CHAPTER 6
2059 Words
Most nights, natutulog na kami ni Calix sa iisang kama.
Hindi kami palaging magkasama buong araw—madalas siyang abala sa Rivaxon, at ako naman, sinusubukang balansehin ang mga tawag mula kay Papa at ang tahimik kong bagong mundo sa Davao.
Pero gabi-gabi, para kaming magnet na bumabalik sa isa’t isa.
Minsan sa villa. Minsan sa glass house niya. Minsan kahit sa couch ng opisina niya kapag sobrang late na siya at ayaw akong pauwiin mag-isa.
He holds me like he never wants to let go.
Kapag natutulog kami, hindi lang basta yakap. It’s skin to skin, leg over leg, chest pressed against chest. His hand is always on my waist, or buried in my hair. At kahit pa mainit ang gabi, hindi niya inaalis ang braso niya sa akin.
“Pag wala ka sa tabi ko, hindi ako nakakatulog nang maayos,” bulong niya minsan habang magka-spoon kami sa kama, mainit ang hininga niya sa batok ko.
“Eh ‘di ako na lang lagi katabi mo,” sagot ko, sabay ngiti.
He chuckled. “Don’t tempt me, Gia. I might just lock you in here.”
And maybe I wouldn’t mind if he did.
Galing kami sa isang spontaneous na lakad—kasama namin sina Lance at Zoe. Tumambay kami sa baywalk, nagkulitan, nagtawanan habang kumakain ng street food sa ilalim ng malamlam na ilaw. Magkasama kami pero parang may sariling mundo kami ni Calix sa bawat titig at sulyap.
Pagkatapos, sina Zoe at Lance ay dumiretso na sa villa.
Pero ako? Ako ang sinama ni Calix sa glass house niya.
Wala na sa plano ang gabi. Dapat matutulog na lang. Pero hindi kami mapakali.
Calix pinned me gently against the glass wall of his living room—ang buong city lights ng Davao, kumikislap sa likod ko. Mainit ang katawan niya, nanginginig sa pagpipigil, pero ang mga mata niya… gutom.
I pulled him in—my fingers tugging at his shirt, legs instinctively wrapping around his waist.
"Gia…" anas niya, halos parang pakiusap. Pero hindi siya umatras. The moment my lips brushed against his, something inside him snapped.
Sinunggaban niya ako ng halik—halos desperado, puno ng alab. His hands gripped my thighs, hinapit ako palapit hanggang sa maramdaman ko ang katigasan niya sa pagitan ng mga hita ko.
Mainit. Mabigat. Matigas.
He pushed up my shirt, hinagod ang balat ko, habang ang labi niya’y gumagapang mula leeg ko hanggang balikat. I arched into him, gasping, pressing myself tighter.
"f**k, Gia," he groaned. "I need you now."
"Then take me," bulong ko, hindi na alintana ang lamig ng salamin sa likod ko—dahil sa pagitan ng katawan naming dalawa, naglalagablab na ang gabi.
Hinila niya ang panty ko sa gilid, sabay ikiniskis ang sarili sa hiwa ko. I was soaking, trembling, aching for him.
Without warning, he thrust inside.
“Calix—!” Napaungol ako, napaakap ng mahigpit habang sinasalubong ko siya, ang likod ko sumasalpok sa malamig na glass wall sa bawat galaw niya.
He f****d me hard, deep, but with so much need that it felt like worship.
Lapat ang dibdib niya sa dibdib ko. Isa niyang kamay nakaipit sa batok ko, ang isa sa ilalim ng hita ko, sinusuportahan ako habang binabayo ako na parang ayaw na niyang humiwalay.
"Ang sarap mo, Gia... tangina..." His words were broken, raspy, whispered against my lips.
Kumakapit ako sa balikat niya, pilit pinipigil ang ungol ko pero hindi ko kaya. Sa bawat ulos niya, napapalakas ang pag-ungol ko.
"Calix—faster... please..."
Hindi niya ako binigo.
Sinandal niya ako ng husto sa salamin, kinadyot nang mas mabilis, mas mariin. Tunog ng balat sa balat, halinghing, at mga halik ang bumalot sa paligid.
My climax hit me hard—legs tightening around him, mouth open in a silent scream.
“Calix, I’m—oh my God—!”
"Let go, baby. I got you." His voice trembled, at ilang saglit lang, ramdam ko ang pagbaon niya, ang panginginig niya habang sabay kaming naabot ang rurok.
Nanghina ang katawan ko, pero di niya ako binaba agad. Hinahalik-halikan niya ako sa leeg, sa pisngi, sa labi—paulit-ulit, marahan, puno ng lambing.
Pinikit ko ang mata ko, ramdam ko pa rin ang pintig ng puso niya sa dibdib ko.
We stayed like that for a long while—still connected, still trembling.
And for a moment, nothing else existed.
Bumagsak kami ni Calix sa couch, pareho pa ring humihingal. Hubad ang itaas ng katawan niya, habang ako’y nakakubli sa bisig niya, nanginginig pa rin mula sa nangyari.
Pero hindi pa tapos ang gabi.
Nang mapansin niyang nakatingin ako sa kanya, nakangiti, dinampian niya ako ng halik sa noo. “Okay ka lang?”
Tumango ako. Pero hindi ako bumalik sa pagkakahiga. Sa halip, dahan-dahan akong umangat, hinawakan ang dibdib niya, at pinuwesto ang sarili ko sa ibabaw niya.
He blinked. “Gia?”
I pressed my lips to his jaw, then whispered in his ear, "I want to make you feel good, Calix..."
Hindi siya gumalaw. Parang huminto ang mundo niya. His hands stayed on my thighs as I slowly lowered myself onto him again—inch by inch, sinasadya kong iparanas sa kanya ang bawat pulgada ng init ko.
His head fell back, eyes fluttering shut. “God, Gia...”
Ako ngayon ang gumagalaw, dahan-dahan sa simula—iniikot ang balakang ko habang nakatingin sa mga mata niya. I wanted him to feel how much I was giving. Not just my body, but my trust.
Hinawakan ko ang mga kamay niya at ipinatong sa bewang ko, guiding him to follow my rhythm. He was breathing hard, biting his lip, clearly overwhelmed.
"You’re so f*****g beautiful," bulong niya. “Walang ibang babae ang nakapagpatirik sa’kin nang ganito…”
My confidence surged.
I leaned down, kissing his lips, then whispering against them, “You’re mine tonight.”
He groaned deep in his chest, thrusting his hips up in sync with my movement. “Sa’yo lang ako, Gia. Lahat-lahat.”
Mas binilisan ko pa. Every rise and fall of my hips brought more moans, more trembling pleasure. Sweat coated our skin, but we didn’t stop. Sa bawat galaw, mas lumalalim ang pagkakabaon niya. Mas kumakapit siya, mas lumalalim ang halik niya.
Until—
"G-Gia—baby, I'm close—"
"Let go, Calix. Gusto ko maramdaman."
And when he did, when I felt him lose control under me, it was the most intoxicating thing I’d ever seen—his face contorted in pleasure, hands gripping me tightly, voice moaning my name like a prayer.
Niyakap niya ako habang nanginginig pa rin ang katawan niya. Hinaplos ang likod ko, humalik sa balikat ko, sa labi ko.
“Diyos ko, Gia…” bulong niya, halos hindi makapaniwala. “You drive me insane.”
Napatawa ako, napalapit sa dibdib niya, ramdam ko ang t***k ng puso niya—mabilis pa rin.
Isang linggo na lang ang natitira bago ako bumalik sa Maynila.
Kahit ayoko pa, kahit ang katawan ko gusto pang manatili dito sa piling niya… hindi ko puwedeng takasan ang mundo ko roon. Ang pamilya. Ang obligasyon. Ang kontroladong buhay na sinubukan kong takasan pansamantala.
Nakahiga kami ni Calix sa kama ng glass house niya, magka-spoon. Mahigpit ang yakap niya sa akin, parang ayaw na niya akong pakawalan.
Tahimik lang kami noong una. Wala ni isa sa aming nagsasalita. Hanggang sa bumulong siya sa likod ng tainga ko:
"Ayoko kang paalisin."
Humigpit ang hawak ko sa braso niyang nakapulupot sa bewang ko. "Alam ko," sagot ko. "Ayoko ring umalis."
Tumagilid siya, pinaharap ako, at tiningnan ako nang buong lalim. “Gia... what if I follow you to Manila?”
Napatingin ako sa kanya. Nagtagpo ang mga mata namin. Hindi ako makapaniwala sa narinig ko.
“Calix…”
“I’m serious,” sabi niya, madiin. “May branch ang Rivaxon sa NCR. Kung ako ang ma-assign doon... it’s possible.”
Napakagat ako sa labi. Umaasa. Natatakot.
“Paano kung hindi mangyari agad?” tanong ko, mahina. “What if hindi gano’n kadali?”
He reached for my hand and kissed my knuckles. “Then we keep this secret... for now. But not hidden.”
Naguluhan ako. “What do you mean?”
“Ibig kong sabihin... tayo pa rin. Kahit malayo. I won’t let distance erase what we have. Hindi ako papayag. Maghihintay ako hanggang sa puwede na nating isigaw sa buong mundo.”
My heart ached in the best and worst way.
Gusto kong maniwala. At naniniwala ako. Dahil hindi ito basta-basta kay Calix. Ramdam ko sa bawat haplos, bawat sulyap, bawat halik—seryoso siya.
Umangat ako, hinalikan siya. Mababaw lang sa simula, pero naging malalim, mabagal, puno ng pangakong kahit wala pang kasiguraduhan, may pinanghahawakan kaming dalawa.
"Then let's plan our own secret future," bulong ko sa kanya.
He smiled. “With you, Gia... I’ll wait for that future every damn day.”
Nagising ako na may araw nang tumatama sa salamin ng glass house. Maliwanag na, pero tahimik pa rin. Ang buong paligid, parang nakahinto.
Si Calix, nasa tabi ko pa rin. Nakahiga, ang isang braso nakaunan sa ulo niya, habang ang isa, nakaabot pa rin sa baywang ko—parang kahit sa pagtulog, ayaw niya akong pakawalan.
Dahan-dahan akong bumangon. Hinawakan ko ang kamay niyang nakaakap sa akin, hinalikan ko ang palad niya, at saka marahang kumawala.
Naglakad ako papunta sa small desk sa gilid ng room—yung isang minimalist na mesa na parang hindi pa nagagamit. Umupo ako roon, tahimik, tapos binuksan ko ang bagong journal na nabili ko nung isang araw sa bookstore.
At nagsimula akong magsulat.
Gia's Journal – Day 1 ng Countdown
Hindi ko alam kung bakit ako nagsusulat ngayon. Siguro dahil may kaba na sa dibdib ko—isang linggo na lang ako sa Davao. Isang linggo na lang bago bumalik sa dati kong buhay… kung pwede pa ba ‘yung tawaging dati.
Kasi ngayon, parang ibang tao na ako.
Dahil sa kanya.
Dahil kay Calix.
He’s asleep behind me. And yet, nararamdaman ko pa rin ang presensya niya—yung init ng katawan niya, yung bigat ng tingin niya kahit wala naman siyang sinasabi.
I’ve never known a love like this. Tahimik pero malalim. Mabagal pero malinaw. At sa bawat halik, bawat yakap, parang sinisiguro niya na totoo kami.
I’m afraid. Kasi hindi ko alam kung anong mangyayari. Pero mas natatakot akong hindi ito subukan. Hindi siya subukan.
So I’m writing this down, habang may oras pa.
To remember what it felt like to be his.
To remember what it meant to be mine.
Pagbalik ko sa kama, gumalaw si Calix. Napapikit pa ako bigla nang hinila niya ako pabalik sa dibdib niya.
"Anong ginagawa mo?" garalgal niyang tanong, boses ng bagong gising.
"Nag-journal lang..." mahina kong sagot habang pinipilit ngumiti.
"About me?" May ngiti sa labi niya, kahit nakapikit pa.
"Baka." Tumaas ang kilay ko. "Secret."
"Hmp. I’ll get it out of you later," bulong niya, sabay halik sa batok ko.
At sa mga sandaling ‘yon, gusto ko na lang sana na tumigil ang oras.
Dahil huling linggo ko na ito sa Davao, parang ayaw na naming maghiwalay ni Calix kahit saglit. Araw-araw kaming magkasama—mula paggising hanggang bago matulog.
Sa umaga, sabay kaming nagigising. Sabay kakain ng breakfast, minsan siya pa mismo ang nagluluto. Tapos sabay din kaming maliligo. Pero madalas, ‘di lang basta ligo ang nangyayari. Sa ilalim ng mainit na tubig ng shower, laging may mga sulyap, haplos, at halik na nauuwi sa mapusok na sandali.
Kapag nakabihis na, isinasama na niya ako sa opisina.
Doon ako sa couch sa loob ng glass-walled office niya, tahimik lang na nanonood habang abala siya sa trabaho. Para akong secret queen—hindi opisyal, pero special. Wala naman siyang pakialam kahit makita kami ng iba.
Isang araw, habang naka-stretch ako sa sofa, suot ang oversized polo niya at nakapatong ang mga paa sa throw pillow, biglang bumukas ang pinto.
“Ay, sorry!” sabi ng boses na pamilyar.
Napatayo ako bigla, medyo nahiyang ayusin ang sarili.
Si Ate Therese.
Ngumiti siya ng makahulugan at tumiklop ang mga braso niya habang tumingin kay Calix, na walang kaabog-abog na sumagot:
“She’s staying with me.”
Tumingin siya sa akin, nakangiti, pero parang nang-aasar.
“Obvious naman. You look… comfortable.”
Napatawa na lang ako, namumula.
- Writer
