DİCLE
Öfkem, hayal kırıklığım öyle büyüktü ki, parmaklarıma değen zarfları çıkartıp Demir’in yüzüne fırlatmak istiyordum. O da benim gibi kahrolsun, mahvolsun istiyordum. Canım yanıyordu, hem de öyle bir yanıyordu ki, sanki içimde bir yerlerde alevler dans ediyor, her nefeste ciğerlerimi dağlıyordu. Tam zarfları çıkartacakken Ömür ve Sonat’ın masum yüzleri gözlerimin önüne geldi. O çocuklar, beni abla gibi gören, babalarının ilgisiyle son zamanlarda gözlerinin içi gülen Ömür ve Sonat… Onlara bunu yapabilir miydim? Bir tarafta babalarını cezalandırma arzum içimde bir volkan gibi patlarken, diğer yanda o çocukların kırılgan mutluluğu vardı. Öfkemle vicdanım arasındaki ince ipte cambazlık yapıyordum; her an düşmek üzere, her an parçalanmak üzere.
Demir’in sesi, salonun sessizliğini delip ge
