Chapter 2
1667 Words
__Victorique's POV__
SPENCER almost dragged me out of the training room, pulling me out of the scene.
"Hey! Let go of me!"
I demanded as I tried to break my hands free from his hold. Nagulpi ko man si Liza pero hindi ko magugulpi itong lalaking ito. Siya nga ang nagturo sa akin diba?
"Hey--"
"Now that's enough Victorique!" Nagulat nang bigla niya na lang ako isinandal sa dingding. "Unang araw ka pa lang sa club mo tapos gumawa ka na ng gulo. Are you really trying to get in trouble young lady?"
"Di bale di naman alam nila papa."
"I'll tell them."
Humalukipkip ako. "Ano ako? Takot? Eh ano tawag sa'yo? Sumbungero?" Parang maldita na sabi ko.
Bigla siyang umalis sa pagkakasandal ng kamay niya sa dingding at binulsa ang kamay niya.
"No, I'am called your mentor. And since you need some sense knocked out of you, I'll be needing 100 later,"
Halos lumuwa ang mata ko sa sinabi niya.
"What? 100 laps? Are you kidding me?" I almost screamed. "Ugh! You're so unfair!"
Nagdadabog na sabi ko. Balak ko na sana siyang suntukin nang may tumawag sa akin.
"Ate?"
Napalingon ako sa tumawag. I smiled as I saw Eros running towards my direction. He is panting real hard all the while.
"Hey, bro!" Masayang sabi ko saka nakipag-high five sa kanya. "Bakit ka nandito? Diba may klase ka pa?"
Umiling siya. "Well that teacher were having hard time finding me since she's a fat one." What he said was supposed to be funny, but his face were serious. Well that's my brother. Serious face but he is humurous. "And I rushed here as soon I heard that you were having a fight?"
"You're worried about me?" I slowly said.
He shook his head. "Why would I? I just want to witness how you get kicked," Pinandilatan ko siya at pinanggigilan siya ngunit hindi na ako nagsalita at hinarap si Spencer.
"Magpapalit lang ako ng damit kaya huwag mo na akong susundan. Tignan mo nalang si Eros at baka siya naman ang mapahamak."
Spencer looked at me for a moment. Afterwards smiling at me.
"Now what are you up to, Victorique?"
Napamaang ako sa tanong niya sa akin.
"Magpapalit lang, may pinaplano na kaagad?!" Di makapaniwalang sambit ko.
Hindi ko na siya hinintay na makapagsalita pa at umalis na sa harapan niya. Alangan naman kasing pati sa pagbihis ko sa locker room ay susundan niya pa ako.
Since kasi nung time na 'yon. Yung namatay yung nobyo ko ay bantay sarado na ako. Exaggerated kasing mag-alala sina mama at papa. Para namang ako talaga ang target ng lalaking pumatay sa nobyo ko.
But that was the thing I was most curious about. When my parents heard about what happened they became overprotective towards me. Pati nga si mama ay hindi rin pinaligtas ni papa, bantay ng bantay si papa.
Yun ang sweet...
Napabuntung-hininga ako habang inaalala ang mga magulang ko na daig pa ang teenagers kung mag-lampongan.
"Victorique!" Halos mapamura ako nang marinig ko ang boses ng tumawag sa akin. Kaunti nalang talaga ay mauubusan na ako ng pasensya sa lalaking ito.
"Yes...?" Walang ganang tanong ko.
Pagkalabas na pagkalabas ko kasi sa locker room ay agad na nanggulo itong isang ito.
"Flowers?" Anito habang inumag sa akin ang isang bouquet na ikinawi ko.
"Anong meron? May patay ba?"
He laughed nervously, a laugh that really irritated me. Lagi ko na kasi 'yan narirnig sa mga taong nanliligaw sa akin.
"Hindi, diba ano uhh...I will take a step to come inside your heart?"
Ay bongga ang pagkakasabi niya no'n hah? Pero hindi diretsahan na sinabi na nanliligaw siya.
Okay na siya sa akin kaso...
"I'am sorry..." Hala! Nakalimutan ko pangalan niya! "...nalang. Kasi may iba na akong gusto, at hindi ikaw iyon."
Pagkasabi ko n'on ay nanlumo siya, na parang nawalan na ng pag-asa at naggi-give up na.
Gan'on naman ang mga lalaki, hindi sila todo bigay ng effort na manligaw.
"Can I ask who beat me?"
Napatingin ako sa kanya. Hindi ko alam kung sasabihin ko ba o hindi kasi maski sa mga kaibigan at magulang ko ay hindi ko pa nasasabi. Kaya y'on wala akong mapaghihingihan ng magandang advice. Kaya hindi ako maka-'da moves' eh!
"Let's go?" Agad akong pumihit patalikod nang biglang may magsalita sa likod ko.
Tumanhip ng malakas ang dibdib ko sa sobrang kaba. Buti nalang talaga at hindi ko nasabi sa lalaking ito kung sino ang gusto kong tao. Because the guy I like is none other than the one in front of me.
"Spencer! K-kanina ka pa nandyan?" Nauutal na tanong ko sa kanya.
Nakangiti lamang ito habang nakatingin sa aming dalawa. Ngunit alam ko na pilit lamang iyon. Kabisado bawat ekspresyon niyan sa dami ba ng pinagsamahan namin. Pero magkasama kami hindi dahil mag-on kami, kasi nga tinuturuan niya ako mag-self defense, yun lang yun.
"Yes, and I think we should go," Sabi niya saka tinignan ang lalaking kaharap ko. Nagulat pa ako nang walang sabi-sabi niyang pinulupot ang isa niyang kamay sa aking beywang. And found the act possessive.
"Ikaw? Ano pa ang ginagawa mo dito?"
"Ah? Wala..." Nauutal na sabi nito habang kinakamot pa ang batok.
Nakita ko namang napatingin si Spencer sa hawak nitong bouquet of flowers.
"Is there a funeral going on?" Tanong ni Spencer saka biglang marahang pinalo-palo ang balikat nito. "I'am so sorry for your loss."
Sabi niya na ikinatawa ko ng mahina. Alam ko kais ang hidden meaning ng sinabi niyang 'I'am so sorry for your loss'.
He pulled me away by my waist which I didn't gave any protest. Magrereklamo pa ba ako siya ang lumapit sa akin! Grasya na ito, at kung sakaling mapansin niyang nakahawak ang kamay niya sa beywang ko ay sisihin ko siya.
Siya ang kakantiyawan ko na may gusto sa akin. Pero agad din akong lumayo dahil naconcious ako sa walangyang heart ko. Mahirap na at baka mabisto pa si puso.
"Nasan si Eros?" Nakahalukipkip kong tanong.
"Inside the car." Anito habang tinuturo kung saan nakaparada ang kotse niya.
Tumango lamang ako at binalak na umalis kaso pinigilan niya ako bigla sa aking kamay dahilan para muli akong mapaharap sa kanya.
"Where do you think you're going?"
"Ahh...sa bahay?"
"You're going with us Victorique."
Sumimangot ako. Kung hindi lang nga dahil lang protektahan ako ay talagang sasama ako. Kahit itanan niya pa ako ah!
"Ayaw ko." Matigas na pagtanggi ko at muling tumalikod upang dumiretso na sa labasan.
Kaso hindi ko pa nga naihahakbang ang isang paa ko ay nahuli na naman niya yung kamay ko. Ang sarap hambalusin ng lalaking ito!
"Sabing bitawan mo ako!" Sigaw ko saka sinuntok ang kamao ko sa kanya ngunit nasalo niya naman. Binawi ko ang kamay ko at sabay na tinara ko ang kanyang tagiliran na agad niya namang naiwasan gamit ang isa niyang kamay.
I kept on raining punches on his way when he suddenly grabbed my hands, stopping them from moving.
"Victorique, here we go again!"
Napangiti ako saka sinipa siya sa dibdib upang pakawalan ang magkabila kong kamay. I landed on my feet with a thud, standing up I started to turn my body towards the exit when suddenly I heard a scream from somewhere.
Natagpuan ko na lamang ang sarili ko na yakap-yakap ni Spencer habang nasa sahig kami. Mayroon pala isang kotse na humaharurot papunta sa gawi ko. Buti nalang ay agad akong nailigtas ni Spencer, kundi ay nabundol na ako niyan.
"Are you okay?" Nagkakagulo ang mga tao sa paligid at lahat sila ay nagkumpulan sa aking gawi upang tanugin kung okay lamang ako.
Nilingon ko ang kotse na bumangga sa dingding ng eskwelahan. Mula sa mga nagkakagulong mga tao ay nakita ko ang bumaba mula roon.
My eyes widen as I stared at the guy who is wearing a black hooded jacket. It seems like he noticed me because he stop on his tracks and gave me a devilish glare.
The sight of his bloody face with a wicked grin almost knock my knees. The memories when we first met came flashing back and it frightened me.
Pero nang tumalikod siya at wala sabi-sabing umalis ay agad na hinawi ko ang mga taong nagkukumpolan sa gawi ko at tinakbo ang lugar kung nasaan ang itim na kotse.
"Victorique!" I felt Spencer's hold agaisnt my hand. "It's not safe to go there--"
"A-are they..." Napakapit ako sa damit ni Spencer nang mamukhaan ko ang kotse na iyon. "S-sila ba ang nagmo-monitor sa bawat galaw ko?"
Natahimik si Spencer at tinitigan lamang ako, wari'y alam na niya kung ano ang gusto kong sabihin.
"I-I saw him..."
Wala sa sariling sabi ko. At nang ligonin ko siya ay nakita ko sa mga mata niya ang pagiging kalma nito. Walang bakas ng pagkagulat sa mukha nito.
"I know," Was all he said, and just when I thought that he wasn't planing to say anything anymore he said. "I also saw Chauslte,"
I stared at him dumbfounded, but it still got me thinking why is these happening? I haven't done something wrong.
"He already showed up. It's no longer safe for you to stay here Victorique."
Hinila niya na ako palayo sa lugar na iyon. Pagkasakay namin sa kotse ay tinignan kung nando'n nga si Eros. Napabuntung-hininga ako nang makita kong natutulog lang siya sa tabi habang may earphone na nakasaksak sa tainga nito.
"Victorque," Nilingon ko naman si Spencer. "No matter what happens I'll protect you and Eros."
"What about my mom and dad?"
"Don't worry your father is capable enough to protect your mother."
Kumunot ang noo ko sa sinabi niya ngunit hinayaan na lamang siya na iuwi kami.
Napatingin naman ako sa bintana, at nooy paulit-ulit na pumapasok sa utak ko ang mukha ng demonyong iyon.
_______________
I didn't have the chance to thank you guys for supporting my story 'When The Beauty Hides The Beast Seeks'. And now nandito na tayo sa story ng anak nila Icell at Belleyel! Yehey!
Sana suportahan niyo rin ito tulad ng pagsuporta niyo sa story nila!
And oh! In case na meron paring hindi pa nakakapansin, si Chauslte po ay nagpakita na sa story nila Icell at Belleyel. Bata pa siya nun. I know what you think, it's age gap. But well yun na plano ko from the start.
Kung hindi niyo pa rin maalala kung nasaan banda doon si Chauslte, siya yung nagdala kay Icell kay Ianniel. Pati din yung kumuha kay Belleyel sa last.
Kung naalala na ninyo siya yun! Okay continue! Ahehe!
Thank you again! Love 'ya all lots!
- Writer
