Hot Uncle Series #2: UNCLE MALCOLM'S LUSTFUL OBSESSION (SSPG/R18)

Chapter 2 She Suffers

Helena’s POV

Ilang beses akong nagigising sa magdamag. Damang-dama ko ang pananakit ng buong katawan ko, pero wala iyon kumpara sa hapding dinaranas ng puso ko.

First time ko, pero limang beses niya akong inangkin. Kahit ano’ng klaseng pakiusap ang gawin ko ay hindi siya nakinig. Naging bingi siya sa masasaklap kong mga pagluha.

Mabuti na lamang at wala na siya ngayon dito sa kuwarto. Siguro ay lumabas pagkatapos na halos durugin ang buong katawan ko, maging ang kaluluwa ko, sa brutal na pag-angking ginawa niya sa akin.

Nilingon ko ang bintana, mag-uumaga na. Gusto kong bumangon at maligo. Gusto kong linisin ang buong katawan ko dahil diring-diri ako sa sarili ko. Pakiramdam ko, ang dumi-dumi ko.

Ngunit hindi ko magawa. Sobrang sakit ng balakang ko, at maging ang mga braso at hita ko ay walang lakas para bumangon. Kaya naman pinilit ko na lamang ang makatulog muli.

Kailangan ko lang siguro ng pahinga para makagalaw ako nang maayos.

“Ma’am?”

Isang boses ang muling nagpagising sa akin. Hindi ko agad naidilat ang mga mata ko dahil mabigat ang mga iyon. Sumisirit din ang sakit ng ulo ko na para bang mabibiyak na.

“Ma’am, nandito na po ang breakfast ninyo,” narinig ko na naman ang boses na iyon kaya napilitan na akong dumilat.

Isang unipormadong katulong ang bumungad sa harapan ko. Napangiwi ako at dumaing. Dahil sa paggalaw ko ay nanariwa sa akin ang paghihirap na dinanas ng katawan ko.

“Kailangan ni’yo po ba ng tulong? Ang sabi kasi ni Sir ay alalayan ko kayo. Naririto rin po ang gamot na kailangan ninyong inumin,” paliwanag ng katulong.

“Gamot?” muling nalukot ang mukha ko. Maging ang lalamunan ko pala ay masakit din, sa kaiiyak siguro magdamag.

Tumango ang katulong. “Opo, Ma’am. Kumain na raw po kayo at uminom ng–”

“Sige na, Crystal, ako na ang bahala rito!”

Dumagundong ang boses ni Malcolm sa buong silid kaya nahinto sa pagsasalita ang katulong. Crystal pala ang pangalan nito.

“Opo, Sir,” tumango ito at agad nang nagpaalam bago lumabas.

Ako naman ay sinagilihan ng matinding takot at ilang beses na napalunok. Nabaling ang pansin sa akin ni Malcolm saka ngumisi.

“Nasa kama ka pa rin hanggang ngayon? Why? Are you waiting for more?” sarakstikong tanong nito.

“Hayop ka! Demonyo!” sigaw ko sa kaniya.

Ngunit ganoon na lamang ang pagsinghap ko nang isang malakas na sampal ang itinugon niya sa akin. Muli akong bumagsak pahiga sa kama.

“Aah!” hiyaw ko dahil sinabunutan niya ako at pinihit paharap sa kaniya.

“Huwag mo akong sasagutin ng ganiyan dahil wala pa iyan sa kalingkingan ng gusto kong iparanas sa iyo!” padarag niyang binitiwan ang buhok ko.

Matalim ang mga matang tinapunan ko siya ng tingin. “Wala akong kasalanan sa iyo para gawin mo sa akin ito! Idedemanda kitang hayop ka!” muli ay sigaw ko sa kaniya.

Labis na naninikip ang dibdib ko, at ngayon ay parang gripo na naman ang pagbuhos ng mga luha ko. Mahigpit ang kapit ko sa kumot na tumatakip sa hubad kong katawan.

Isang malutong at nakakalokong tawa lamang ang pinakawalan niya. “Demanda? Talaga? Iyan ay kung… makakalabas ka pa ng buhay mula rito!”

Tumalim ang mga mata niya. Kumabog ang dibdib ko dahil para siyang isang demonyo kung makatingin. Halos hilahin ko ang buong katawan ko upang makaatras nang mas lumapit pa siya sa akin.

“Kumain ka na at inumin mo na ang gamot, kung ayaw mong dagdagan ko pa ang sakit ng katawan mo!” asik niya sa akin. Wala sa sariling napalingon ako sa tray na may pagkain.

Mayroon sinangag doon, pritong itlog at hotdog. May umuusok na tasa ng kape sa gilid at isang platito na may lamang dalawang capsule na hindi ko alam kung para saan.

“Bakit mo ako pinapainom ng gamot? Lason ba iyan?” nanunuyang tanong ko.

“Huwag mo akong igaya sa iyo. Hindi ako mamamatay-taong katulad mo. They are pain relievers. O baka naman hindi mo na kailangan kasi ready ka na ulit sa akin?” nakakalokong tanong niya, na sinundan pa ng ngiti.

Nanghilakbot ako at lalong bumuhos ang mga luha ko. “Pakawalan mo na ako. Hindi pa ba sapat ang kababuyang ginawa mo sa akin?”

“Sapat? Hindi magiging sapat iyon, Helena! And take this also!” may inihagis siyang isang botelyang may laman ding gamot.

“Para saan ito?” gulat kong tanong, habang nakatingin sa botelyang nasa harapan ko.

“Pills! Huwag na huwag kang magpapabuntis sa akin kung ayaw mong mas tumindi ang impyernong daranasin mo sa akin!” sagot lang niya.

Pagkatapos ay ay lumapit sa akin at itinulak ako, kaya naman patihaya akong bumagsak sa kama. Pagkatapos ay kinuyumos niya ng marahas na halik ang mga labi ko.

Masyadong mapaniil. At dahil nakadagan ang buong bigat niya sa akin, at ang mga kamay niya ay nasa magkabilang gilid ng ulo ko, hindi ako makapalag.

“Ouch!” umiiyak kong daing nang kagatin niya ang labi ko hanggang sa magdugo. Nalalasahan na namin pareho ang dugong nanggaling doon ngunit hindi siya tumigil sa paghalik niya.

“Damn it! I’m hard again!” asik niya. “You better eat now and take the medicine or else, I won’t be able to control myself and take you again!” banta niya.

Sa pagitan ng mga hikbi ko ay napasinghap ako at sunod-sunod na tumango. Takot na takot ako na ulitin niya ang ginawa niya sa akin kagabi. Pakiramdam ko, kapag pinagdaanan ulit iyon ng katawan ko ay baka tuluyan na akong bumigay at mamatay.

Hindi pa ako puwedeng mamatay. Kailangan ako ni Mama. Wala nang ibang mag-aalaga at mag-aasikaso pa sa kaniya.

Kaya kahit labag sa kalooban ko, pinilit ko ang sarili na kumain. Nanginginig ang mga kamay ko, hindi ko halos malunok ang kinakain ko dahil damang-dama ko ang matiim na titig niya sa akin.

“Do you even know how to eat decently?” asik niya sa akin nang muntik na akong mabilaukan.

Tiningnan ko siya nang masama. “Paano akong makakakain nang maayos kung may demonyong nakabantay sa akin?”

“Matalas din talaga iyang dila mo, ano? Lagot ka sa akin mamaya!” angil niya saka padarag na tumayo mula sa kinauupuan niya. Muntik ko nang mabitiwan ang hawak kong kutsara at tinidor.

Akala ko kasi ay lalapit siya sa akin at sasaktan ako. Pero padabog siyang lumabas ng silid at halos pabalibag pang isinara ang pintuan. Napapitlag pa ako at muli na namang bumuhos ang mga luha ko.

Hindi ko mapigilan ang magbalik-tanaw sa nakaraan kung paano nga ba ako humantong sa kinasasadlakan kong impyerno ngayon.

Two Years Ago…

“When Everything Still Felt Like a Dream”

Dalawang taon na ang nakalilipas, pero hanggang ngayon, malinaw pa rin sa akin ang araw na iyon. Ang araw na akala ko, normal na live selling lang ulit, iyong tipong mapapagalitan pa ako ng Mama ko dahil ang ingay ko raw kahit hatinggabi na.

Pero hindi ko alam, iyon na pala ang araw na magpapabago ng mundo ko.

“Hi, mga ka-preloved! Ready na ba kayo for tonight’s budolan?”

Nakangiti kong bati habang naka-live sa FanAir. Naka-ring light ako, may makeup kahit konti, at suot ang favorite ko na oversized tee at cycling shorts… pang-comfy pero cute, kasi dapat photogenic kahit secondhand ang ibinibenta.

“Today, ang dami nating bagong arrivals, straight from Japan, Korea, and Europe, mga sis! May LV, may Tory Burch, may Coach, at may…” kinabig ko ang malaking Balenciaga na bag sa gilid, “ito! Authentic ito, mga besh. Pa-claim na agad bago maunahan!”

Napuno agad ng viewers ang stream ko, mga regular kong suki, mga bagets, mga tita, pati mga fake accounts na wala lang magawa sa buhay. Sanay na ako. Ganiyan talaga.

But then, isang comment ang sumalat agad sa mga mata ko.

“How much for all of them? – Raiden Olivares

Napakunot noo ako. What the – lahat?

Nag-scroll ako pabalik para siguraduhin na tama ang basa ko. Oo nga.

“How much for all of them?” Ang profile? Mukhang legit. May mga photos ng travels, sports cars, suits, pero siyempre, hindi agad ako kumbinsido.

"Ay, mga sis, mukhang may joker tayo dito," sabi ko habang nakangisi sa camera. "Lahat daw bibilhin niya. Pa-verify nga kung may scammer tayo today!"

Natatawa ako noon, pero sunod-sunod ang message request ko sa inbox. May nag-send ng GCash screenshot…150,000.

I literally froze.

Bumilis ang t***k ng puso ko habang chine-check kung legit. The number was real, the name matched. Walang tanong-tanong, nagbayad siya.

Biglang napuno ang comments section ng:

Sino yan, richie-rich?

Sana all may sugar daddy.

OMG legit ba yan, girl???

"Wait lang guys, wait lang... teka lang talaga," halos nanginginig kong sabi. Tinakpan ko muna ang camera at napasigaw ako nang mahina.

“Ma!!! May nagbayad ng one-five-oh!! Hindi ko kilala pero binili lahat ng items ko!”

“Baka scam iyan! I-refund mo agad!” sigaw ni Mama mula sa kusina.

Pero ilang saglit lang, may pumasok ulit na message.

Unknown:

Don’t refund. I like supporting hardworking women. Can I meet you one day?

At doon, nagsimula ang lahat. Kumabog nang malakas ang dibdib ko. Binalikan ko ang profile niya at napanganga ako kasi sobrang guwapo ng nasa picture.

Actually, dalawa lang ang picture niya sa account niya. Iyong isa, nakasuot ng gym suit. Tapos iyong current profile niya na naka-t-shirt ng red at may stripes na puti.

After that day, halos araw-araw siyang nagpaparamdam. Sa umpisa, puro simpleng message lang. Compliments. Tanong kung kumain na ako.

Alam mo iyong tipong mayaman pero effort? Hindi bastos, hindi basta nagmamagaling, gentle siya. Marunong rumespeto.

Hanggang sa hindi ko namalayan, mas excited na akong mag-live selling kasi alam kong nanonood siya. At isang araw, out of nowhere, sinundo niya ako sa mismong kanto ng bahay namin, nakasuot ng simpleng hoodie at cap, pero halata mong galing sa mayamang pamilya.

"Hi, Helena," bati niya sabay abot ng isang sunflower bouquet. "I’m Raiden. It feels really great to finally meet you in person.”

Umawang ang mga labi ko. Hindi agad ako nakapagsalita kasi totoong na-starstruck ako sa kaguwapuhan niya. Para siyang fashion model ng isang sikat na men’s magazine.

“A-Anong ginagawa mo rito? Saka… bakit hindi mo ako sinabihang darating ka?” hindi ko man gustuhin ay nautal talaga ako. Ang hirap magpigil ng kilig kapag ganito kaguwapo ang kaharap mo.

“I want to see you in person,” nakangiting sagot niya. “And I’d really like to take you out to dinner, if you’ll let me."

Sino ba ang hindi mahuhulog sa gano’n?

He took me to a rooftop restaurant in BGC that night. First time kong makatapak sa ganoong lugar. I felt small at first, pero tinitigan lang niya ako buong gabi na parang ako lang ang pinakamagandang babae sa buong mundo.

Gano’n siya… he never made me feel like I didn’t belong.

Wala akong ideya na galing pala talaga siya sa mayamang angkan. Ni hindi siya nagyabang. Nalaman ko na lang through Google. Pero kahit gaano karaming pera meron siya, si Raiden ay simple pa rin. Masayahin. Mapagmahal.

He loved me like I was the best thing that ever happened to him.

Tuwing magkasama kami, feeling ko ay hindi ako online seller. Feeling ko, ako si Helena, isang babaeng minahal, pinahalagahan at pinaniwala sa fairy tale.

Pero ang mga fairy tale, minsan, napuputol rin nang biglaan. And that… is where the story gets painful.

But back then? Back then… we were magic.

Back to present…

Tumulo ang luha ko habang ngumunguya. Pero kumain pa rin ako. Hindi dahil gusto ko, kung ‘di dahil kailangan kong mabuhay. Para sa araw na makakawala ako rito. Para sa araw na makakabawi ako sa sarili ko.

Pagkatapos kong kumain, tumayo ako. Naglakad papuntang banyo.

Pagkapasok ko pa lang, parang may humigop sa hangin. Tahimik. Mabigat.

Inilibot ko ang paningin sa magarang banyo. Inilock ko ang pinto, saka tinanggal ko ang kumot na nakabalot sa katawan ko. Nang tuluyang maging hubad, hindi ko napigilang manginig.

Dumampi ang daliri ko sa bahagi ng hita ko na may bahid pa rin ng dugo. Napapikit ako. Napakapit ako nang mariin, habang gumuguhit ang sakit sa alaala.

“Raiden…” Napahagulgol ako.

"Sorry… sorry… sorry... hindi ko ginustong mamatay ka. Siguro nga kasalanan ko ang lahat…"

Binuksan ko ang shower. Pinili ko ang mainit. Iyong halos kasing init ng apoy. Gusto kong matunaw na lang sana. Gusto kong mawala ang lahat. Ang mga bakas ng kamay ni Malcolm sa katawan ko. Ang mga halik niyang punong-puno ng galit. Ang mga salitang sinabi niya habang inaalipusta ako.

“You don’t get to cry. You already cried your crocodile tears for him, didn’t you?”

“This pain? This is nothing compared to what he felt when you left.”

Habang dumadaloy ang tubig sa katawan ko ay napaluhod ako sa sahig ng banyo.

Yumuko ako, saka hinamig ang sarili ko, niyakap ang tuhod ko habang tinatabunan ng tubig ang lahat… ang luha, ang sigaw, ang mga tanong.

"Panginoon... bakit? Wala akong ginawang masama..."

"Minahal ko naman nang totoo si Raiden... hindi ko siya iniwan para saktan siya... pinili ko lang..."

Pinili ko lang na layuan siya para sa ikabubuti naming dalawa. Pero ang lahat ng pagpiling iyon ay bumalik sa akin sa pinakamarahas na paraan.

Inagaw sa akin ang puri ko. Niyurakan ang dangal ko. Inagaw sa akin ang pagkakataong makapagpaliwanag.

At ang pinakamasakit sa lahat… Ang tumapos sa akin ay siya ring kapamilya ng taong pinipilit kong protektahan hanggang ngayon.

Napasigaw ako sa loob ng banyo.

"Hayop ka, Malcolm!!! Isa kang demonyo!"

Tumalsik ang bote ng shampoo. Tinadyakan ko ang pader, pinaghahampas iyon. Sinipa ko ulit. At ulit. Paulit-ulit. Hanggang sa mangalay ako. Hanggang sa mawalan na ako ng lakas.

Hinayaan ko na lang na dumaloy ang tubig sa katawan ko. Umaasang kahit paano ay malilinisan ako. Pero hindi nito kayang alisin ang dungis dulot ng nagdaang gabi. Nasusuka ako sa sarili ko dahil pakiramdam ko, napakarumi ko na.

Matapos ang ilang minuto, pinatay ko ang shower. Tumayo ako nang marahan at parang bangkay na kumikilos.

Nagsuot ako ng maluwag na robang naroroon. Basang-basa pa ang buhok ko. Pero hindi ko na inintindi. Wala na akong pake kung magkasakit man ako. Kung mamatay man ako bukas.

Lumapit ako sa bintana at tumingin sa malayo. Sa langit. Sa ulap. Sa madilim na kalawakang tila nagbabadya ng ulan.

Raiden… Kung nakikita mo lang ako ngayon… Pasensya na. Ngunit paano ko ililigtas ang sarili ko sa galit ng pamilya mo? Sa galit ng Uncle Malcolm mo?

Ngunit sa puso ko, isang apoy ang unti-unting nabubuhay. Maliit pa lang ngayon. Pero oras na lumaki iyon…

Wawasakin ko ang halimaw na sumira sa akin. Kahit gaano kahirap, kahit ikamatay ko pa.

Napaupo ako sa malamig na sahig, balot lang ng robang nakuha ko sa banyo. Wala akong kahit anong damit na pampalit. Wala rin akong cellphone. Wala akong kahit ano. Pati pagkatao ko, parang kinuha na rin.

Dikit-dikit pa rin ang buhok ko sa batok mula sa pagkakabasa. Wala akong suklay. Wala akong salamin. Pero alam kong sabog ang hitsura ko ngayon. At sa totoo lang, hindi na rin mahalaga iyon.

Ang mas mahalaga, ay ang paraan ng paghinga ko… maliit, mababaw, parang natatakot akong marinig ng mga pader.

Tahimik ang buong bahay. Pero hindi iyon nakapapawi ng kaba sa dibdib ko.

Bumukas ang electronic lock. Napalingon ako saka tumayo na agad at hinapit ang nakabalot sa katawan ko. Nanginig ang mga kamay ko.

At mula roon ay pumasok ang demonyo.

Si Malcolm Ferragamo. Nakatayo sa pinto.

Natatandaan ko dati nang unang beses na ipakita sa akin ni Raiden ang picture niya. Akala ko si Raiden na ang pinakaguwapong lalaki. Pero nang makita ko ang Uncle niya, parang hinalukay ang puso ko.

I admired him instantly, although the age gap is a bit far. Matangkad, matikas, maayos ang gupit. Ngayon ay naka-black button-down at dark slacks na mamahalin. Parang galing sa isang executive meeting. Pero ang mga mata niya ay madilim. Mapanganib. May malalim na galit.

"You’re wet," he said coldly, closing the door behind him. Napapitlag pa ako sa tunog ng pag-lock niyon.

Tumikhim siya, saka tinapunan ako ng tingin mula ulo hanggang paa… tila isang bagay lang ako na napaglaruan na niya’t pwede pa niyang paglaruan ulit.

"You didn’t try to run. Good girl," panunuya niya. “Pero huwag mo nang balaking tumakas dahil kapag ginawa mo iyon, papatayin ko ang nanay mo sa harapan mo mismo!”

Napalunok ako at nanlaki ang mga mata. Walang tunog na lumalabas sa bibig ko. Nanginginig ang buong kalamnan ko, pero pinilit kong hindi umiyak. Ayoko na. Wala na akong luhang mailalabas.

Lumapit siya. Mabagal. Walang pagmamadali. Gamit ang hakbang ng isang taong sanay na makuha ang gusto niya. Na kahit ang mundo ay hindi mapipigilan anuman nag nais niya.

Umupo siya sa isang armchair na parang hari sa harap ng alipin.

"Do you know why I’m keeping you here?" tanong niya, habang nagbubukas ng maliit na kahon ng sigarilyo. Luxury brand. Pang-bilyonaryo. Sinindihan niya at tinikman ang unang hithit na tila may kasamang bangungot para sa akin.

Tahimik lang ako.

"You’re not just a pretty face, Helena. You’re a beautiful lie," bulong niya, tinatapunan ako ng malamig na tingin. "Raiden’s lie."

"You made him believe in forever. Then left him to die alone."

Saglit siyang tumitig sa akin bago nagpatuloy. "You smiled at him, told him you loved him, then what? You chose someone richer? Someone better in bed?"

“Better in bed? Bangag ka ba? Ikaw ang nakauna sa akin, at alam mo iyon!” hindi ko napigilang sumbat sa kaniya.

Kinuyom ko ang palad ko. Pilit kong hinahanap sa sarili ko ang lakas na huwag siyang sagutin pero hindi ko kaya. Ayaw papigil ng sakit. Ang bigat. Ang hiya sa sarili ko na parang kasing bigat ng buong mundo.

“I maybe your first… but that doesn’t mean you’re pure!” asik niya, dumilim na naman ang anyo. “You’re a slut who made my nephew died!”

"Wala akong ginawa sa kaniya… minahal ko si Raiden," mahina kong bulong, halos hindi ko naririnig ang sarili ko.

Malcolm stood. Bawat hakbang niya papalapit sa akin ay parang dagundong ng galit at parusa.

Tumigil siya sa harapan ko at ang anino niya ay bumalot sa akin. Nakatingin siya sa akin mula ulo hanggang paa… mata sa matang puno ng hinanakit at pagkapoot.

"That’s not what he wrote." Bumunot siya ng papel mula sa bulsa niya. Gusot. May luhang tuldok sa sulok. Kilala kong sulat kamay ni Raiden. "He wrote that you loved someone else. That you replaced him. That he was not enough for you. Do you deny it?" sigaw niya na halos magpasinghap sa akin.

Napapikit ako. Umiling. "Hindi… hindi ko siya pinalitan. Pinili ko lang ang sarili ko. Kasi pagod na akong pilitin ang relasyong paulit-ulit niyang winawasak."

Umigting ang mga panga ni Malcolm. "Selfish b***h," he spat. "You know what I see when I look at you?" Bigla niyang hinawakan ang panga ko. Mahigpit. Masakit.

"A murderer with perfect skin. You don’t get to walk away, Helena. Hindi ka basta makakalabas dito. You’ll pay. Every. Single. Day."

At sa mga mata niya ay doon ko nakita. Wala pa ito sa katiting. Ang ginawa niya kagabi ay simula lang.

"M-Malcolm, please… pauwiin mo na ako…" pagmamakaawa ko. Alam kong wala akong laban sa kaniya.

Mahina lang ang boses ko, pero alam kong narinig niya. Napansin ko ang saglit na pag-igting ng mga panga niya bago siya tumigil sa harapan ko.

Nakaupo pa rin ako sa gilid ng kama, yakap-yakap ang sarili ko, habang ang tanging saplot ko ay ang malambot pero manipis na bathrobe.

"Home?" sarkastikong sambit niya. "You still think you have a home to go back to?"

Napalunok ako. "Ang M-mama ko… baka hinahanap na niya ako…" pinilit kong ilakas ang boses ko kahit nanginginig ang buo kong kalamnan. "Alam kong hinahanap na niya ako… baka ini-report na nila akong nawawala…"

Pero imbes na mag-alala, tumawa lang siya. Isang mahinang tawa na mas malapit sa pang-iinsulto.

"Really?" Bumaba ang tingin niya sa akin, puno ng panunuya. "And what do you think they’ll do, huh? Call the police? Report a missing person? You were last seen at Raiden’s funeral, Helena. You think anyone will suspect the big, grieving uncle who just lost his only nephew?"

Nanginginig ang labi ko. "I’ll tell them–"

Mabilis ang naging kilos ni Malcolm. Isang iglap lang at nasa harapan ko na siya, hawak ang magkabilang braso ko. Napaatras ako pero wala na akong matatakbuhan. Lalo lang humigpit ang hawak niya.

"You’ll tell them what?" bulong niya, bahagyang yumuko kaya ang mukha niya ay halos nakadikit na sa akin. "That I kidnapped you? That I forced myself on you? That I’m punishing you because you killed Raiden?"

Parang nabingi ako sa sinabi niya. "P-Pero hindi ko siya pinatay!"

Bahagyang tumingala siya, saka kinagat ang pang-ibabang labi na para bang naiinis sa mga salitang narinig.

"You didn’t hold the knife, no," bulong niya. "Pero dinurog mo siya sa puso. You broke him, and he shattered. And for that, Helena… wala kang ibang dapat gawin kung ‘di ang pagbayaran ang ginawa mo."

Dapat sumigaw ako. Dapat lumaban ako. Pero paano?

Lalo na ngayong ang mahigpit niyang hawak sa braso ko ay biglang lumuwag… halos nahubad na kasi ang suot kong roba.

Napasinghap ako, mabilis na tinakpan ang katawan ko. Ngunit kasabay niyon ay ang pagbagsak ng tela mula sa aking balikat, iniwan akong halos hubo’t hubad sa harapan niya.

Nakita ko kung paanong nagbago ang ekspresyon niya.

Nakita niya ang mga marka sa katawan ko. Ang mga pasa sa hita ko, ang pulang guhit sa braso ko, ang bakas ng kaniyang galit sa akin kagabi.

Nagtagpo ang mga mata namin. At doon ko nakita ang ngiti niya. Isang malademonyong ngiti.

Walang pagsisisi. Walang guilt. Tila ba proud na proud pa siya sa ginawa niya sa akin… isang obra na siya mismo ang lumapastangan, at ngayo’y pinagmamasdan niya ang resulta ng kanyang sariling masterpiece.

Nanginginig kong hinatak pataas ang roba, pilit na tinatakpan ang katawan kong wala nang itinatagong dignidad. Pero hindi ko maitago ang takot ko.

Dahil si Malcolm Ferragamo ay hindi lang basta nagagalit. Nag-eenjoy siya.

"You look terrified, Helena," bulong niya, tinatapunan ako ng tingin mula ulo hanggang paa. "You should be."

At tuluyan na akong bumigay sa takot.

“Don’t, worry… hindi naman ako kasingsama mo. I will give you time to rest and–”

“Malcolm, please… kailangan ko na talagang makauwi. Baka magkasakit ang Mama ko sa matinding pag-aalala…” pagmamakaawa ko na. Kung kinakailangan kong lumuhod sa harapan niya ay gagawin ko, palayain niya lang ako.

“I said NO!” sigaw niya. “Now you will know how it feels to have someone worry because of you!”

Dahil doon ay talagang lumuhod na ako sa harapan niya. “Please… gagawin koang lahat kahit anong gusto mo. Pauwiin mo lang ako… please…” patuloy kong pagsusumamo.

Kumibot naman ang kilay niya at walang pusong ngumisi sa akin. “Kahit ano?” tila nanghahamong tanong niya.

Napilitan akong tumango. “Y-Yes… kahit ano…”

Bigla syang naghubad nang mabilis sa harap ko kaya nanghilakbot na naman ako. Napalunok ako at tatayo sana pero tinaliman niya ako ng tingin.

“Just kneel… I like you kneeling in front of me,” utos niya. Bumalong ang luha sa mga mata ko nang tuluyan na siyang maging hubo’t hubad sa harap ko.

Lalo akong sinagilihan ng takot nang makita kung paanong mabuhay ang alaga niya. Kaya naman pala sobrang sakit dahil napakalaki pala talaga niyon. Ang nagparusa sa p********e ko sa limang pagkakataon.

“Eat me… and I will think about it,” he heartlessly demanded. Nanlaki ang mga mata ko at hindi ako makapaniwala sa kababuyang gusto niyang ipagawa sa akin.

Sunod-sunod akong umiling habang umiiyak. Akala ko ay nasaid na ang mga luha ko pero marami pa pala.

“H-Hindi ko kaya…” tanggi ko. “Please…”

“Ayaw mo? Eh, di ‘wag… madali naman akong kausap. Hindi mo na makikita ang Mama mo at–”

“Please, Malcolm, tama na! Tama na!” naghihinagpis ko nang sigaw sa kaniya. Sobrang sakit na ng dibdib ko at hindi na ako makahinga nang maayos.

“Fine… buhayin mo ang pamangkin ko at pakakawalan kita!” hamon niya sa akin. Pagkatapos ay lumapit siya at marahas na sinabunutan ang buhok ko.

“Maawa ka na…” sinubukan ko pa ring magmakaawa.

“Open your mouth, b***h!” nagtatagis nga mga ngiping utos niya.

“Ahh!” mariin niyang hinila ang buhok ko patalikod kaya napadaing ako. Sa pagbuka ng bibig ko ay nahindik ako nang ipasok niya ang alaga niya roon.

Napuno ang bibig ko at halos mabilaukan ako nang isagad niya iyon hanggang sa lalamunan ko. Humigpit ang pagkakahawak niya sa buhok ko na para bang labis siyang nasasarapan sa ginagawa niya ngayon.

Ni hindi ako makalikha ng ingay dahil naglabas-masok na ang malaki niyang alaga sa bibig ko. Mabilis at tuloy-tuloy na tumatama sa lalamunan ko.

Para akong maduduwal at tila mapupug t ona rin ang hininga ko. Pero wala siyang pakialam.

“s**t! Ahh! That’s nice!” malalakas ang mga ungol niya. Lalo akong nahihirapan dahil pumipintig pa iyon sa loob ng bibig ko.

“N-No!” daing ko pero walang saysay.

Tuloy-tuloy lang siya sa ginagawa hanggang sa malakas siyang umungol, halos sigaw na. Kasunod niyon ay ang pagsabog niya sa loob ng bibig ko.

Hindi siya huminto sa pag-ulos doon kaya nalunok ko lahat ang inilabas niya. Pagkatapos ay doon lang niya hinugot iyon mula sa bibig ko.

Sapo-sapo ko ang dibdib ko habang naghahabol ng hininga. Ibinagsak ko ang sarili sa sahig na may carpet. Doon ay ibinuhos ko ang lahat ng sakit… ang matinding pait ng pandidiri sa sarili kong katawan.

Halos isumpa ko ang sarili ko dahil hindi ko man lang nagawang lumaban. At kahit manlaban man ako ay wala rin akong magagawa.

“That was good!” narinig kong sabi niya habang nagbibihis. “Don’t worry, I will inform your Mom that you are in a business trip!” dagdag pa nito saka tuluyang lumabas na ng silid na iyon.

Iniwan na niya ako roon na parang basahang tapos na niyang gamitin at babuyin. Gusto kong magwala sa matinding galit pero tila nawalan ako ng lakas na gawin iyon.