Zihnimin köhne duvarlarında emekleyen çocuk yanım kaldırdığı bakışlarında gizli acıyı hep yüzüme vurmuştu.
Benim çocukluğum mükemmel geçmişti.
Mutlu bir annem mutlu bir babam ve ben vardı.
Sonra annem öldü.
Hayat tepetaklak oldu ve acı misliyle karıştı kanımıza.
Çığlık attım, attığım çığlıkları kimse duymadı. Duyan ise duymamazlıktan gelmeyi tercih ederek beni acılarımla karşı karşıya bırakarak yüzleştirdi.
Ardından ise ben büyüdüm.
Acılarımla.
Olgunlaştım ama hep çocuk kalmak istemiştim.
İsteklerimin sadece bir istekten ibaret olduğunu annem ölümüyle öğrenmiştim.
Zengindik, para olunca hayat güzel sandılar. Ama yine mutluyum her şeye karşı, çünkü ben her şeyeiyi yönüyle bakmayı seven bir kızdım ancak içimdeki depresif kızdan da haberim vardı.
Milyonu bulan takipçilerim, binlerc
