Özleyiş sabah uyandığında kocasına belli etmese de mutluydu. Evden çıkarken arabada kocasının yanına oturunca Boran arka tarafa oturmak zorunda kalmıştı.
Seymen yüzünde memnuniyetsiz bir ifadeyle fabrikaya doğru sürdü.
Yol boyu arabanın içindeki gerginlik azalmamıştı. Fabrikaya geldiklerinde Özleyiş bilerek kocasının bir adım gerisinde yürüyerek ofise girdi. Sıkıntıyla çantasını masanın üzerine bıraktı. ‘’Seymen bazı konuları netleştirelim. Beni buraya getirip formaliteden sözleşmeye uyuyorum mu diyorsun yoksa gerçekten çalışmama izin verecek misin?’’
Seymen deri koltuğuna oturduğunda ayaklarını masanın üzerine uzatıp sigarasını yaktı. ‘’Soracağım soruya yalansız cevap istiyorum. Seni geride tutarsam Cemil Bey bunu anlar mı?’’
‘’Anlar.’’ dedi doğruyu söyleyerek. ‘’Yedi yıl babamla bera
