Kaşlarım çatık tavana bakarken etrafımdaki gözlerin üzerimdeki yoğunluğunı hissedebiliyordum.
Sinirliydim.
Olan her şeyi hatırlamam yetmiyormuş gibi 1 ay komada kaldığımı öğrendim. Bu iğrenç ötesi bir durumdu. Kendimi nedensizce çok güçsüz hissetmiştim. Hele ki o küçük sürtüğe karşı nasıl bu kadar zayıf olabildim ona yanıyordum.
Zehir.
Onu hâla görmemiştim. Uyanmamın üzerinden saatler geçmiş olsada yanıma gelmemişti. Açıkcası hayal kırıklığına uğramıştım. Düşünün yani Barlas, Taylan, Miran, Yüsra hatta ve hatta Ateş bile buradaydı ama o yoktu.
Miran defalarca ellerimi öperek mutluluğunu göstermiş, Yüsra her şeyimle ilgilenerek yanımda olduğunu göstermiş, Barlas ‘iyi misin?’ Diyerek beni bezdirmiş, Taylan ise şebeklik yaparak beni güldürmeye çalışmıştı.
Ateş ise...
Onu boşverelim. El
