Evimin balkonu, ışıklıydı. Yeşil ışıkları tavana doğru asmıştım, hemen ortasında beyaz bir halı vardı. Yanında küçük bir sehpa, iki kişilik bir koltuk. Burası benim mabedim, en sevdiğim yer. Evimin balkonu, benim sığınağım.
"Bu hikayede herkes haklı Kağan." dedim nereden başlayacağımı bilemezken. "Ama hiçkimse benim haklı taraflarımı göremedi." diye devam ettim. "Veya görmek istemediler, bilmiyorum." derin bir nefes aldım. "Sen hariç..."
Dikkatle beni dinlediğini biliyordum. "İlkokuldayken ne kadar iyi olursam olayım o kadar çok arkadaşım olacak sanırdım biliyor musun? Hep onların isteklerini yaparsam, severler sanardım. Bende onlar gibi normal olabilirim..." gülümsedim küçüklükteki halime.
"Ama babam bana çok kızardı...keşke dövseydi demiştim bir kere. Keşke dövseydi öyle bakmak yerine
