İstanbul’un loş arka sokaklarından birinde, eski taş bir binanın üçüncü katında sessizlik hâkimdi.
Ahmet, pencereden dışarı bakıyor, yağmurun cama düşen damlalarını saymaya çalışıyordu.
Sayamadı.
Çünkü her damla, zihnine düşen birer yüzdü.
Zeynep’in yüzü.
Asuman’ın gözleri.
Bora’nın suskunluğu.
Huriye’nin susturulmuş çığlığı.
Ve en çok da kendi içindeki o uğultu…
---
Ahmet yıllarca konuşmamıştı.
Çünkü gerek görmemişti.
Çünkü ailesi onu korumuş, toplum onu aklamış, çevresi onu her defasında el üstünde tutmuştu.
Ama içindeki boşluk büyüyordu.
Bir adam kaç kişiye zarar verirse, kendiyle baş başa kaldığında hâlâ insan kalabilir?
Kendine bu soruyu soracak kadar bile cesareti kalmamıştı artık.
---
Telefonu çaldı.
Numarayı tanımıyordu ama açtı.
Karşıdaki ses sertti:
— Ahmet De
