Tangled With The Devils (Devils #2)

Chapter 5

__Victorique's POV__

"STOP!"

I ignored Spencer when he shouts my name and just kept walking without knowing where to go. Still, I knew that he would catch up to me anytime so I was not surprised at all when he stopped me by the hand.

"Victorique, kung ano man ang iniisip mo, hindi iyan totoo!"

Umangat ang tingin ko mula sa kanyang kamay papunta sa kanyang mukha.

"What am I thinking, Spencer?" I muttered.

"You are probably thinking that what happened is your fault."

Pinikit ko ang aking mata at pinilit na binawi ang aking kamay mula sa kanyang pagkakahawak.

"Let me go, Spencer—"

"At saan ka naman pupunta?"

"Sa school, I need to know if—"

"I said you can't, Victorique."

Mariin na utos niya sa akin na nagpaangat ng paningin ko sa kanya. Alam kong galit na siya sa tono ng kanyang boses. Pero hindi ako natinag at nanatiling matibay ang aking paninindigan na pumunta sa school.

"I need to see—"

"What would you accomplish by going there?" Natigilan ako sa kanyang tinanong, "I know what's running inside your head Victorique."

Kinagat ko ang labi ko at muling pinikit ang mata ko.

Spencer told me that what happened just now was not my fault, and it was just a coincidence. An unintentional occurrence that wasn't even fated by me. But some things do not add up. That the culprit did not targeted our school by mistake, and it isn't a mistake that the culprit came from where I am and started targeting my brother and me.

"Pero tama naman ako diba?" Tinitigan ko siya sa mga mata. "all of these things are happening because of me!"

Kinunotan niya ako ng noo, "What made you say that?!"

"Don't make me feel better by playing dumb to me Spencer! Admit it the m******e happened because I was the real target, somebody wants me dead. That's why my father asked you to...," I trailed off.

Ngayon ko lang naisip ang tungkol sa matagal ko nang tanong. Someone was really after me!

At the first place, why would my father even bother to set Spencer as my bodyguard?

"They were after me...," I muttered, "I was the one who supposed to be dead, not them, not my schoolmates—"

Hinawakan niya ako sa magkabilang balikat niyugyog-yugyog ako ng mahina. Pinilit niya akong tumingin sa kanya, at natitigan ko naman ang mga matang iyon. Like they wanted to be seen by me.

"Victorique, what happened isn't your fault."

"But you said he was an hitman—"

Umiling siya at hinawakan ako sa magkabilang pisngi, "We are not yet sure, Victorique. But even if he is, targeting your school may have been intended and with you may have been a coincidence. There are many possibilities."

He spoke those words as if they were the only valid reasons I should believe in, in order for my conscience not to carry heavy burdens.

"Pero, Spencer. Lahat ng mga ebidensya ay may koneksyon sa akin."

"Then show me the evidence." Panghahamon niya sa akin saka ako tinitigan na parang tinatansiya kung hanggang saan ko mapapanindigan ang sinasabi ko.

"Kakasabi ko lang kanina Spencer. Kung ang school ko lang angt target niya ay bakit niya poa ako pinuntahan?! Anong ibig sabihin n'on, na trip niya lang na pumatay pa ng iba that happened to someone who is also attending the same school that he massacred?!"

Hinawakan niya ang ulo na halatang malapit nang mawalan ng pasensiya sa akin. If he can't handle my sttoborness, he better leave me alone.

"We're still not sure what is the real motive so don't make any assumptions yet."

Hindi na lamang akong nagsalita, dahil kahit anong pagpupumilit ko sa ideya na nabuo sa utak ko ay hindi pa rin niya ako paniniwalaan.

"So don't ever blame yourself okay?"

Mabagal akong tumango. He waited for something, but wasn't sure if it's coming.

"Bumalik ka na sa kotse at may aasikasuhin lang ako."

Muli ay tumango lamang ako. Ngumiti siya. Nilapait niya ang mukha niya sa akin na parang balak na halikan ako ngunit tumigil siya hindi kalayuan sa aking bibig. He breathed then grabs me by the nape and planted a soft kiss at my forehead.

Nagpaalam siya sa akin saka muling pumunta sa iniimbestigahan nilang crime scene. Tahimik naman akong bumalik sa kotse kung saan tulog na tulog pa rin ang magaling kong kapatid.

Mula sa loob ng kotse ay pinanood ko si Spencer habang nakikipag-usap kay Gean at sa iba niya pang katrabaho. Even by turning him down with his proposal, he still appears sweet, but a little awkward. Really, I almost fell by his words earlier.

Hapon na natapos ang pagi-imbestiga. Kasalukuyan na naming tinatahak ang lugar papunta sa aming bahay.

Nakatingin lang ako sa bintana habang tahimik lang si Spencer nagmamaneho. Medyo ikinapitlag ko pa ang bigla niyang pagsalita.

"What are you thinking?"

"W-wala," Sabi ko at ngumiti lang ng pilit.

"Gusto mo bang marinig ang nalaman naming kanina?" Hindi na niya ako hinintay na sagotin siya, "mula sa usb na nakuha naming sa suspect ay nalaman namin mula sa kanyang mga kliyente na isabotahe ang paaralan niyo. Iyon lang ang puno't dulo ng lahat Victorique."

Hindi ako lumingon sa gawi niya. I don't believe him completely but somehow it minimized the uneasiness I am feeling. Siguro ay nagiging paranoid na naman ako. Na baka nga walang kinalaman sa akin ang pagpatay sa mga estudyante sa paaralan ko.

Walang imikan sa loob ng sasakyan nang makarating na kami sa bahay namin. I got out of the car and was about to get to the back seat to wake Eros up when Spencer grab my hand that made me gasps in surprise.

"S-spencer?" Gulat na tawag ko sa kanyang pangalan.

"Listen to me for a minute." He says, "I know that I surprised you with my proposal but I wanted to tell you that my offer still on. I will wait until you are ready to say 'yes'."

"But I—"

Hindi ko na natuloy ang sinasabi ko nang bigla na niya lamang ako hinalikan sa aking labi. Mabilis lamang iyon ngunit daig ko pa ang hinalikan ng marahas sa sobrang gulat.

He smiles gently and kisses me again, gentler but fast.

Hinawakan niya ang aking ulo at akmang hahalikan ako muli nang biglang may nagsalita, "Tama na 'yan."

Napatalon ako sa sobrang gulat nang biglang bumukas ang pintuan ng kotse at parang mabangis na tigre na nilapitan kami ni Eros.

"If you're done, then I should take my sister home. Is that okay?"

Hindi na niya hinintay ang isasagot pa ni Spencer at hinila na niya ako papasok sa bahay. Tumingin ako kay Spencer, humihingi ng paumanhin sa pamamagitan ng tingin. Ngunit ngumiti lamang siya at tumango-tango.

"Really, you should find some excitement."

Napalingon naman ako bigla kay Eros na busy pa rin sa paghila sa akin. Tumigil ako sa paglalakad at binawi ang aking kamay.

"At bakit ko naman kailangan ng excitement?!"

"Do I really need to point it out for you?"

Pinanliitan ko siya ng mata ngunit hindi ko sinabing ayaw ko kaya nagsalita na siya.

"Look at him," He said, "Kind smile, decent clothes, honorable job. And do you think marrying him is a good idea? No. you'll die of boredom listening to him talking about job and how he...'yuck' you!"

Kinunotan ko siya ng noo, "Yuck, you mean love?"

"Yuck, because I can't stomach it."

Ang arte ng lalaking ito!

"Diyan ka na nga!" Naaasar na bulyaw ko sa kanya at pumasok na sa bahay, ngunit hindi pa man ako nakakahakbang ay bigla na akong sinalubong ng yakap ni mama.

Nanlaki ang mata ko dahil akala ko kung ano na ang biglang kumapit sa katawan ko.

"Are you okay? Are you hurt?"

Napangiwi ako nang mas humigpit pa ang yakap sa akin ni mama. Ngunit hindi na ako nagreklamo at niyakap na rin siya.

Mula sa aking gilid ay nakita ko si papa na nilalapitan ni Eros. Yumukod ito para pantayan ang huli.

"You okay?" Tanong ni papa.

Tumango si Eros. "Scared as sh*t but I'm okay."

Then they smacked their fists.

Natawa ako sa kanilang dalawa. Ilalayo ko na sana sa akin si mama nang maramdaman ko ang panginginig niya habang yakap ako. Kaya pinabayaan ko na lamang siya.

Then I looked at papa and Eros. Nang Makita kong buhat-buhat ni papa si Eros ay parang gusto ko tuloy umiyak.

Parang late reaction lang sa nangyari kanina.

Ngayon ko ulit kasi naisip na paano kung talagang nabaril si Eros. There would be no one in my father's arm this time.

Nakagat ko ang labi ko nang lumapit si papa para yakapin kaming dalawa ni mama. I was not a crying person, but this moment made me want to shed tears.

I was happy that we got home, safely.

LUMIPAS ang ilang araw na unti-unti nang bumabalik ang sa dati ang school namin, though malaki pa rin ang nagging pinsala ng nangyaring m******e. Madami ang lumipat nan g ibang paaralan dahil pakiramdam nila ay hindi na sila ligtas sa school na ito.

And what's sad is that I had to transfer also. Nagpumilit na naman kasi si papa. Hindi na rin naman ako nagpumilit na mag-stay pa kasi may usap-usapan na parang balak nan g may-ari ng school na i-shut down na ito dahil bankrupt na daw sila at hindi na kayang ayusin pa ang ilang pinsala. Oo, bumalik nga sa normal pero hindi na normal ang papasukan ko.

Malaking event ang isinagawa para sa mga estudyanteng namatay sa m******e na naganap. Punong-puno ng mga tao n'on kasama ang pamilya ng mga namatay. Naki-attend na rin ako upang makisindi ng kandila kahit pa na wala naman akong kilala o ka-close sa mga namatay.

I don't know, maybe because deep down, I am still thinking that all of this was my fault.

For my friends?

Elle and Yna also transferred at the same school with me. At kung bagong school, bagong environment at paga-adjust na naman ang kailangan naming gawin.

Pero ang pinagbago lang ngayon ay pati rin si Yna ay may bodyguard na dahil nga sa nangyari sa dati naming school.

"Nasan na pala yung sundo mo Ric-Ric?" Tanong ni Elle sa akin, ang tinutukoy niya ay walang iba kundi si Spencer.

"Parating na iyon." Sabi ko.

"Buti pa yung tao natitiis ang pagpapabebe mo!" Sabi ni Yna.

Well, Spencer did not change and all I could say is that his proposal was still in progress.

"Eh sa hindi ako sure sa feelings ko!"

"Hindi sure, hindi sure!" Sabat ni Elle, "Eh ikaw nga itong atat na—"

"Eh sa di nga ako sure ngayon!"

Sumimangot ako nang tumawa lang ang magaling kong kaibigan.

As for us, we're still the same. Buti nang araw nan nagyari ang trahedyang iyon ay nasa bahay pa sila, nagpa-palate kasi inii-skip ang flag ceremony.

We're still laughing and kid around as if nothing had ever happened. The only difference is that we are now wearing a different school uniform and are seating in a different bench in a different school campus.

"Naku! Bilisan mo na ang pagpapaka-sure at baka agawin ko pa sa'yo si Spencer!" Sabi ni Elle na ikinalingon ko sa kanya.

Hindi ko alam kung bakit bigla akong nataranta nang sabihin niya iyon.

"Hoy!" Tinuro ko siya. "huwag muna, kapag sure—"

"Puro ka sure," Biglang sabi ni Yna. "alam mo? Sa pagiging hindi sure mo ay magulat ka na lamang at naagaw na pala siya sa'yo."

Sinimangutan ko siya.

"Ako ba eh, tinatakot mo?"

"Bakit, nakakatakot pakinggan noh?" Pangaasar pa ni Yna. "Paano pa kaya kapag nagkatotoo?"

Bumuntong-hininga ako. Bakit ko nga pa siya tinaggihan, gusto niya lang naman na sabihin kong 'yes', pero kahit saka na ang kasal.

Well' isn't it better to know that you already got future planned ahead after you've decided to settle down? Naku baka thirty years old ko pa maisipang mag-settle down tapos walang proposal pala ang maghihintay sa akin na sasabihan ko ng 'yes'.

"At saka paano kung si Spencer na pala ang para sa'yo?" Napatingin ako bigla kay Yna. "tapos paano kung dahil sa pag-reject mo sa kanya ay wala nang magpropose sa'yo. Madamot kaya ang ganyang mga proposal, parang kasama iyan sa mga once in a life time!"

Naaasar na napasabunot ako sa sariling buhok, "Sa bahay hindi ako tinitigilan ni mama, pati ba naman dito? Bakit ba gustong-gusto niyo si Spencer para sa akin?!"

"Syempre," si Yna na ang sumagot. "wala na kasing papatol sa'yo, buti nga napagtyatyagaan ka ni Spencer—"

"Heh!" Sigaw ko. "Heh! Heh!Heh!"

Tumawa lang silang dalawa.

Umiling ako at sinimangutan silang dalawa. "Basta, kung di pa ako sure 'no' pa rin talaga!"

At ang nakakabahala nilang reply ay, "Bahala ka!"

Nagdadabog na tumalikod ako at pinuntahan ang school's main gate. At doon ay nakita kong naghihintay na pala si Spencer habang nakasandal sa sasakyan niya.

I started walking towards his direction when I noticed that almost all of my girls schoolmates are looking over his direction. Doon ay bigla akong nakaramdam ng kakaiba, hindi ako mapakali at medyo naiirita ako kapag Makita ko pa lang ang malagkit nilang tingin kay Spencer.

Sarap tuloy sabihan sila na 'Hoy! Magpro-propose pa 'yan sa akin! Huwag kayong sagabal!'.

I cleared my throat and walked like a beauty queen at his direction. As soon as I am near him, I stopped in front of him and I gave him my smile.

"Hi Spencer!" Sinadya kong lakasan ang boses ko na bahagya pang ikinakunot ng noo niya.

"Victorique, why—"

"Dapat hindi mo na ako hinintay!" Sabi ko at nag-fake ng tawa at aktong pinalo-palo pa ang kanyang balikat na pabiro sana, which turned out to be a violent one. "ha-ha-ha!"

Pinigilan niya ang magkabila kong kamay.

"Victorique, whats wrong with you—"

"Tara na!" Masayang sabi ko saka pumasok na bigla sa kotse.

And as soon as I am inside his car, bigla akong napasampal sa aking noo sa sobrang hiya. What did I do?

Nang makapasok si Spencer sa driver's seat ay maang pa rin siyang nakatingin sa akin na parang inaalam niya kung ako ba talaga ito. Tinaasan ko siya ng kilay.

"Anong problema mo?"

Dahan-dahan lang siyang umiling, "Wala lang, hindi kasi nagsusungit kanina."

Sumimangot ako pero hindi na ako nag salita pa. Nilingon ko na lamang si Eros na for the first ay hindi tulog, pero naka-head set pa rin.

"Hey Spencer." Bigla kong tawag sa kanya.

Lumingon naman siya sa akin. "Hmm?"

"About sa proposal mo?" Sabi ko. "naghihintay pa rin ba iyon?"

His face brightened up, "Oo, bakit?"

I sat back straight and look ahead. "Wala lang, sige, mag-drive ka na."

"SO, the hit man failed to kill the Smith children?"

Alex Coupperfield said as soon as he got the news from one of his pawns. But even with the bad news, he does not appear frustrated at all.

Ayon sa imbestigasyon ng mga pulisya ay may dalawang bala na naiiba sa mga bala ng ginamit ng suspek. Na posibleng may isang tao pa na tumutulong sa mga Smith.

"Do you have any idea who might that person be?"

Umiling ang kanyang tauhan. "No."

Alex pressed both of his palms against the glass table.

"Isn't it interesting? This only means that there are traitor inside my empire."

Tumayo bigla ang isang lalaki na nakikinig sa usapan nilang dalawa.

"Should I come into the scene?" The guy asked.

"No, that isn't necessary. None of my Aces should move unless I said so." Saka niya nilingon ang ilang papeles na nasa kanyang lamesa. "besides already send someone to monitor the Smith children."

"Are you sure that whoever that person is trustworthy enough." The guy asked, obviously doubtful. "and why is it even necessary to monitor the Smith?"

"Did you know that this person is the one who lead us the whereabouts of Icell Smith? This person also helped Steinz to kidnap Icell's daughter."

"Which turned out to be a waste of time."

Alex grinned, "You seem a little impatient."

The guy groaned, "Because until now nothing had ever happened!"

Tinitigan lamang ito ni Alex kaya naman nanahimik na ang kaharap. Alex sat back at his swivel chair.

"We will make our father's dream come true little brother." Alex assured his brother. "just trust me."