Sonraki dakikalar, saatler ayrı birer kabustu; her anı bir ömür gibi geçti. Rozerin’in, Nefes’in ölüm haberini alması, çığlık çığlığa ağlaması, hamile bedeninin o acıya dayanamaması… Altemur’un, karısının sinir krizlerinde çaresiz kalması, onu sakinleştirmek için boş yere çırpınması… Yiğit ve Dersima Hanım, sakinleştiricilerle adeta birer hayalete dönüştüler; gözleri boş, ruhları sanki bedenlerini terk etmişti. Ama hayat, ne kadar zalim olsa da durmuyordu; canımız ne kadar yansa da, yapılması gerekenler vardı.
Sabah, doğum heyecanıyla çıkılan konağa, öğle saatlerinde gözyaşlarıyla dönülmüştü. O neşeli, umut dolu sabah, birkaç saat içinde bir matem evine dönüşmüştü. Konak, akrabalarla, eş dostla dolup taşmıştı; duyan herkes acımızı paylaşmak için eve akın ediyordu, ama hiçbir teselli bu bo
