Akşam saat yediden sonra evimize pek gelen giden olmazdı. Babam dostlarıyla kahvehanede görüşürdü, annem ise zaten gün boyu o kapı senin, bu kapı benim diyerek tüm tanıdıklarla bir şekilde iletişim hâlindeydi.
Yaz akşamları insanlar yorgun olurdu. Günlük koşuşturmanın ağırlığı, sıcağın rehavetiyle birleşir, evlerde sessizlik çökerdi. Bu yüzden akşam oturmalarına pek kimsenin fırsatı olmazdı.
Ama o gece gelenler yan komşularımızdı. Yan komşu dediysem, apartman daireleri gibi dip dibe değildik. Aramızda herkesin kendine ait bostanları, bahçeleri ya da ahırları vardı. Ama onlar en yakın komşularımızdan biriydi.
Hatice Teyze, annemden birkaç yaş büyüktü. İkisi arasında, yıllardır tam olarak anlayamadığım garip bir bağ vardı. Hem birbirinden ayrılmazlar hem de birbirlerinin eksiğini kollarla
