Hayat sadece anlardan ibarettir diyenler haklıydı.
Çünkü o an mutluysan hep o anda kalmak istersin.
Rozerin de hep o anlarda kalmak isterdi.
Kocasını, sevdiği adamı, oğlunun babasını toprağa koymak, annesinden sonra yaşadığı en büyük acıydı.
Keşke başa dönme şansı olsaydı… Ta en başa.
O zaman her şeyden vazgeçerdi.
O çok istediği hanlıktan, bu konaktan…
Ama isteyeceği tek şey vardı: Zinar.
Yüzyıllardır ayakta duran bu koca konak, sanki Zinar’ın gitmesiyle yerle bir olmuştu.
Son kez bu konağa geldiği an, günlerdir gitmiyordu gözünün önünden.
Oysa ne çok hayal etmişti oğluyla babasının bu avluda oyunlar oynayıp baba-oğul atıştıkları, kahkahalar attıkları günleri…
Ama nasip olmamıştı.
Hayat acımasızdı ve her zaman ilk giden masumlar olurdu.
Zinar gitmişti.
Leyla da.
Oğlu Ahmet
