DEMİR
Restorana adım attığında Dicle’yi fark etmiştim aslında. Gelinleri Yonca ile benim olduğum restorana yemeğe gelmişlerdi. Ne tesadüf…Onunla yattığımız için kendini benim nazarımda değerli görmesini, zamanla zayıf noktam haline geldiğini sanmasını istememiştim. Bu yüzden varlığını yok saymış, görmezden gelmiştim. Tabii içten içe, bir miktar da olsa kıskançlık hissetmesini, nasıl bir tavır sergileyeceğini gözlemlemeyi arzulamıştım. Ancak olaylar beklediğim yönde gelişmemişti. Ben Elif’le neşeli bir muhabbet içindeyken, o da beni görmezden gelmişti.
Elifle konuşurken başımı çevirip Dicle’nin bulunduğu masaya göz ucuyla baktığımda, o yabancıyı fark ettim. Benim karımın karşısında gülümseyerek, heyecanla bir şeyler anlatıyordu. Acaba bu kişiyle buluşmak için mi dışarı çıkmıştı? Yonca, bu
