Tangled With The Devils (Devils #2)

Chapter 16

__Victorique's POV__

MABILIS kong pinunit ang mga litrato. It have shred into tiny pieces, falling on the floor in the process. My heart pounds, head spinning in a whirlwind. 

What did I just see?

Hindi pa ako nakakakalma nang muling tumunog ang phone na nasa table ko.

My eyes won't keep coming out from it's socket. Pakiramdam ko kasi ay oras na matignan ko kung sino ang tumatawag ay pagsisisihan ko ito.

Katulad ng pagsisisi ko sa nangyari noong gabing iyon!

Ngunit nang muli akong napatingin sa mga litratong napagpunit-punit ko ay agad akong nagising at walang pakundangang tinakbo ang distansiya sa pagitan namin ng phone ko at in-accept ang call.

"H-hello?" hinihingal na sagot ko.

"Have you received my gift?"

I swallowed hard as I went towards for my doorknob and turn the lock on. Trying hard not to shake my knees, my hands reached at the side of my bedside table for support.

"Don't you dare...," My voice trailed off when I realized that it was coming out as whispers. Even with my situation now, I won't still give him the satisfactory that I was being threatened and scared. Kaya kinagat ko ang labi ko upang pigilan iyon sa panginginig.

Huminga ako ng malalim upang pakalmahin ang buo kong sistema. But I hadn't realize that I have been breathing hard for a long time when he spoke.

"Do I make you feel uncomfortable?" tanong niya sa kabilang linya na ikinatigil ko.

That was all it could take for me to regain my composure, not entirely, just enough for me to have a confident voice. Though, my knees are about to collapse.

"Anong kailangan mo." talagang sinugurado ko na hindi ako ganoon katakot sa nakita ko kanina.

Alam ko na naman na mapapasunod niya talaga ako sa kung anuman ang gusto niyang mangyari pero hindi ako basta-basta na lamang kakagat sa kanyang patibong ng walang kalaban-laban.

"You."

Muntikan ko nang maibato ang phone ko sa sagot niyang parang nanloloko pa. Can he be more specific? Alam kong ako ang kailangan niya kasi may kailangan nga siya sa akin diba?

"Obviously, pero ano ngang kailangan mo sa akin!" Asar na saad ko.

Pinangungunahan na naman ako ng pagiging magagalitin ko kaya mapapahamak na naman ako niyan eh.

"I said...You."

Bigla ay napipi ako. The way he said those words made the night we did that thing so vivid. It resonates in every corner of my body. Para bang ang himig at ang tono ng kanyang boses ay nagpapaalala sa akin kung paano ang pakiramdam ng maangkin niya.

"Be specific, I--"

"There's no specific thing about you that I want." he said. "I just got to have you."

Pakiramdam ko ay uminit ang buo kong katawan sa kanyang sinabi. It made me so speechless to the point that I can not even find my voice.

Hindi ko na napansin nang patayin niya bigla ang tawag. Wala na akong nagawa kung hindi ay titigan na lamang ang screen.

Hindi na ako gaanong nakatulog nang gabing iyon. Kakaiba ang pakiramdam na nararamdaman ko ngayon. Sure, I am nervous, that's the reason why my heart has been pounding this fast the whole time. But there's something more than just nervousness.

It wasn't new, it's familiar.

Sighing, I turned my head towards the direction of my trashcan where I deliberately burned every pieces of pictures inside. I went to where it was placed to make sure that there weren't any remains.

There was, only ashes.

The gray powdery remnants dispersed at the bottom of the trash but strangely gathered in one place. It was the result of the fire that burned it. But to me, it's odd  how the color of flames lit everything when it will only turn into something dull. Like a piece of everything that have been flamed into sections.

Napatingin ako sa engagement ring na suot ko.

Is it the absence of fire? If it is, what does the presence of fire means?

IT finally became normal for me to wake up in a very weird way since the most unexpected things happened in my life for the first time. Sometimes, I keep getting nightmares about how my life would turn out to be after that day when Diego died in front of my eyes.

Mahina akong natawa. It's the first time since I completely forgotten about that murder that I thought of him. I called what happened that day bizarre.

"Sh*t!"

I shouted when I accidentally cut myself with a cutter. Most of my classmates turned and take a look to what just happened. Iyong iba wala nang pakealam dahil may kanya-kanya silang ginagawa kaya hindi na lumingon.

That's good then. Hindi na ako magpapaliwanag pa kung ano man ang naging sanhi ng aking pagmumura.

We were currently making a scrap book. Kailangan lumabas ang creativity mo pagdating dito kung isa ka a bumabagsak kasi dito ka huhugot ng grade mo. Isa na ako doon dahil most of the time talaga ay nage-escape ako. Ewan ko ba, wala talaga yata ako sa tamang huwisyo.

"Okay ka lang ba, Ric-Ric?" natatarantang tanong sa akin ni Elle na ikinatigil ko.

Binigyan niya ako ng tissue paper at maingat na pinunas iyon sa aking daliri. Napangiti na lamang ako sa ginawa niya at nagpasalamat at sinabihan siya na okay lang ako. I excused myself from the class and went outside to wash my bleeding finger.

Hindi na ako nag-atubli pa na kumuha ng band-aid para sa sugat ko at dumiretso sa sink. Hindi naman gaano kalalim ang nasugatan ko. I pulled some toilet tissues and covered it to my wounded finger before turning away from the mirror when I felt my phone vibrated from my skirt so I paused and answered the call.

"It's my class today! We can't meet--" agad na sabi ko sa pagaakala kong si 'demonyo' ito nang marinig ko na magsalita siya.

"How are you, Miss Smith?"

Kumunot ang noo ko nang marinig ko ang pamilyar na boses na iyon.

"Alex?"

"Hmm-mm..." hinawakan ko ng mahigpit ang phone na hawak ko at huminga ng malalim.

Hindi ko alam kung sisigawan ko ba siya o hindi.

But something is confusing me. He is also someone who is threatening my life yet why am I feeling so different about him and that devil?

Alex was plain anger. But with the other one, really it is something of layered feelings.

"It seems like you haven't noticed someone new in your class."

Noong una ay kumunot ang noo ko dahil hindi ko makuha ang kangyang sinabi. Hanggang sa maalala ko na si Alex ang kausap ko. Hindi maaaring tatawag siya ng walang ginagawa. Kaya hindi na ako naghintay pa ng ibang eksplanasyon, ngunit patuloy na nagpaulit-ulit ang kanyang sa aking utak nang sabihin niya ang ilan niya pang sinabi.

"It was amusing to see that Mister Hemmings fiancee with another man the night of the proposal."

Para akong hinabol ng mga pulis sa bilis ng aking takbo. Pero kung anuman ang kanyang tinutukoy na may kinalaman sa gabing iyon ay talagang totoong pulis na ang hahabol sa akin.

I need to run fast to be able to reach our classroom. My lungs were burning as I breathed in exhaustion but I did not waste any minute as my hands reached for the knob. I twisted it and opened it in harsh movement.

Salamat sa ingay ng mga kaklase ko at hindi nila narinig ang pagbukas ko bigla.

Pinalibot ko ang paningin sa buong paligid upang alamin kung ano ang kakaibang nangyari. Sa pagtataka ko ay mukhang normal lang sila. Na parang walang nangyayari.

Relieved but still alert, I walk towards my seat and sink in without anyone paying attention to me. I looked around to see if Elle is alright. I sighed in relieve when I saw her cutting some special paper.

The class rolled without anything happening particularly. The class just went by without any problem.

Maybe, Alex was just making a prank call. But something is a bit off.

When the bell for dismissal rang, I gathered all my things in fast movement to head towards the direction of Eros's classroom. At first I got nervous when I realized that he wasn't coming out at all.

I even bumped into someone else that causes me to drop all of my things on the floor.

"Oppss...sorry." I recognized that voice.

Nilingon ko ang taong nakabanggaan ko at nalaman kong isa iyon sa kaklase ko.

"Sorry din." Sabi ko saka yumuko upang pulutin yung mga gamit ko.

Napansin kong pinulot niya rin yung mga gamit ko at inabot sa akin. I smiled as I accepted my things that he offered.

"T-thanks."

"No problem." Nang tumayo siya ay nanatili lang siyang nakatingin sa akin.

Noong una ay hindi ko iyon napapansin dahil abala ako sa pagsiksik ng mga gamit ko sa aking bag nang mapalingon ako sa kanya bigla. Then when I turned around, I saw him studying me so hard that I could feel every tiny bit of information about me being exposed.

"E-excuse me? Is there something wrong with my face?" Your being creepy. I wanted to add, but I'm afraid that I might hurt his feelings.

"Nothing." Nakita ko ang pag-iling niya bago siya dumiretso at nilagpasan ako.

Hindi ko na sana siya liligonin pa nang may makita akong kakaiba banda sa kanyang leeg. Hindi ako masyado sigurado kung tama ba ang nakita ko dahil parang isa lamang iyong ink na lumusot at lumabas mula sa pinagtataguan.

It was like a tattoo or something.

But I haven't got the chance to think of that some more when I felt a hand pull me out of the way.

Hindi na ako nakasigaw pa sa sobrang gulat. Then I twisted my head to know who it was. It was then that I realized that it was Spencer and Detective Dumapidez lurking behind me.

"Hindi ka tumitingin." Sabi ni Spencer, doon ko lang nakita na may estudyante pa lang dumadaan na may hawak na kumpol-kumpol na magagaan na libro. Spencer pulled me to move out of the way.

"Hey," I said. Nang makita kong bumaba ang mukha niya upang halikan ako ay muntikan na akong nakaiwas. Buti napigilan ko ang lumayo sa kanya. His kiss landed on my cheek. "how are you?"

Napangiti siya nang tanungin ko iyon. "I'm fine."

Lumingon ako kay Datective Pierce na sumulyap lang sa amin at pumito na parang nagpapanggap na hindi kami nakikita.

"Ahh...why is that?" tanong ko na lamang kay Spencer.

"I'll tell you later."

Tumango na lamang ako at muling nilingon si Detective Dumapidez na parang inosente sa paguusap naming dalawa ni Spencer. Hmm...is it really that awkward for someone else if they see a chatting couple?

"Eros." Agad na pinuntahan ko si Eros nang makita ko siya.

Eros looked like he just gotten into a heated fight with someone when I saw his face. Well, it doesn't matter anymore. I'm just relieved that he was fine now. Noong una ay nagtataka pa ako sa itsura niya nang biglang lumabas ang kanyang guro at tumingin sa amin ng may malamig na tingin.

"Miss Smith, can I talk to you?"

Napatingin ako sa guro niya. Noong una ay nagtaka pa ako, hanggang sa makita ko ang kalmot sa leeg ni Eros ay alam ko na ang nangyari.

I groaned in frustration when I realized what may have happened. Nagpaalam muna ako kina Spencer at hinila ko si Eros na parang ayaw pang magpahila papunta sa kanyang guro.

"Let me go, Victorique!" Eros threatened that made me roll my eyes.

Pero agad ko rin naman siyang nahila sa harapan ng kanyang guro. Dahil na rin yata sa intense na pagtitig ng guro niya sa kanya kaya pakiramdam ko ay may galit na itong guro sa kanya pero hindi ko na lamang iyon pinansin.

"Did you know that Eros made a fight with his classmates?" Tinignang ko si Eros sa nanlalaking mata na diretso lang ang titig sa guro niya. Mata sa mata. "it's because of this thing."

The teacher held out a strange looking necklace with a circle pendant on it. Hindi ko alam kung ano iyon pero noong binuksan iyon sa loob niyon ay mayroong isang orasan na hindi naman gumagana. Parang sira na yata.

"I told you, I don't know how it went inside my bag." Eros suddenly spoke that made me turn at him.

"Huwag na huwag kang magsisinungaling sa akin. Nakita ko nang kinuha mo iyan sa bag mo."

"Just because you saw I took it out doesn't mean I'm the one who put it in."

I hate to say it but Eros has a point.

Nakita ko ang pagpipigil ng galit ng guro bago niya ako hinarap.

"Please teach your brother some manners." Sabi niya. "parang hindi yata alam tumahimik."

"Teka lang po, necklace lang naman po iyan diba? Bakit po ba napagawayan pa nila?"

Huminga ito ng malalim.

"One of his classmate claim that it was his. Hindi naman naniwala si Eros at nakipagaway pa sa kaklase niya."

"It's because he was lying--"

"You shut your mouth young man. You are the only one that was lying."

Kumunot ang noo ko at tinitigan siya kung nagsisinungaling ba siya. Kilala ko si Eros, kapag nagsisinungaling siya may kung ano-ano siyang ginagawa sa kanyang kamay. Whether he is plucking his fingers or playing with something. It was his way of thinking.

When he is lying, he is making up a story so it involves thinking.

But surely, he could lie with a settles face. I don't know how he does that.

"He isn't lying Ma'am." Sabi ko sa guro na parang natigilan sa isinagot ko. "I am sure of it."

Pinanliitan niya ako ng mata. "Bakit mo naman iyon nasabi?"

Natigilan ako. Nakalimutan ko na isa palang guro ang kaharap ko. I should respect them.

D*mn! Kahit gusto kong sabihin ang nasa isip ko wala akong magawa. Mga guro sila, eh. They had the title to feel respect while we only had the name to give them that respect. Ito ang mga ayaw ko sa mga guro minsan, sometimes they're the ones who can't take negative comments that may embarrass them.

"Wala po, Ma'am."

Nakita ko ang mata niya na tinignan kaming dalawa ni Eros mula ulo hanggang paa.

Kung hindi lang nga ako estudyante baka tinignan ko na rin siya sa mukha. Hindi ko na ibababa pa kasi mukha ng paa yung mukha niya kaya why bother?

"Call parent for Eros." She said with authority. Saka niya ako tinignan. "and first warning for you Miss Victorique Smith."

Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya.

"What the--" Napipi ako bigla nang pinanlakihan niya ako ng mata.

Wala na akong nagawa kung hindi ay tumango na lamang. Nang makaalis na siya sa harapan namin ay agad akong huminga ng malalim saka hinarap si Eros.

"Eros! Bakit mo naman kasi iyong ginawa--"

"I just said what's inside my mind and what's the truth. Surely, there's nothing wrong with that, right?"

Umiling ako sa sinabi niya. "It's not that easy, Eros. This is a place where we should not just say what we wanted to say."

"Because we are controlled? I get it. But I tell you, I won't let anyone control me just because they have the power to do so. It is not written in the law that we shouldn't fight for what's right." Pagkasabi niya n'on ay nagmartsa na siya palayo sa akin na ikinailing ko.

"Eros?" Nakita kong tawag dito ni Spencer. Pinakiusapan ko na lamang si Spencer na sundan na lamang muna si Eros.

Sumunod naman ito at nagmamadaling sinundan si Eros.

I saw Detective Dumapidez walked towards my direction. "Well, should I guard you first before I go and fetch Miss Maxwell?" Tanong niya sa akin.

Dahil kasi sa nangyari sa date naming school ay isa-isa na kami nagkaroon na bodyguards. Kay Ynalee ay si Detective Dumapidez ang magbabantay. Habang sa akin nga ay si Spencer.

Umiling na lamang ako sa kanya ng mabagal. "No, I'll be fine. Go on ahead."

He made a face. "It sure is nice to have someone." Sabi niya saka tumingin sa pinaggalingan ni Spencer. "what a lucky b*stard he is."

Sabi niya saka tumawa. "And I'm unlucky. Masungit yung binabantayan ko." Anya pa habang tumatawa. "Well, then, I guess you'll be fine."

Sabi niya saka nagpaalam at nauna na sa pagalis.

I was relieved. At least I got rid of them all. Syempre hindi ko pa rin nakakalimutan yung usapan namin ng demonyong iyon. Kahit na hindi pa rin ako sure kung saan talaga kami magkikita.

I knew that I would meet Spencer if I went to the same direction that he took so I just went to another direction to where is the back of the school is located. Outside the back door there was a wall as an exit. Kahit hindi ako masyado marunong ay inakyat ko iyon. Nahirapan pa ako sa pagbuhat ng sarili ko. Sumakit ang braso ko at nahirapan ang buo kong katawan sa pagangat.

I never thought that it will be so much work but I continued anyways.

I earned a scraped knee when I landed at the other side of the wall. My scream was just a whimper because of the impact of the fall.

Nakita ko ang ilang dugo sa nagasgas kong tuhod pero pinabayaan ko na lamang iyon at tumayo mula sa pagkakasalampak sa sahig.

Mula sa aking shoulder bag ay kinuha ko ang phone ko para sana tawagan siya nang biglang may nahulog doon na isang puting sobre.

Sa pagtataka ko ay pinulot ko iyon. Secret admirer?

May gano'n pa pala?

Ngunit nagtaka ako nang sa pagbuklat ko ng isang nakafold na papel doon ay may nahulog na isang litrato. Mula doon sa nakatupi na papel ay may mga letrang nakasulat doon. There was a fragrance that came out from the paper. Weird, it's not even a scented paper.

But anyways I read the letters in which seems like poem to me.

Catch me before I drag everyone in my hell.

Nang pulotin ko ang litrato ay nakita ko ang litrato ko na kuha pa yata noong birthday ko. Mula doon ay kita ko na kasayaw ko 'siya'.

Ngayon ay nagkaroon na ako ng hula kung kanino ito galing. I gritted my teeth in annoyance.

Hindi ba siya makapaghintay na makausap ako?!

Sa inis ko ay kinuha ko ang phone sa bag ko at tinawagan ang number ng lokong iyon. Seconds later there was an answer. But I could hear a pant on the other line that made me stop what I was about to say.

Pero agad akong nakabawi at nagsalita, "Hoy, tanda! Hindi ka ba makapaghintay?! Nasan ka ba at para matapos na ito?!"

Naghintay ako ng isasagot niya pero nagtataka ako dahil puro ungol ang naririnig ko sa kabilang linya.

"Hello?" Nauulol na ba ito? "Uh, hey--"

"Meet me at the Renessance." Medyo nagtaka ako kasi ang husky ng voice niya pero hindi na ako nakapagtanong nang sabihin niya iyon.

Magrereklamo na sana ako nang muli siyang nagsalita, "Hurry up."

Pagkatapos n'on ay sinubukan ko ulit siyang tawagan pero hindi ko na siya ma-reach unfortunately.

Huminga ako ng malalim. Sa dami ng lugar doon pa sa bar na iyon!

Nanggigil na pinasok ko sa bag ang aking phone bago ko pa iyon mabato.