HINDI ako mapakali ng higa sa kama. It's already 02:23 AM. Mahimbing na ang tulog ng anak kong si Selene sa tabi ko, pero ako ay heto at hindi pa rin dalawa ng antok dahil sa kakaisip sa kalagayan ng kanyang ama. I was worried.
Talagang hindi ko mapigilan ang mag-alala. Nakokonsensya ako. Ayos lang kaya siya? Nagamot na kaya ang mga sugat niya? Umuwi na kaya silang dalawa? Sana naman tumigil na sila pagkaalis namin. Nag-aalala ako para sa kanilang dalawa. Kung sakaling mapahamak ang isa sa kanila ay kasalanan ko pa dahil ako ang dahilan ng kanilang pag-aaway. Dapat pala ay hindi ko sila iniwan na lang basta kagabi, dapat pinahatid ko muna sila sa ospital para magamot ang kanilang mga sugat, lalo na si Dylan na may tama pa ng baril sa binti at balikat.
Dahil sa kakaisip ko ay paumaga na
