Owning a Vladimier

Chapter 32 SPG

Mabuti na lang at nasa likuran ko si Ivan. He caught me when I swayed because of the slap's impact.

"Jurace!"

"Papa!"

"Tito!"

Sabay-sabay na sigawan ang narinig ko. Napahawak ako sa pisngi kong nangangapal ngunit nanhahapdi.

"Can you stand alone now?" tanong sa akin ni Ivan. Napatingin ako sa mga mata niya na tulad kahapon ay nag-aapoy na naman.

I meekly nodded at him. Binitawan niya ako at nagulat na lang ako nang hablutin niya ang baril na hawak na ng bodyguard niya at itinutok iyon sa baba ng panga ni Papa.

"Ivan!" nanghihilakbot kong sigaw sa pangalan niya. My feet swayed once again ngunit bago pa ako bumagsak, pumaikot na sa bewang ko ang isang kamay niya. He held me closer to my body.

"How dare you hurt him in front of me?!" sigaw ni Ivan kay Papa. Papa looked straight at him, sinulyapan niya ako sandali pero muling tumingin sa mga mata ni Ivan.

"I have all the rights because he's my son!" matapang nitong sabi. My sister, dad, and cousins were holding onto Papa na tila handa silang tumalon sa harapan nito kung magdedesisyon si Ivan na iputok ang hawak niyang baril.

"Mr. Petrov, please lower your gun. This is a family matter..." apela ni Jay-jay.

"Please, Ivan, this is just between Papa and Julian," natataranta namang sabi ni Ate sa kanya.

Bumaling ang galit na mga mata ni Ivan sa ate ko na napaatras.

"You are all inside my house and you must all follow my rules! Are you this abusive of your own son, Mr. Vladimier? How long have you been abusing him?!" galit nitong tanong kay Papa.

"Abuse?! I've never abused my son! This is the first time I've laid a hand on him and it's called discipline!" depensa ni Papa.

"Then who among you, his proud parents, raped him?!"

Napanganga ako sa narinig kong sinabi ni Ivan. How... how did he know about that? Sino? Sino ang nagsabi sa kanya?

Nagsimulang mangatal ang katawan ko at magdilim ang paningin ko.

"Julian!" nag-aalalang tawag sa akin ni Ate Jessica.

Namalayan ko na lang na buhat-buhat na ako ni Ivan. Then he shouted,

"No one in this house leaves!"

Lalo akong nahilo habang umaakyat kami sa hagdan.

"I'm... I'm gonna puke..." nanghihina kong sabi sa kanya.

Ipinasok niya ako sa isang kuwarto at dumiretso kami sa banyo. Inilabas ko ang lahat ng kinain ko sa toilet bowl.

Nang wala na akong mailabas, narinig ko ang pag-flush ng toilet bowl pagkatapos ay inalalayan niya akong tumayo para makapaghilamos. Kahit papano ay gumaan ang pakiramdam ko. Then, binuhat niya ulit ako at maingat na siyang naglakad palabas sa kuwarto. Dinala niya ako sa kuwartong kinaroroonan ko kanina at ibinaba sa kama. Pinaupo niya ako at sumandal ako sa headboard. He was looking intently at me. Tapos hinaplos niya ang pisngi kong sinampal ni Papa.

"Ivan... yung... yung sinabi mo kanina..." mahina, natatakot, at nahihiya kong umpisa. "papano... papano mo... nalaman?"

"I know things, Julian before deciding to be with you in this country. I just confirmed them awhile ago."

"Who... told you?" Hindi pa rin makatingin sa mga mata niya na tanong ko.

"It's not important. What's important for you to know is that it won't happen again. No one, not even your family, will touch you again. I will protect you from now on, Julian. And they will not see you now without my consent."

"Ivan, they're my family..."

"No parent should abuse their children, Julian. Physically, mentally... and sexually."

Hindi ko mapigilang mapatingin sa kanya dahil sa huling sinabi niya.

"Who did that to you, Julian? I want to know," matigas ang boses niyang tanong. Matagal akong natulala sa harapan niya.

Bakit kailangan pa niyang malaman? Tapos na iyon. Nakaraan na. Magaling na si Dad. Hindi na mangyayari ulit iyon.

Saka ko lang nakita na nanginginig ang mga kamay ko nang hawakan niya ang mga ito.

"Tell me... Tell me, Julian," he coaxed.

"It was... dad. But it wasn't him."

Nagdikit ang mga kilay ni Ivan at lalong lumalim ang pagkakunot ng noo niya.

"What do you mean it was him but it wasn't him, Julian?"

Bumuntonghininga ako. Telling him was humiliating. Baka mandiri na siya sa akin ngayon.

Tila naman nabasa niya ang nasa isipan ko kaya nagsalita siya ulit.

"I still want to marry you, Julian. No bad past will make me stop marrying you. I love you..."

Nakangangang humarap ako sa kanya.

"You love me..." paos kong tanong.

"At first sight." Lumamlam ang mga mata niya. "I saw you at a party and after that, I cannot forget you anymore."

Napalunok ako.

"I won't be disgusted no matter what you've been through. I will still love you and cherish you and guard you all my life making sure that you won't go through that kind of hell all over again." Dinala niya ang mga kamay ko sa mga labi niya at hinalikan ang mga ito.

"It started when I was 14..." mahina ang boses kong umpisa. Nawala ang ngiti ni Ivan. Muling nagsimulang mag-apoy ang mga mata niya.

"Fourteen..." tila hindi makapaniwalang sambit niya.

"May mga oras na ibang tumingin si Dad sa akin. It's quite... malicious. But oftentimes, I don't see that so I thought na baka mali lang ako. There were just a few instances. Then there were times that he touched me at my back side. It wasn't a simple touch... it was as if caressing me... there. And then, one time..." Napalunok ako ulit.

"He pulled me to sit on his lap. I felt... felt something hard between his legs and then he started m-moving... I stood up and ran away from him. After that, iniiwasan ko na siya. No matter how he calls me, I don't go to him alone anymore. I tried telling Papa about some changes in Dad's acts but he... never listened."

I watched those scenes come back in to my mind as I looked blankly at Ivan's chest.

Pinisil niya ulit ang mga kamay kong hawak niya.

"And the... rápe?"

"At a hotel when we were having a vacation..." mahina kong sabi.

"He went into my room when I was alone and it just happened. I cannot remember all the details. What I can only remember was that he pushed me into the bed, took off my pants and boxers, put my legs into his arms, and then... pushed it inside of me as his mouth covered mine. He told me that he will kill Papa if I tell them what he did to me." Pinunasan ni Ivan ang pisngi ko. Umiiyak na pala ako.

"There were mornings, afternoons and nights when he came into my room. He demanded that I call him Caleb whenever he did it to me."

"Caleb?"

"He told me that it was his name. And dad and him share just one body. Like you, I didn't understand it at first but I did some research. Dad has Dissociative Identity Disorder. He doesn't even know it. He wasn't aware of it. He didn't know what his alter was doing to me," pagpapaliwanag ko.

"How long did it last, Julian?"

Yumuko ako.

"T--three years."

Nagmura si Ivan. Nakita kong pulang-pula na sa galit ang mukha niya.

"How... how did it stop?"

"My brother discovered it. Dad was taken in an institution where he stayed for five years. The family just visits him."

"And that Caleb? Did he totally disappear?"

"Yes. He's gone now, Ivan. Dad is normal now."

"Pero hindi kayang burahin ng paggaling niya ang pinagdaanan mo, Julian. You're still suffering from it."

Tumawa ako nang pagak.

"I'll carry it for the rest of my life, Ivan. The burden is already marked in my soul."

"I'll make it go away, Julian. I promise that I will make it go away," puno ng pangako niyang saad.

"Can you?"

Hinila niya ako at niyakap. Naramdaman kong hinalikan din niya ng ilang beses ang ulo ko at saka siya bumulong sa akin..

"I will die trying."

...

Nagpahatid si Ivan ng pagkain namin sa silid. Doon na kami nag-dinner. He told me na sinabihan niya ang pamilya ko na pwede na silang umalis and they insisted on staying hanggang hindi nila ako nakakausap. He also told me na hanggang hindi ako pumapayag, hindi sila makakapasok sa kuwarto namin. And that night, he stayed with me. Magkatabi lang kaming nakahiga sa kama habang nakayakap siya sa akin.

Kinabukasan, wala na siya sa tabi ko nang magising ako. Ang nadatnan ko ay si Veron na nang makitang gising na ako ay nagsabing dadalhan daw ako ng breakfast.

Dahil mas kaya ko nang gumalaw mag-isa, naligo na muna ako since naroon na ang mga damit at gamit ko na ipinakuha ni Ivan sa apartment.

"Nasaan ang family ko?" tanong ko kay Veron nang makakain na ako.

"Nasa baba po, Sir. Kadarating lang mula sa city," pagbabalita niya.

"Si Ivan po, nasaan?"

"Nasa office po niya dito sa bahay." Tumango ako at nagpasalamat sa kanya.

"Gusto n'yo po bang tawagin ko siya?"

"Kung hindi po siya busy," tugon ko. Gusto ko kasing ipaalam sa kanya na handa na akong harapin at kausapin ang parents ko. Ayaw ko nang patagalin pa dahil may mga kanya-kanya rin silang buhay. Ayokong ikulong sila rito.

Nanuod muna ako ng TV habang naghihintay kay Ivan. Pagdaan ng tatlumpong minuto, pumasok na siya sa kuwarto. Masyado yata siyang naging busy kaya ngayon lang siya nakarating.

Lumapit siya sa akin at nagulat ako nang humalik siya sa mga labi ko. Sandali lang iyon pero nag-blush ako. Kaagad tuloy akong nag-iwas ng tingin sa kanya.

"Are you ready to talk to them?" tanong niya at tumango ako.

"Let's go."

Pinatay ko na ang TV at lumabas na kami ng kuwarto niya. Dumiretso kami sa opisina niya kung saan naghihintay sina Papa at Dad. Seryosong-seryoso ang mukha nila at kung hindi ako namamalikmata, matatalim din ang tingin na ibinabato nila kay Ivan. Siguro ay hindi pa sila nakakapag-move on sa ginawang pamunutok ni Ivan kay Papa ng baril.

Maging si Ivan ay Hindi pa rin nakakapag-move on dahil naupo siya sa gitna namin ng mga magulang ko. It's as if he's guarding me dahil baka bigla na naman akong saktan ni Papa.

"Julian, you know what you did wrong," umpisa ni Papa. "Halos malibot na namin ang Pilipinas sa kahahanap sa'yo," dagdag na panunumbat niya.

"Matanda ka na. Dapat alam mo ang ginawa mo bago ka nagdesisyon," sabi naman ni Dad.

"I'm sorry, Pa, Dad."

"Hindi ko na gustong pakasalan mo ang lalaking iyan, Julian." Nag-Tagalog si Papa para hindi siya maintindihan ni Ivan.

"Pa," pagrereklamo ko.

"Pakakasalan mo ba ang taong handa akong patayin?"

Nag-iwas ako ng tingin sa kanya.

"I'd appreciate it if you will speak in Russian or English, Mr. Vladimier. Or else, I'll think that you're destroying me in Julian's eyes."

"Julian have seen you try to kill me, Mr. Petrov. Do you think he has not thought the worse of you after that?"

"I did it to show him that I will protect him, Mr. Vladimier. An obligation which you've failed to do even at the comfort of your own home." Natigilan sina Papa at Dad at nanigas and kanilang mga panga.

"The one you're supposed to blame to what had happened to my son is long gone, Mr. Petrov. Burado na siya sa buhay naming lahat!"

"Yung nangyari Kay Julian, nabura na ba sabay sa pagkawala ng umabuso sa kanya?" malamig na sagot ni Ivan.

Puno na ng tensyon ang loob ng opisina. Russian na ang gamit nila kaya mas maiigting na ang kanilang pagbibitaw ng mga salita.

"Pinatawad na ni Julian ang Dad niya dahil alam niyang wala maman itong kontrol sa ginagawa ng alter na ito. Naparusahan na siya na parang bilanggo sa institution na iyon. Ano ba ang makakabura sa nangyari sa kanya? Ang kamatayan ng asawa ko?!"

"Ikaw, Mr. Vladimier, nakahingi ka na ba ng kapatawaran sa anak mo? Ipinaintindi mo na ba sa kanya na mas mahal mo ang asawa mo kesa sa kanya na anak mo? Humingi ka na ba ng tawad na ninaleaala mo ang pagbibigay sa kanya ng tulong noong nagsabi siya sa'yo bago pa man nangyari ang pang-aabusong iyon sa kanya?"

Tumingin sa akin si Papa na parang nagtatanong kung bakit ko sinabi ang lahat Kay Ivan.

"Tumingin ka sa akin at hindi sa kanya, Mr. Vladimier. Hindi ba nararapat lang na malaman ko dahil mapapangasawa ko na siya?"

"Mapapangasawa ka pa lang. Hindi ka pa asawa, Mr. Petrov! Pwede pa siyang umatras kung gugustuhin niya," galit na sabi ni Daddy.

"Gusto man niya o hindi, ikakasal kaming dalawa. At kapag nagpakasal na kami, mabubura na sa buhay niya ang pamilya niya na kahit kailan, hindi naman siya pinahalagaha at minahal."

"Wala kang alam sa pagpapahalaga at pagmamahal namin sa anak namin, Mr. Petrov."

"Walang alam? Sa tingin ko ay sapat na ang alam ko kaya ako nagdesisyon. Huwag kayong mag-alala, makikita nyo pa rin siya but not without my consent."

Hindi pinansin ni Papa ang sinabi niya. Instead, sa akin siya tumingin.

"Decide, Julian. Pakakasalan mo pa ba ang lalaking iyan?" tanong sa akin ni Papa.

Tumingin silang tatlo sa akin kaya napalunok ako.