Dumating ang araw ng kasal namin.
"Omg! Bestie, ikaw pa ba iyan?!" bulalas ng kaibigan ko, habang pinagmamasdan ako nitong nakasuot ng white gown, at napakaganda nang ayos sa akin.
Kahit nga ako hindi ko makilala ang sarili ko. "Hindi ko alam, baka hindi ako ito," sagot ko kay Danica na nagtitili na naman, parang ewan talaga itong kaibigan ko. Haist.
"Ang ganda mo bestie." Binatukan ko na naman ito dahil nagdadrama na naman, may nalalaman pang pa iyak-iyak. "Ba't mo na naman ako binatukan?" Simangot ng kaibigan ko.
"OA ka na naman kasi, akala mo eh totoo talaga ito, panggap nga lang ito eh," wika ko rito, ngunit dinaan ko lang sa pagbulong at baka may makarinig.
"Para sainyo, panggap lang ang lahat. Pero sa mata ng lahat ng dadalo eh.. totoong nagmamahalan kayo. At saka, hello girl,
