DESPERATE MOVE

Chapter 22

“It’s almost ten thirty na ng gabi ngunit dilat pa rin ang aking mga mata.

Halos hindi ako mapakali sa aking kinatatayuan at hindi ko na rin mabilang sa mga daliri kung ilang beses na ba akong nag paro’t-parito ng lakad habang kagat ang isang daliri ko.

Ilang araw na kasi akong nakakulong dito sa loob ng silid at hindi ko na alam kung paano pang makakalabas dito. Noong araw na dalhin ako ni ginoong Alistair sa loob ng silid na ‘to ay iyon din ang huling araw na nagpakita siya sa akin.

Gusto ko ng umuwi at makasama ang aking mga magulang. Para sa akin ay wala ng dahilan pa na manatili ako dito. Batid ko na alam ni Mr. Thompson ang totoong nangyari ngunit bakit kailangan pa niya akong ikulong dito? Paano ko pa mapapatunayan na inosente ako kung mananatili ako sa apat na sulok ng silid na ito.

“Click!” Bigla ang ginawa kong paglingon sa pintuan ng marinig ko ang tunog ng seradura, tanda na may pumihit dito mula sa labas. Hindi ko maintindihan kung bakit tila kakaiba ang simoy ng hangin ngayong gabi. May hatid na kilabot ito sa aking pakiramdam kaya halos naninindig na ang mga balahibo ko sa katawan.

Sumasabay ang malakas na t***k ng puso ko sa dahan-dahang pagbukas ng pinto. Saka ko lang napagtanto na kanina ko pa pala pigil ang aking hininga at maka ilang ulit din akong napalunok ng wala sa oras.

Ilang sandali pa...

Tuluyang bumukas ang pintuan at tumambad sa aking paningin ang maamong mukha ni Mr. Alistair. Nakapaskil sa kanyang mga labi ang isang kakaibang ngiti nasa tanang buhay ko ay ngayon ko lang nakita. Dapat ay maging panatag ang loob ko dahil mukha naman siyang mabait. Ngunit, bakit pakiramdam ko ay panganib ang hatid ng lalaking ito sa buhay ko?

“Honey, I’m sorry dahil ngayon lang ako nakauwi, marami kasi akong tinapos na trabaho sa opisina.” Malambing niyang wika habang naglalakad palapit sa akin. Lumalim ang gatla sa noo ko, hindi dahil sa kanyang sinabi kundi dahil sa tawag nito sa akin.

“Honey?” Wala sa sarili na naitanong ko sa kanya, lumapad ang ngiti nito na para bang ikinatuwa pa niya ang pagkakabigkas ko sa salitang iyon. Samantalang ako ay labis na naguguluhan sa kung ano ang mga nangyayari sa pagitan naming dalawa.

Napasinghap ako ng huminto siya sa mismong harapan ko na halos ga-hibla na lang ang layo ng mukha namin sa isa’t-isa.

Sa sobrang tangkad niya ay nakayuko na lang ito para lang magpantay ang aming mga mukha.

“I'm glad to hear that you are now calling me Honey. How sweet, my little one." Nakangiti niyang saad ngunit ang mas lalong gumimbal sa akin ay ng biglang lumapat ang mga labi niya sa mga labi ko.

Naalarma ako ng mapusok niyang hinalikan ang mga labi ko, ramdam ang matinding pananabik nito sa akin na akala mo ay isang taon kaming hindi nagkita.

Binalot ng takot ang puso ko at nagsimula ng tumaas ang tensyon sa aking katawan. Hanggang sa namalayan ko na lang ang aking sarili na pilit siyang tinutulak palayo sa akin habang patuloy na nagmamakaawa.

Natigilan si Alistair at hindi makapaniwala na tumitig sa mukha ko. Parang gusto ko ng tumakbo palayo ng masilayan ko ang madilim nitong mukha na wari moy gusto ng pumatay ng tao.

Ilang sandali pa ay narinig ko na nagpakawala siya ng isang mabigat na buntong hininga habang nakapamewang pa ito sa aking harapan.

“Palalampasin ko ang ginawa mong ito, but I hope na hindi na ito mauulit pa.” Anya bago muling ngumiti na parang akala mo ay walang nangyari samantalang ako ay nanginginig na sa takot.

Pumihit siya patalikod sa akin at mukhang lalabas na ng silid, naalarma ako dahil siguradong ikukulong na naman niya ako dito.

“Pakiusap, hayaan mo na akong makauwi sa amin. Wala ng dahilan pa para manatili ako dito sa poder n’yo. Alam mo naman na wala akong kasalanan sa nangyari sayo. Kaya nagmamakaawa ako”- “Shut up!” Halos mapatalon ako sa aking kinatatayuan ng bigla siyang sumigaw kaya hindi na rin ako natapos sa pagsasalita. Hinampas ng malakas na kabâ ang dibdib ko ng mabilis na tinawid niya ang aming pagitan.

Pigil ko ang aking hininga ng ibaon niya ang kanyang mukha sa pagitan ng aking leeg. Kasunod nun, ang pagkabig niya sa katawan ko at mahigpit na niyakap ito ng matigas niyang mga braso.

“You're not going anywhere and you won't leave me; you're going to stay here because of me. hm?” Pakiramdam ko ay tinakasan na yata ako ng kaluluwa dala ng matinding takot, dahil may hatid na kilabot sa aking pakiramdam ang bawat salita na lumalabas sa kanyang bibig.

Para akong estatwa na hindi gumagalaw sa aking kinatatayuan habang ang kanyang mga labi ay kasalukuyang gumagapang sa aking balat.

Nang mga oras na ito ay puno ng takot ang puso ko. Gusto kong tumakbo palayo ngunit hindi ko maigalaw ang aking mga paa na wari mo ay napakabigat ng mga ito. “P-Pakiusap h-huwag po...” Pagsusumamo ko sa kanya na halos hindi ko na maisatinig. Kasabay nito ang pagbalong ng masaganang luha sa magkabilang pisngi ko.

Muling nanariwa ang mga alaala noong gabi na hinalay ako at pakiramdam ko ay mauulit na naman ito.

“Relax, hindi kita sasaktan, honey, because I love you.” Malambing niyang bulong sa tapat ng tenga ko, marahil kung isa lang kaming ordinaryong magkasintahan ay baka kinilig na ako, pero iba ang sitwasyon ko ngayon, dahil ang lalaking ito ay estranghero sa buhay ko.

Nagulat ako ng isa-isang bumagsak sa sahig ang aking mga kasuotan.

Umatras siya ng isang hakbang palayo sa akin saka matamang pinagmasdan ang aking kabuuan mula ulo hanggang paa, habang isa-isang tinatanggal nito ang bawat butones ng suot niyang puting polo.

Saksi ako kung paanong magliyab ang matinding pagnanasa sa kanyang mga mata ng hindi inaalis ang tingin sa aking katawan. Nanlaki ang aking mga mata ng tumambad sa aking paningin ang malaki at mabato niyang katawan. Ngunit ang higit na ikinatakot ko ay ang ari nito na naghuhumindig sa katigasan.

Nanginig sa takot ang katawan ko lalo na ng sumagi sa isip ko ang lalaking lumapastangan sa p********e ko.

Nagsimulang umatras ang mga paa ko habang siya ay umaabante palapit sa akin. Napaka seryoso ng kanyang mukha at kay hirap basahin kung ano ang tumatakbo sa utak ng lalaking ito.

Hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko ng mga oras na ito dahil tila manhid na yata ang buong pagkatao ko. Ang alam ko lang gawin ay ang umiyak habang patuloy na nagsusumamo sa lalaking ito.”