niya. Mas gusto talaga niyang malaman ang presyo ng mga damit na iyon. Para at least malaman niya kung magkano ang babayaran niya kung sakali lang.

But as of now, Katarina didn't want to embarrass herself further by making a big deal of it, and she also didn't want to seem ungrateful.

Kaya kinuha na lamang niya ang lahat ng damit na binigay sa kanya ng babae at nagpasalamat dito.

She opted to wear the plainest pair of jeans and a simple blue T-shirt with the Phoenix logo. Bumalik naman si Mich para ibigay sa kanya ang tatlong pares ng sapatos na puro branded din.

"Ahmm..Do you have any other brands of shoes?"

"You don't like the shoes here?" mukhang dismayadong untag ni Mich.

"Oh, no, it's not that, they're gorgeous. It's just I need something less dressy."

"Dressy?" Napatingin si Mich sa mga sapatos na dala nito. "What do you mean?"

"I just wanted sneakers."

"Ahh...like converse and Nike?"

"Yes." Bahala na kung mahal basta mas gugustohin pa niyang magsuot ng sneakers.

Nanlaki man ang mga mata ng babae, pero di kalaunan ay napatango rin ito. Mich took her shoe size and promised to have a pair sent up to her suite.

Tumalikod na si Mich at nang may maalala ito ay bigla itong bumalik. "Oh, I almost forgot. Mr. Bourdeux sent up a package for you." Agad na kinuha nito ang isang hotel paper bag at inabot sa kanya. "I swear, I'd forget to give you this a while back." she said, giving her a nervous smile.

Napangiti nalang din siya rito. Ano na naman kaya ang trip ni Mr. Bourdeux at may pa package package pa itong nalalaman? "Okay, thank you." aniya kay Mich sabay tanggap sa bag.

"Well..." Mich hesitated. Siguro gusto pa nitong masiguro na buksan niya ang package na pinadala ni Zech. "Mr. Bourdeux brought it into the boutique and gave it to me personally."

Ahh ganon.."I really appreciate you going to all this trouble. Do tell your supervisor thanks from me, too." she said, as politely as possible.

Ba't hindi pa kaya umalis si Mich? Gusto kaya nitong humingi ng tip?

Napakibit ito ng balikat. "No problem, it's all part of the service." anito, tas tumingin ito sa package sa huling beses. "Have a nice day, ma'am." huling saad nito at umalis na.

Katarina close the door and leaned back against it. Why did her knees feel wobbly? Pinakiramdaman muna niya ang paper bag na para itong isang ticking bomb saka pa niya ito ipinatong sa coffee table. Napansin naman niya ang maliit na envelope na nakadikit nito. Nakapangalan ito sa kanya in handwritten. Wow, in fairness maganda ang handwritten nito kung si Mr. Bourdeux nga talaga ang nagsulat nito.

She sighed and sat down. At nate-tempt naman siyang buksan agad ang laman ng maliit na envelope.

Katarina,

Hope you found something to go with those proper knickers.

Meet me for dinner tonight, 8pm in the Rainbow Room.

Z

The signature Z had beed slashed across the bottom like the mark of Zorro.

Halos tatlong beses namang binasa ni Katarina ang nakasulat niyon. Naramdaman nga niyang parang may mga paru-parung nagsilaparan sa kanyang tiyan. Pero yong opening nito sa sulat, bakit parang mas arousing ito pakinggan sa halip na nakakainsulto?

Ayaw man niyang pumunta sa alok nitong dinner, but the invitation sounded like an order. Napatingin ulit siya sa paper bag at ito naman ngayon ang nate-temp niyang buksan.

Binuksan nga niya iyon at laking gulat nalang niya nang makita niya ang mga laman niyon. She picked it up, and pulled the satin thing tight between her fingers.

My Goodness! A thong! Pakiramdam niya namula talaga siya ng husto. At teka may post-note pa talaga ito sa loob ng paper bag na nagsasabing: "These are for you, Kat, in case you want a break from your proper knickers."

At sa halip na mainsulto, bakit parang kinilig pa siya? Uh-oh...

Then, completely against her will, she began to laugh. Iyong tawa talaga na hindi na niya nagagawa sa loob ng maraming taon.

*****