Tulala ako habang nakatitig sa kisame. 'Di mawala-wala sa isipan ko kung paano ko napagsalitaan ang dalaga na ikakasama ng loob nito.
Pero hindi naman niya ako masisisi. Hindi niya alam kung gaano ako natakot ng marinig ang tunog na nagsisimbolo ng panganib nito.
Halos manggalaiti ako sa galit at hindi ko kaagad mabuksan ang pinto ng kuwarto nito.
Ngunit nawala yata ang lahat nang pag-aalala at takot na namuo sa dibdib ko nang bigla na lang itong tumawa at sabihing prank lang ang lahat.
Subalit napalitan iyon ng pagka-inis dito.
Halos mamatay ako sa pag-aalala rito. Tapos ginawa lang pala akong laruan!
Kaya naman, hindi ko napigilan ang magalit.
Iniwan ko itong tulala at halatang gulat na gulat dahil sa ipinakita kong galit.
DALAWANG araw na simula nang mangyari ang bagay na iyon,
