“Ano ba! Manahimik kayo!” Natigilan ako ng mapagtanto kong naisatinig ko pala kung ano ang nasa isip ko. Naalarma na ako dahil sa kakaibang nangyayari sa sarili ko. Hindi ko na rin mabilang sa daliri kung ilang beses na akong pabalik-balik na naglalakad dito mismo sa loob ng silid ko. Malinaw ang pag-iisip ko ngunit kay hirap para sa akin ang kontrolin ang aking sarili.
“Kumusta na kaya siya? Iniisip din ba niya ako tulad ng kung paano ko siyang isipin?” Ani ko sa aking sarili. Nanghihina na umupo ako sa sahig saka niyakap ang aking mga tuhod. Mahigit dalawang linggo na ang lumipas simula ng huli kaming nagkita ni Smith. Mula noon ay hindi na ako pumasok sa kumpanya nito at mas pinili ko na magkulong na lang sa aking kwarto. Ayokong lumabas ng bahay para lang makita ng iba ang nakakaawa
