CHAPTER 5
1559 Words
Chapter 5: Renna Cerae
“WAKE UP... Wake up, kitten...” Napadaing ako dahil sa nararamdaman kong sakit sa sentido ko. Bakit ganito ang pakiramdam ko? “Wake up...”
Naramdaman ko rin kasi na may humahaplos sa kaliwang pisngi ko. Mainit ang malambot na bagay na iyon at paunti-unti ay parang naging maayos ang pakiramdam ko.
“Hmm...”
“Can you hear me? You need to wake up... Wake up...” sabi ng malambing na boses na iyon. Ako kaya ang inuutusan niya na gumising na? Dahil nasa malapit lang naman ang boses na iyon. Kaya siguro ako nga iyon. Na ako ang kinakausap niya.
Dahan-dahan kong iginalaw ang talukap ng mata mata ko hanggang sa nagawa ko na itong idilat. Napapikit ulit ako dahil sa silaw na nakikita ko. But nakapag-adjust pa rin ako.
“W-Who are you?” mahinang tanong ko sa lalaki na malapit ang mukha sa akin. I’m not sure kung naisaboses ko ang mga katagang sinambit ko.
“You’re awake now...” sambit niya na napatingin ako sa paligid. Hindi ako pamilyar sa loob ng kuwartong ito at parang... parang may nakalimutan ako na nga bagay...bagay... Hindi ko rin matandaan at hindi... “Tell me... Tell me your name, kitten...”
M-My name? Wait... Bakit parang hindi ko alam? Sino nga ba ako? Ano ang pangalan ko? Bakit wala rin akong naaalala? Sino ako? Sino ako kung ganoon? Naguguluhan na pati ang isip ko dahil tila naging blangko ang utak ko. Why is that?
“I...don’t know... W-Who am I?”
“You didn’t remember your name, little kitten?” the man with a hazel green eyes asked me that. Nakahiga ako sa kama at nakahilig siya sa akin kaya kitang-kita ko ang magaganda niyang katangian. Malapit lang din ang mukha niya sa akin.
He had a square face that fit his undercut hair with a mix blonde and black color. His beautiful hazel eyes are so cold and blank. His long pointy nose, and his naturally reddish lips that are partly a bit. He’s such a beautiful man but he doesn’t have any facial expression, an emotionless guy.
However, I can still feel my heart beating fast and his dark aura still gives me shivers.
“Answer me, kitten,” he complained that his voice was cold as ice but very husky.
I closed my eyes when I feel his gentle caressing my cheek. I feel an electric voltage coming from his hot palm.
I was flattered when I remember something. He is... This guy looks like...
“Xenus...” I uttered his name and for the first time, I can read his emotions, shocked.
“How about your name, hmm?” he asked me again. I shook my head because I can’t even remember my name. How come that I forgot the most important things in my life? My name...and a blank memories... “You are Cashren Jhed Lindbergh, the beloved wife of Xenus Maicodel Levanna-Lindbergh. My kitten, you’re just woke up today after the comatose state. Welcome home, love,” he whispered as he sealed me with a kiss.
Mabilis na pintig ng puso ko ang narinig ko dahil sa biglaan niyang paghalik sa akin pero nararamdaman ko iyong tamis ng labi niya at parang masarap din sa pakiramdam.
Pumulupot ang magkabilang braso ko at hinalikan ko rin siya pabalik. Mariin niyang kinagat ang pang-ibabang labi ko kaya may halinghing ang kumawala mula sa aking bibig. He sipped my bottom lip. Hinigpitan ko ang pagyakap ko sa leeg niya. Kakaibang sensasyon ang ibinibigay niya sa akin kaya parang nawawala na rin ako sa sarili ko.
Pinakawalan niya ang mga labi ko dahil bumaba ang halik niya sa leeg ko. “Uhm...” I moaned when he cupped one of my breast. Pero hindi nagtagal ay parang kakapusin ulit ako nang hininga. Mahigpit kong hinawakan ang braso niya at napansin niya na nahihirapan akong huminga kaya mabilis siyang umalis sa ibabaw ko.
Sinuotan niya ako ng mask oxygen at doon lang ako nakahinga nang maayos. Napapikit ako dahil sa mabagal na pagkurap ko at parang aantukin ako.
“Sorry, kitten...” he whispered and hold my hand.
Pinisil ko ang kamay niya para hindi na siya lalo mag-alala pa dahil sa nangyari sa akin. Siguro...siguro nga ay na-miss niya lang ako kaya hindi na niya napigilan pa na halikan ako kahit tila kagigising ko lamang sa mahabang pagkakatulog ko.
Agad niya akong pinasuri sa doctor at nagpa-CT scan na rin. Kahit parang okay na ang pakiramdam ko ay limitado pa rin ang bawat galaw ko dahil parang ang bigat din masyado.
Naka-wheelchair pa ako dahil sa panghihina nga ng katawan ko ay halos hindi pa ako makatayo nang matagal. Sinuri rin ng radiologists ang CT scan results ko at okay naman daw iyon pero nakumpirma niya rin na mayroon akong amnesia.
Kaya pala parang may mga alaala akong nakalimutan, may kulang na tila hindi ko rin alam.
Pero bakit kaya ganoon? Pangalan ng asawa ako ay naaalala ko. Pero totoo kayang asawa ko siya? Kasi parang...hindi ko rin matandaan na ikinasal kami. Inaamin kong familiar sa akin ang mukha niya but... I took a deep breath. Masakit sa ulo ang maraming iniisip. Kailangan ay paunti-unti kong alalahanin iyon para hindi ako mabigla.
“Let’s go home, love,” pag-aaya niya sa akin. Nanatiling tahimik lang ako at malalim ang iniisip.
Nang may batang babae naman ang biglang nawalan nang balanse sa harapan namin mismo ay nanakit ang sentido ko at napatitig ako sa mukha ng bata pero ibang imahe ang nakikita ko. Bumilis ang t***k ng puso ko. Sino naman...sino naman ang batang iyon?
“Baby!” Mabilis na dinaluhan ng Mommy nito ang bata para alalahanin na malayo mula sa floor ng hospital.
“You okay, Jhed?”
“M-May anak ba tayo, Xenus?” tanong ko at sinilip ko pa siya. Pero walang emosyon iyon.
“Uhm, anak?” tanong niya sa halip na sagutin ako. Nangunot pa ang noo ko dahil may accent ang pagkakasabi niya.
“Yes...”
“Ah... A kid? We don’t have kid, Jhed,” he answered but nag-aalangan siya.
“Huh? Isn’t Renna Cerae our daughter?” I asked in shock and remembered the baby girl’s face. Bakit nasabi niya na wala pa kaming anak? Pero sino iyon? Sino ang batang babae na nakikita ko?
“We don’t have children yet. Because when we were newly married... you had an accident. You were comatose for five months. We can also have children if you recover quickly,” he said but I don’t know if bakit hindi ko nagustuhan ang suggestion niya na magkakaanak kami after my recovery.
“But...who is Renna Cerae? P-Puwede mo ba siyang hanapin? G-Gusto ko siyang makita, please...” pakiusap ko na halos maiyak ako.
“Jhed, there is no girl named Renna Cerae. I don’t even know that girl,” he said.
“But she looks like the girl who tripped earlier... Look for her, Xenus. I want to see my daughter. Xenus...” mariin na utos ko sa kanya.
“Shet, Jhed. We have no daughter!” Napapitlag ako dahil sa biglaan niyang pagsigaw sa akin.
“I’m sorry, I already told you that we don’t have daughter. Let’s go back to your doctor,” malamig na sabi niya na bigla akong nakaramdam ng paninikip sa dibdib.
***
“So, Jhed. Is there a girl you see in your mind? When did that start?” tanong sa akin ng psychologist doctor. Nandito rin ang neurologist doctor ko.
“When a child fell in front of me. Suddenly her image also appeared and I remembered her name. Renna Cerae, doc... I have a strong hunch that she is my daughter,” sagot ko. Nakadaop ang magkabilang kamay ko.
“Jhed, you have amnesia and everything you see is just a figment of your imagination because you are trying to remember. Look at this, this is your brain, like a clear water. Why is it clear? Because you’re like a baby with no memory ’cause you’re just getting started. When we add coffee cream, it has this color. The new color of coffee is your new memory. But look at a glass, another water. When we add sugar, it will only dissolve but the color of the water will not change. Because, even if you lose your memory, it can’t be lost forever. It’s like it’s just hidden there in your brain, like water that can’t see the dissolved sugar,” mahabang sabi niya na ikinayuko ko.
“But that’s not really true? Doc, that girl seems to really exist. I can feel her...” ani ko at tinapik ko pa ang dibdib ko. Nararamdaman ko talaga siya, alam ko na kilalang-kilala ko siya.
“If you want to know that she is real and that she exists in this world, what you need is to slowly remember your lost memories. But be gentle, because you can’t force yourself to remember everything,” paalala pa niya sa akin at napatango na lamang ako.
“I understand, doc...”
"I’m not the one who can help you remember that but you yourself can discover the truth,” sabi pa niya at tipid lang akong ngumiti.
Sana lang, sana lang ay totoo ang batang iyon dahil gusto ko siyang makita.
- Writer
