DEMİR
Çiftlik evine döndüğümüzde gece yarısına yaklaşıyordu, saat neredeyse on ikiyi vurmak üzereydi. Kapının eşiğinden içeri adım atar atmaz çocuklar, yorgunluktan bitap düşmüş bir halde, birer birer odalarına dağıldılar. Sessizce gözden kayboldular, sanki günün telaşı ve heyecanı onları tamamen tüketmişti. Holde bir tek Dicle ile ben kalmıştık. Elini tuttum, yanağına usulca, masum bir öpücük kondurdum, dudaklarım onun tenine değerken “Hadi,” dedim yumuşak bir sesle, “biz de yatalım artık.”
Onu yatak odasına götürmek için elini sıkıca tuttuğum sırada, Dicle birden durdu ve gözlerimin içine bakarak, “Kahve içer miyiz?” dedi.
“Kahve mi?” dedim, şaşkınlığımı gizleyemeden. “Bu saatte!”
“Evet,” dedi gülümseyerek “Kahve içmenin saati mi olur?”
Benim aklımda bir tek onunla sevişmek varken,
