Tangled With The Devils (Devils #2)

Chapter 2

__Victorique's POV__

'WILL you marry me?'

Tulala akong nakatitig sa bubungan ng aking kwarto habang inaalisa sa aking alaala ang nangyari noong nagdaang dalawang araw. After he asked me his proposal, I stood up and turned my head, I ran away from him like a coward.

I didn't look back even when he calls my name.

I was so sure, I like him. But when he asked me those, confusion keeps on popping inside my head, and I can't stop them from coming out.

First, I wasn't prepared for commitments, I got many things I wanted to do after I graduated college. But he said, he would wait. Pangalawa, hindi ko pa siya gaanong kilala, Eros was right I don't know him that well. Pangatlo, naguguluhan ako sa nararamdaman ko sa kanya.

As if my feelings aren't the same as I am infatuated with him in the past.

'Happiness isn't regret'

Would I be happy if I marry him?

Siguro. Well face it, Spencer got everything what every woman need in a man. At isa na ako sa mga babaeng nagkakandarapa kay Spencer. Kahit sinong babae ay swerte kung si Spencer ang mapapakasalan nila.

Mabait, a man with six pack abs, always hot, a man always in action, a yummy trainer...and nice.

Irritated, I disheveled my hair when I thought of the word 'nice'.

Well, going back, I need to dress up. I'm going to be late for school. Wala ring mangyayari kung araw-araw akong magmukmok dito at hindi harapin si Spencer. Simula kasi nung gabing yun ay hindi ko na siya kinakausap. Kung uuwi naman ako ay tinatakasan ko siya at nakikisabay na lamang kina Elle at Yna sa sundo nila.

"Ric-Ric," Napatigil ako sa pagpunta sa pintuan nang marinig ko ang boses ni mama sa kitchen. "halikarito."

Hawak ang bag ay pinuntahan ko kung nasaan si mama. When I got there, I saw her mixing something on a mixing bowl while all the ingredients on the table are in destruction.

"Mama, anong ginagawa mo...?"

Pinunasan niya ang namuong pawis sa noo nang mapatingin sa akin. She smiles as she moved her hands, motioning me to come near her. Still, I just stood there, staring at her.

"Mama, male-late na ako sa school."

"Kaya nga huwag ka nang pumasok." Napanganga ako sa sinabi niya.

Did I hear my mother right?

Ang super striktong nanay ko ay pinapa-absent ako sa school kahit wala na man akong rason para umabsent?!

"Bakitnaman?"

Tinaasan niya ako ng kilay. "Bakit ,ayaw mo?"

Bigla akong gumalaw sa kinatatayuan ko. "Syempre gusto ko."

Sabi ko at binaba ang backpack ko at inalis ang jacket ko at pinuntahan siya.

"Halika tulungan mo ako."

I noticed that mom were so radiating today, I had to lean away out of puzzlement. Bakit tuwang-tuwa naman ngayon si mama?

"Mama, anong meron?"

"It's your dad and my anniversary."

Napangiti ako sa sinabi niya. Bumaba ang paningin ko sa mini-mix niyang ingredients.

"So, dapat pala maagang patulogin si Eros mamaya."

"You're included."

Umilingako. "No, pag anniversary niyo, lagi kaming kasama. Ngayon kayo nalang para enjoy niyoangisa't-isa—"

Napatakip ako sa bibig ko nang marealize ko na sunod-sunod nanaman ang bibig ko sa pagsabi ng kung ano-ano kaya pati kamanyakan ko ay nabibisto na.

Tumawa lamang si mama ng mahina.

"Icell can't be stopped when it comes to that thing."

Nang ligonin ko siya at makita ang kasiyahan sa kanyang mukha ay napatulala ako. There were two things running inside my head, first is I was happy. It warms me to see that after all what happened we could still all come back to normal. Our family stays in tact. And it was one of those things you will die fighting for just to keep that family from breaking apart.

The other one is that I was a little bit...envious. It was a bad thing I know. But it was one thing to find a man who would stay with you forever no matter what, the feel of waiting for the day of anniversaries like this. The feel of making cakes to surprise him.

The feel of it all, I don't know how, and I want to know how.

"Somethings bothering you."

Napalingon ako kay mama nang sabihin niya iyon. Kasalukuyan kaming nakaupo sa harapan ng oven naming habang hinihintay na maluto ang cake naa binebakeni mama.

Ngumiti ako at pinatong ang baba sa aking tuhod at niyakap ang magkabilang binti.

"Mama..." I said. "Spencer proposed to me."

Rumehistro ang pagkagulat sa mukha ni mama.

"Anong sinabi mo?" Tanong niya nang makabawi.

"I ran away."

Noong una ay hindi siya nakapagsalita, hanggang sa mapansin ko na lamang na yumuyugyog ang balikat niya na humampas pa ang ulo sa pagtawa.

"You have an abnormal reaction, I see."

Nakangiting komento niya na parang pinagkokompara niya ang nagging reaksyon niya nung nangyari sakanya yung bagay na iyon at sa reaksyon ko.

"Eh mama, hindi pa ako handa magpakasal!"

Napaatras siya nang sabihin ko iyon, halatang hindi naniniwala sa sinabi ko.

"Really? Samantalang ang daming ibang babae na nagkakandarapa na maalok ng kasal, not to mention Spencer was also in demand for husband qualifications."

Natawa ako sa sinabi niya. "Really mama, husband qualification?"

Tumaas-baba ang kilay niya, "Ganon talaga, kailanganm aging sure ka sa taong pipiliin mo, maging maarte ka. Hindi tulad ko na pinili na lang kung sino."

"Kung sino?" I asked with a smile.

"You mean your father? He was just someone, a loyal husband, sweet, loving, caring and—"

"Okay stop!" Pigil ko sa kanya. "huwag mo nang dagdagan pa ang qualifications ni papa na mahirap hanapin."

"True, wala ka nang mahahanap ng katulad ng papa mo, kaya huwag ka nang mag-asawa."

Pinanlakihan ko siya ng mata.

"Ayaw mong apo mama?"

"Hindi naman ako demanding tulad ni mama."

Natigilan kaming dalawang banggitin niya sI lola. Maybe it was a bad idea to mention Lola Eli. Kakamatay niya lang nang 11 years old ako. She was shot on the heart, and we never caught the culprit ever since.

"I'm sorry," Sabi ko. "Miss mo na siguro si Lola Eli, noh?"

"Bakit ka nagso-sorry?"

"Kasi dahil sa topic natin na-brought up yung topic tungkol kay lola..."

Umiling si mama at pilit na ngumiti.

"Hindi mo kailangang mag-sorry. Ako ang nakaalala." Sabagay. Kaya hindi na ako nagsalita pa.

"Let's talk about Spencer."

"Spencer?" Tumango siya. "Bakit?"

Nagkibit-balikat lang siya at pinagpatuloy ang pagtingin sa cake.

"Nakaisip ka na ba ng isasagot mo?"

Napahinga ako ng malalim sa tinanong niya. Iyan ang gulong-gulo pa ako. Sa lahat yata ng mga bugtong-bugtong, problem solving, test questions ay ito na ang pinakamahirap at hindi ko masagot. Hindi tulad kapag multiple choice, doon pwedeng inie-minnie-maynnie-mow, pero sa choices na yes at no, hindi pwedeng turo-turo lang.

"Kailangan maging sigurado ka sa sagot mo."

Sabi niya lamang, alam kong alam niya na hindi siya makakatulong kapag binigyan niya ako ng isasagot. Dahil ano man ang opinion niya ay nakasalalay pa rin sa akin ang desisyon kung sasagotin ko ba si Spencer.

"Mama, ang hirap mahing sigurado, ehh..."

"Alangan naman ako ang magsasagot opera sa'yo. Okay lang sana kapag tanong sa quiz mo 'yan, baka i-research ko pa si google para sa'yo."

"Pero hindi naman maso-solve ni google yung problema ko eh!"

Tumawa siya ng mahina.

"Why don't you try that 'Book of Answers'?"

Minulagatan ko siya.

"Mama!" Nakasimangot na tawag ko sa kanya. "salamat sa tulong hah?" Sarkastikong sabi ko.

She smiled and touched my cheeks lightly.

"Ric-Ric, hindi magiging mahirap ang tanong na iyan kung sure ka na talaga. Pero kung hindi ka pa talaga sure, huwag mo nang pilitin."

Huminga ako ng malalim at napaisip. Sa totoo lang nga hindi ako sure sa nararamdaman ko para kay Spencer. I don't know, since the day I came back, the way I see him became unclear, and I don't know how to define things between as anymore. As if something had changed.

They were right, nothing stays the same.

Napalingon ako bigla kay mama at sa wedding ring sa kanyang daliri na ni minsan ay hindi ko nakitang wala sa kanyang kamay.

Maybe there is a thing that stays the same. If you swear on a thing you don't want to be nothing, there will always be that tiny existence of it that you want to fight for, and there is nothing worth dying for than that battle.

"Mama," Tawag ko sa atensyon niya. Agad naman siyang lumingon sa akin. "ano ang isasagot ko?"

Tumitig siya sa akin. Noong una ay wala siyang sinasabi hanggang sa napahinga siya ng malalim at tuluyan na akong hinarap.

"Look at me." Hinarap ko siya at tinitigan siya. "how do I look?"

Kumunot ang noo ko habang sinisipat ang kanyang mukha. Pero sa lahat ng bawat anggulo ng kanyang mukha ay ang emosyon niya ang nangingibabaw. That tiny spark in her eyes that I always notice.

"Contented...happy," I concluded.

Tumango siya at tinuro ang mukha. "Kapag iniisip mo ang isang lalaki, humarap ka sa salamin at hintayin mong maging kamukha mo ako."

Natawa ako sa sinabi niya.

"Mama, in case you haven't notice by now but, you give the best advice."

Nagkibit-balikat siya. "Hindi ko lang nga mabigyan ng advice ang sarili ko."

Pagkatapos naming mailabas ang cake sa oven ay nilagyan na naming iyon ng decorations at mga icing. Napangiti ako nang sa wakas ay matapos na iyon.

I did know that mama could bake this kind of cake. Well sa kanilang dalawa ni papa, si mama ang magaling magluto. Meron namang isang araw na nagluto si papa ng fish fillet. Kaso lang nga palpak kasi imbes na asin ang magamit ay asukal pa, and to add to our misery, nasunog pa lahat dahil malakas yung apoy niya.

Nagpapaimpress kasi siya noon kay mama. Naalala ko pa na nakatapat pa siya sa kalan n'on at hinihintay na maluto ang isda. Nakatapat na nga, hindi pa naamoy na amoy sunog na.

Ang lakas pa ng tawa noon ni mama at kinailangan niya pang lambingin si papa kasi nagtampo.

Lumipas ang araw , pinaghandaan lang naming ang 15th anniversary nila. Namili kami ng gamit sa mall at nagdecorate sa bahay. At umalis na ako sa bahay para sunduin si Eros.

Kasalukuyan ako naglalakad ng nakahood papunta sa school naming nang biglang may tumigil na sasakyan sa harapan ko. Agad na bumangon ang kaba sa aking dibdib nang makilala ko ang kotseng iyon. Mas napatunayan lang ang hinala ko nang lumabas mula doon si Spencer.

Naka-shades pa ang loko.

"Hi, Victorique." He waved his hand on my direction. "Saan ka pupunta?"

He smiled at me like nothing happened between us. Tumikhim ako at tumayo ng diretso.

"Ahh...pupunta lang ako sa school, susunduin ko si Eros. Hindi mo na ako kailangang ihatid kung balak mo akong ihatid—"

"Ate?"

Napatingin ako bigla sa ulong lumitaw doon sa kabila ng kanyang kotse. Tinaasan ko siya ng kilay.

"Anong ginagawa mo diyan?"

"I have no idea, he just dragged me inside his car even if I don't wanna." Sumbong niya sa akin na wala naman akong balak na ippagtanggol. Bahala na siya.

"Well, tutal naman ay nandyan na ang kapatid ko ay uuwi na ako—"

"You're coming with us."

Tumingin ako sa kanya ng may pagtataka.

"At bakit naman aber?"

He smiled. "Because your mom texted me that I should fetch you both because they are having a party of their own."

Ugh! Great! So kay Spencer niya naisipan na ipunta kaming dalawa ni Eros? Bakit hindi nilang kay Tito Drozell, o kay Tito Rouge...Raul? Ano na pangalan nung iba? Aish! Sa complex ng name ng mga tito ko ay nakalimutan ko na ang mga pangalan nila!

"Ahh...I will join their party nalang—"

"Ate sama ako sa'yo." Napatingin ako kay Eros nang isigaw niya iyon.

Hindi naman sa ayaw kong kasama si Spencer. Awkward lang kasi kung sakaling pagusapan naming iyon. Wala pa naman ako isasagot.

Kaya salamat na rin Eros dahil nandyan ka.

Magsasalita n asana ako para sumangayon nang muling magsalita si Spencer.

"But would it ruin their anniversary if both of you are there?"

Natigilan ako sa sinabi niya. Parang iyon lang ang sinabi ko kay mama kanina. Pag nandoon kaming dalawa ni Eros baka hindi sila makapagsolo ni papa. Baka hindi nila kami magawan ng pangatlong kapatid niyan!

Okay, This is for your parents!

Huminga muna ako ng malalim at naglakad palapit sa kanya. Napaiwas pa ako ng tingin sa mata niya dahil maski siya ay titig na titig sa akin. Pumunta siya sa passenger seat upang doon ako paupoin. Habang hinihintay ko na buksan niya iyon ay nanalangin ako na sana hindi muna naming iyon pagusapan.

"What are you doing?"

Natigilan kaming dalawa nang makita namin na nasa passenger seat na si Eros nang buksan iyon ni Spencer. Nakahalukipkip siya habang diretso ang tingin sa harapan.

"Dito nalang ako." Sabi niya. "Ayaw ko sa likod."

"But you said earlier that you like to sit at the back because you hate to talk to me."

"But I have to endure being near you so that you would stop pestering my sister."

Muntikan na akong matawa nang sabihin iyon ni Eros. Wala namang nagawa si Spencer kundi ay hayaan akong pumunta sa likuran. Kaya ang get up namin ay nasa back seat ako at si Eros sa passenger, Spencer at the steering wheel.

Binuksan niya na ang makina. And I swear, hindi lilipas ang ilang minute nang hindi nagtatama ang paningin naming sa rearview mirror.

"So how are you, Victorique."

Napapitlag pa ako nang magsalita siya. Akala ko nga na hanggang tingin na lamang siya.

"I'm—"

"She's still whole and had no bruise, obviously she's fine." Eros snapped.

Bigla akong napatingin kay Eros. "Eros, anong—"

"And don't talk to my sister, talk to me since I'm bored."

My brother is ridiculous!

Kita ko lamang mula sa rearview mirror na ngumiti si Spencer. Buti ang dami niyang baon na pasensiya para sa kapatid ko.

"How are you Eros?"

Nangalumbaba lang si Eros at tumingin sa bintana.

"Well, I just spend the whole week thinking how to kill you."

"Eros!" Sigaw ko sa kanya. Pero hindi siya nagpatinag.

"Nakaisip ka na ba?"

"Yeah, the best way is to wait for someone to kill you so that I won't be responsible for your death."

Napasampal ako sa noo ko.

Pinabayaan ko na nga lamang sila magusap.