Seymen sabah ezanıyla gözlerini açmıştı. Yanında ağlayarak uyuyakaldığı için uykusunda farkında olmasa da sürekli iç çeken karısına baktı. Örtüye sarınmasına rağmen üzerinden kaymıştı ve sırtı, göğsü açığa çıkmıştı.
İlk defa yüzüne bu şekilde dikkat ederek bakıyordu. Yüzü, bedeni büyüdüğü yere göre şekil almıştı ve buradaki insanlarda görmediği kadar pürüzsüz bir cilde ve zayıflığa sahipti. Gece kendisine bakan gözlerini hatırlıyordu. Korkuyordu, korkusunu istese de gizleyemiyordu ama cesur olmaya çalışıyordu.
‘’Gün gelecek yanımda nefes almaya bile korkacaksın.’’ dedikten sonra yataktan çıkıp banyoya girdi.
Duş aldıktan sonra üzerini giyip odadan çıktı. Koridoru geçip teras tarafına ulaştığında sedir koltuğa oturup sigarasını yakarak derin bir nefes çekti ve adamını aradı. ‘’Çocuğu yol
