DEMİR
Ömür ağlayarak odasına gidip, kapısını çarparak kapatmıştı. Sesi hepimiz duymuştuk. Aslında o kapının benim suratıma çarpıldığını anlamıştım ama bu saygısızlığın cevabını daha sonra verecektim.
Tamer amcam çatılmış kaşları, gözlerinde biriken sorgulayıcı bakışıyla yüzüme bakarak “Demir, sen ne halt ediyorsun?” dedi, sesinde hem sitem hem de bir parça hayal kırıklığı vardı. “Kızın kalbini neden böyle paramparça ediyorsun oğlum? Yazık değil mi”
Derin bir nefes aldım, öfkemi dizginlemeye çalışarak. “Amca, biraz ağırbaşlılık öğrensin artık,” dedim, “Madem bu yaşta bu kadar evlenmeye heves, o zaman ona göre davranacak. Görmedin mi, hayatında ikinci kez karşılaşacağı bir oğlan için her yeri ayrı oynuyor”
Amcamın yüzü daha da ciddileşti, ama bir şey demedi. O sırada Dicle, Neval ve Züm
