"Pişt..."
Duyduğum ses ile yerimde doğrulup sesin nereden geldiğini anlamaya çalıştım. Hamaktan kalkıp balkon demirlerine yaslandım ve karşımda dikilen Baran'a baktım.
"Neden uyanıksın bu saatte?"
Sadece omuz silkmekle yanıtlarken doya doya baktım ona. Karanlığın eteklerine saklanarak. Benim bakışlarımı göremeyeceğinin rahatlığıyla doymaya çalıştım ona. Tüm hatlarında gezindi bakışlarım. Ezberlemek istercesine. Gözlerimi her kapatışımda yüzünü bir fotoğraf gibi görmek istercesine. Çatılı kaşlarıyla bana bakarken yaklaşmak ister gibi eğilip ellerini tırabzana dayadı.
"Damla! Neler olduğunu söyleyecek misin artık?"
"Bir şey olduğu yok."
"Yok mu, emin misin? Dünden beri konuşmuyorsun benimle. Ne zaman sana baksam kaçırıyorsun gözlerini ya da hiç bakmıyorsun bile. Ne olduğunu söyle artık
