NAKAUPO si Nenita sa punong baitang ng kanilang kubo. Pakanta-kanta siya ng awiting kahit siya ay hindi niya alam. Nakatingin lang siya sa lupa. Yakap niya ang garapon kung saan nakalagay ang fetus ng magiging anak sana nila ni Danilo. Anak na nawala sa kaniya dahil sa kagagawan ng sarili niyang asawa. Kung hindi siya sana nito ginawang pambayad sa utang nito kay Fredo ay hindi niya sasapitin ang kahindik-hindik na bagay na iyon.
Wala na ang anak niya. Patay na ito at hindi niya iyon kayang tanggapin. Walang ina na matutuwa sa pagkawala ng anak nito. Napakasakit! Pakiramdam niya ay huminto na ang mundo niya. Parang mas gugustuhin na lang niyang mamatay kesa araw-araw na gupuin ng kalungkutan na hindi niya alam kung mawawala pa ba.
Hinahaplos-haplos niya ang garapon na para bang iyon ang
