Chapter 8
846 Words
Mabilis ulit na lumipas ang mga araw at hindi parin kami nagpapansinang mag ama.Tatlong araw na mula ng mag usap kami at mula noon wala na kaming matinong usap.
Hindi rin naman ako makapagsalita dahil natatakot akong magkamali ng sasabihin.
"Nak nilagay ko na yong baon mo sa bag "
Tumingin ito sa akin ng ilang sandali at tsaka kinuha ang bag sa mesa at tuloy tuloy na lumabas.
Huminga ako ng malalim at tsaka sumunod sa kanya.Nasa loob na siya ng sasakyan at hindi niya na ako hinintay na pagbuksan siya.Sumakay ako at agad na pinaandar iyon.
"Kamusta ka sa school?"
Hindi siya sumagot at nakatingin lang sa bintana.
"Mababait ba mga kaklase mo?"
"Mahirap ba mga assignments niyo?"
Napatingin ako sa kanya ng hindi parin siya sumagot.Nalunglungkot ako sa mga nangyayari sa amin.Pero mabuti ng ganito.
Nakarating kami sa school.Muli akong napatingin sa kanya pero nakatingin parin siya sa bintana.Hininto ko yong sasakyan at akmang bababa na siya ng muli akong magsalita.
"Hindi mo lang ba ikikiss si tatay"malungkot kong saad.
Sa kauna unahang pagkakataon tinignan niya ako at muling tumalikod.Napakuyom ako ng kamao ng makaalis siya.Diko' man maamin sa sarili ko pero nasasaktan ako sa trato niya sakin.
---
Isang folder ang iniabot sa akin ni Dahlia isang gabi pagkatapos naming kumain.Weekend na pero ganon parin ang trato niya sa akin.Hindi niya parin ako kinakausap.Hinayaan ko nalang siya at inisip na simpling tampong bata lang yong nararamdaman niya.Lilipas din iyon.
Binasa ko iyon at nagulat.Malawak ang ngiting napatingin ako sa kanya.Niyakap ko siya pero hindi siya gumanti.Ilan iyon sa mga pagkakataong feel na feel ko ang pagiging tatay kay Dahlia.Gaya ng nakaraang taon ..Top 1 na naman ito sa klase.
"Congrats!Im so proud of you Dhalia"
Namutla ang pisngi nito pero gaya ng dati hindi na naman ako kinibo.
Tinignan ko ang oras at araw at sa lunes na pala ang recognition day nila.Sinigurado ko sa kanyang makakarating ako at simpling fastfood lang ang sagot niya ng tanungin ko kung saan niya gustong kumain.Pero sa mamahaling restaurant
ko siya balak dalhin.
Nag ring yong phone ko at sabay kaming napatingin doon.Pangatlong tawag na ni Lyn ngayong araw.Muling sumama yong hitsura ni Dhalia at tsaka pumasok na sa kuwarto.Sinundan ko nalang siya ng tingin.
"Kamusta kayo?"agad na tanong ng babae.
"Galit parin sakin eh"
Madalas ko siyang kausap nong mga nakaraang araw dahil sa kalagayan namin ng anak ko.Kusa itong tumatawag sa akin kahit pa nasa kotse ako at binibigyan niya ako ng mga tips sa kung papaano mapapaamo si Dahlia.Pero nanatiling matigas ang bata dahil obvious nman na ayaw nitong kausap ko si Lyn.
Hinayaan ko lang.Kahit napakahirap nitong sitwasyon namin okay narin kasi kahit papapano nababawasan yong pagnanasa ko sa batang iyon.
"Your daughter is a spoiled brat"natatawang sabi nito."Baka masyado mong binaby"
Napakamot ako.."Siguro nga"
"Calm down okay.Ganyan talaga ang mga bata lalo na't nasanay na kayong dalawa lang.Just show her that you'll never change even when we're together already"
Nagpantig yong tenga ko.
"What?!""
"Hey hey Im just joking.."
"Good ..sige na Thanks.."
"if you need my help just tell me so..please ako lang muna gamitin mo huwag ka munang maghanap ng iba."
"Hindi ako prostitute"
Nakasimangot kong sagot.Napangiti naman ang babae sa telepono.
"I know"
Pinatay ko yong tawag at baka magtaka pa si Dhalia.Nagligpit ako sa kusina at tsaka pumasok narin sa kuwarto ko.
Gustong gusto ko siyang puntahan at kausapin pero ano naman ang sasabihin ko.Naduduwag ako sa maaring sasabihin niya sakin.
Itinaas ko ang kamay at tumitig sa kisame.Hindi ko alam kung paano aayusin lahat ng to'.Pero mas okay na ito ..siguro.Dadating ang araw na pasasalamatan niya ako dahil dito.Darating yong araw na makakalimutan ko rin ang nararamdaman ko para kay Dhalia.
----
Sinirado ko ang pick up at agad na pinaandar.Muling tumanaw sa labas si Dhalia.Napahigpit ang hawak ko sa manibela.Hindi niya parin ako kinakausap.At namimis ko na siya.
Namimis ko na ang batang laging naglalambing sa akin.Malapit ko na siyang pagalitan dahil sa trato niya sa akin pero ayaw ko siyang umiyak kaya nagpipigil parin ako.Pero hindi ko alam kung hanggang saan ko matitiis ang malamig na pakikitungo niya sa akin.
Deep inside sinisisi ko yong sarili ko.Kung hindi dahil sa lintik na damdaming ito hindi sana nagbago ang lahat.Hindi narin ako nakapagsalita hanggang sa nakarating kami sa school
Agad siyang bumaba habang ako ay malungkot lang na nakatingin sa kanya.Tinapunan niya ako ng tingin at sa wakas ay isang bagay ang sinabi sa akin.
"Hihintayin kita"
Tumango ako.Mamaya ang recognition nito at kada taon pumupunta ako ng 4 na beses sa paaralan para sabitan siya ng ribbon.Kahit magkagalit kami nagpapasalamat parin ako dahil hinayaan niyang gawin ko iyon dahil ako parin ang tatay niya.
Umalis siya ng hindi man lang ako hinalikan sa pisngi.Malungkot akong umalis doon.Dahan dahan ang paandar ko sa kotse dahil school zone,nang mapatingin ako sa side mirror ..nakita ko si Dhalia na dahan dahang huminto at tinanaw ang sasakyang palayo.Malungkot ang mga mata niya.Pero masaya ako dahil sa ginawa niya.
--/-
It's a free chapter!So it's short!see yah tom!
- Writer
