DİCLE
Ali İhsan ve ailesi avlunun kapısından girdiği an Ömür oturduğu sandalyeden bir ok gibi fırladı. Daha yarım saat önce ayakkabılarının ayağını acıttığını söyleyen, aksayarak yürüyen kız birden kapıya koştu.
Demir, Ömür’ün sevincini görünce hüzün dolu gözlerini bana çevirdi. Yüzünde, babalara özgü o tanıdık endişe vardı; bir babanın, kızının kalbinin başka birine kaydığını fark ettiği anki çaresizliği. Kısık, neredeyse fısıltıya yakın bir sesle, “Bu kız hangi ara bu çocuğa âşık oldu, Dicle?” dedi. Sesi, hem şaşkın hem de buruktu.
Demir’e destek olmak istercesine Koluna girdim. “Onu gördüğü ilk gün,” dedim, sakin ama kendinden emin bir şekilde. Demir’in gözleri bir an kapandı, sonra tekrar açıldı. Bu cevap hoşuna gitmemişti. Ömür’ün Ali İhsan gibi birine bu kadar kapılması, onun koru
