BACK-UPS
1622 Words
CHAPTER 11
LLIANNE JANE POV
“Punyetang output naman ito!” sumabog ang boses ko na umaalingawngaw sa maliit na conference room. Nilapag ko ang folder sa mesa nang may lakas na para halos kumalat ang mga papel. Kitang-kita ang laman mga mockup, layout, at color palettes pero mali ang lahat. Halos lahat ng design choices ay parang gawa-gawang minadali lang.
Nakatayo sina Fred, Carmelle, at Reed sa kabilang dulo ng mesa. Si Fred hawak pa ang ibang kopya, nanginginig dahil sa kaba si Carmelle tahimik, pero ramdam ang pag-aalala sa mga katabing titig niya si Reed, na parang nakakulong sa pagitan ng paglalambing at chismis, nakatingin lang habang tinitingnan ko ang bawat detalye ng output.
Binuksan ko ang unang pahina at agad kong napansin ang malaking depekto. “Una ang layout, parang high school project. Ang spacing, hindi pantay; ang typeface, outdated; ‘yung color palette, walang brand consistency. Sino ang nag-approve nito?” tinanong ko, puno ng tanong at galit.
“Ma’am, sinubukan na nila, talagang ginawa na nila ang best nila para sa output na ito,” sagot ni Fred na may pilit na tapang sa tinig. Halatang sinusuyo niyang hindi kami maharap sa mas malalang hakbang.
Tumaas ang pulso ko. Pilit kong hinawakan ang dulo ng folder para hindi tuluyang itapon. “Tanga! ‘Yung best nila? Ano ‘yang ‘best’ na ‘yan? Pang-high school ang ginawa nila. Hindi ito ang kailangan ng company ni Mom niya. Ang design natin, ang visual identity ng Imperial, hindi puwedeng magmukhang amateur hour.”
Naramdaman ko ang pag-ikot ng mga ulo sa paligid mga empleyado sa hallway, mga naglalakad palabas, nakapikit. Maliwanag ang tensyon. Si Carmelle, na kadalasang kalmado, napagbuntong-hininga at naglakad papalapit. “Ma’am, ano po ang gagawin natin?” mahina niyang tanong, may halo ring pag-asa at takot.
Tahimik ako sandali inalam ko ang sarili kong hangin, sinubukan kontrolin ang galit. Hindi ko nais maging puro demonyo agad, pero ang tamad at walang malasakit na output ay parang personal na insulto. Ito ang pangalan namin; ito ang representasyon ng Imperial Enterprise sa mundo. “Alisin silang lahat sa design department,” utos ko nang malamig at prangka. “Ibigay ninyo ang mga roles nila sa mga regular employees na may proven track record. Mag-hire tayo ng mga bagong designers tapos na ang panahon ng pabaya.”
Tumango si Fred, pero ramdam kong hindi siya kumbinsido. “Ma’am, mahihirapan po tayo maghanap ng ipapalit sa kanila. May budget constraints pa rin kami, at hindi madaling mag-recruit nang quality designers overnight.”
Muntik na akong tumama ng mesa. “Gusto mo bang mabato ulit, Fred?” bumulong ako pero may tinig na naglalabas ng galit. “Wala akong pakialam kung kailangan nating mag-adjust. Wala tayong mapapala kung patuloy na pinapabayaan nila ang trabaho. Kailangan natin ng resulta, hindi palusot. Kung ang kumpanya ang mamamatay dahil sa kakulangan ng kalidad, sino ang babangon para ayusin? Ako. Pero hindi ako magpapakampante sa incompetence.”
Napaisip sina Fred at Carmelle. Si Reed naman, kumawala ang posa sa kamay niya at tumayo nang mas malapit. “Ate, baka pwede muna nating i-place on probation ‘yung ilang designers? Bigyan natin sila ng one-on-one mentoring. Hindi naman agad tanggal,” suhestiyon niya, may halo ng pag-aalangan. Alam kong minsa’y nangingibabaw ang kanyang pagpapakabait naiiinis ako, pero naiintindihan ko ang motive niya.
“Tingin mo, Reed, may time tayo para mag-probation kung paulit-ulit ang pagkakamali nila?” tanong ko, malalim at puno ng katanungan. “Nagkaroon ba ng remedial training ang karamihan sa kanila? May performance improvement plan ba silang sinunod? Kung may ginawa sila, saan ang ebidensya?”
Tahimik siya, hindi makasagot. Nakita kong lumamlam ang kulay sa mukha ni Fred. Hindi dahil takot, kundi dahil alam niyang may katotohanan ang mga tanong ko. Carmelle naman ay humawak sa mga kamay, ine-exert ang loob na maging matatag.
“Ma’am,” dagdag ni Carmelle na mas determined, “kung papalitan natin sila, hindi lang tao ang kailangan natin kailangan din ng proseso. Dapat mag-set up tayo ng hiring timeline, job specification, at isang transition plan para hindi masayang ang projects.”
Pagkalabas nina Fred at Carmelle sa conference room, naiwan akong nakatayo sa tabi ng mesa, hawak pa rin ang pinunit kong report. Sa dami ng problema ng kumpanya, pakiramdam ko ako na ang nagiging punching bag ng lahat ng kapabayaan dito.
Hinilot ko ang sentido ko habang naglalakad pabalik sa opisina. Mula sa hallway, ramdam ko ang mga matang sumusunod sa akin—mga empleyadong alam kong may halong takot at tsismis sa bawat tingin. Sige lang, isip ko. Mas mabuti na ‘yan kaysa puro pa-cute at walang ambag.
Pagkapasok ko sa opisina, sinalubong ako ng katahimikan. Nilapag ko ang folder sa mesa, umupo, at huminga nang malalim. Sa gilid ng mata ko, nakita ko si Reed na nakasandal pa rin sa pintuan, nakahalukipkip, nakangisi.
“Hindi ko alam kung maiiyak ako sa tapang mo o matatawa sa mga mukha nila kanina,” sabi niya.
“Wala akong panahon para tumawa, Reed,” sagot ko habang inaabot ang cellphone ko. “Kailangan kong ayusin agad ‘to bago pa tuluyang magmukhang circus ang kumpanya.”
Binuksan ko ang phone ko at nag-scroll sa contacts hanggang makita ko ang pangalan ni Lucas Belfort ang kakambal ko kapatid, CEO ng Belfort Corporation, at kilala sa pagiging istrikto pero epektibong leader. Kung may dalawang taong pinagkakatiwalaan ko pagdating sa professionalism, iyon ay sina Lucas at Reed. Pero sa puntong ito, si Lucas lang ang makakatulong.
Pinindot ko ang tawag at ilang ring pa lang ay sinagot na niya.
“This better be important, Llianne,” agad na bungad ni Lucas, pormal ang tono at halatang abala. “I’m in the middle of a board meeting.”
“Relax, Lucas. Hindi ko naman sisirain ang kumpanya mo,” sagot ko sabay irap kahit hindi niya nakikita. “Kailangan ko lang ng tulong mo. Urgently.”
May sandaling katahimikan sa kabilang linya bago siya sumagot. “What did you do this time?”
“Wala akong ginawang mali, okay?” inis kong tugon. “Pero kailangan kong mag-restructure ng ilang department dito. Tinanggal ko na ‘yung buong design team walang sense of creativity, walang disiplina. Tapos kahapon, sinibak ko rin ‘yung HR manager na akala mo CEO kung umasta. Sobra kung makialam, pero zero accountability.”
Narinig ko ang mahina niyang tawa. “You really are a Belfort.”
“Hindi ako tatawag para lang magpa-puri, Lucas,” sabat ko. “Kailangan ko ng dalawang magagaling na empleyado mula sa Belfort Corp. Yung top-tier designers mo. Ipapadala mo sila rito para i-train ang mga bagong hire na kukunin namin. At isa pang HR manager ’yung mahusay at may disiplina para turuan ‘yung papalit sa tinanggal ko.”
“Hmm…” napahinto siya, parang nag-iisip. “You’re asking me to loan my best people. Alam mong may mga proyekto rin kaming hinahabol dito.”
“Alam ko. Pero hindi ko sila hihiramin nang matagal. Two weeks lang. I just need help setting up a proper system. Alam kong busy ka, pero hindi ito para sa akin, Lucas. Para ito kay Lolo. Ayokong makita niyang bumabagsak ‘yung Company ni Mom dahil lang sa tamad at incompetent na tao.”
Tahimik siya sandali, at sa unang pagkakataon, narinig ko ang paglalambot ng tono niya. “You really sound like him sometimes,” sabi niya mahina. “Okay, fine. I’ll send two people from the creative department si Aiden Velasquez at Mara Quinones. They’re both senior designers. As for HR, I’ll ask Andrea Rivas to assist you temporarily.”
Napangiti ako. “Thank you. I owe you one.”
“You owe me a lot, actually,” natatawa niyang tugon. “At huwag mong sisigawan ang mga tao ko, understood? Hindi lahat sanay sa dragon management style mo.”
Napataas ang kilay ko. “I’m not that bad.”
Narinig kong natawa si Reed sa likod ko. “Ate, gusto mong ipakita ko ‘yung video mo kanina habang pinupunit mo ‘yung report? Para masabing ‘not that bad’ ka talaga?”
“Tumahimik ka nga, Reed,” sabay tutok ko ng ballpen sa kanya. “O sige, lucas, I’ll take good care of them. I’ll send you an email tonight for coordination. Pakisabihan na lang sila na by tomorrow morning, dapat nasa site na sila.”
“Got it. But Llianne—” huminto si Lucas saglit, may halong bigat ang tinig. “You’re doing fine. Don’t let anyone make you feel like you’re not capable. You’re a Belfort. Act like it.”
Napangiti ako, kahit hindi ko gustong ipahalata. “Always do.”
Pagkatapos ng tawag, binaba ko ang cellphone at napasandal sa swivel chair. Naramdaman ko ang biglang ginhawa sa dibdib ko. Hindi pa tapos ang laban, pero kahit papaano, alam kong may sandigan ako.
“Uy,” sabi ni Reed habang nilalapit ang kape sa mesa ko. “See? Hindi mo kailangang magalit sa lahat ng oras. Minsan, isang tawag lang kay Kuya Lucas, ayos na lahat.”
“Hindi ako galit sa lahat ng oras,” balik ko. “Galit lang ako sa katangahan.”
Natawa siya, “Ah, so basically galit ka sa kalahati ng kumpanya mo?”
“Tama ka riyan,” sagot ko sabay irap, pero napangiti rin sa dulo.
Habang umiinom ako ng kape, pinagmasdan ko ang view ng lungsod mula sa glass wall ng opisina. Bukas darating sina Aiden, Mara, at Andrea. Isang bagong simula na naman bagong system, bagong disiplina.
At sa pagkakataong ito, sisiguraduhin kong wala nang puwang ang tamad at walang malasakit.
Ang Imperial name ay mananatiling matatag at ako mismo ang sisiguro niyan.
- Writer
