Hindi ako halos makatulog kagabi na parang isang bangungot ang sinabing iyon ni Storm— buhay pa ang mga magulang ko. So, all this time ba ay ni hindi man lang nila ako hinanap? Labis ang naging pagtarak ng kung anong kutsilyo sa puso ko. Oo, dapat nga ay masaya ako pero bakit hindi ko magawa? Bakit mas nananaig sa akin ang galit at pagkadismaya sa nalaman?
Iyong tipong dapat nagagalak ako sa katotohanang buhay pa sila, na may pagkakataon pa para magkita-kita kami pero hindi. Just imagine, ilang taon na ako ngayon. Twenty five years na ako as of the moment. Kung tutuusin, ang daming panahon at oras para magpakita sa akin, ang daming pagkakataon para bumawi sila ngunit heto ako, nangangapa pa rin sa kung sino ba ang totoo kong magulang.
Ngunit hindi ko rin naman maipagkakaakilang may mumun
