Ben yanlışlarıma kulak asıp iyileşmek için çabalayan bir kız çocuğu oldum hep. Benim bir ailem vardı, arkamda duran babam, elimden tutan abilerim vardı bu hayatta. Aile, her şeydi. Ve ben ailem için ölmeyi bile göze alacak kadar çok seviyordum onları. Değil, tırnaklarına zarar gelsin, saçının teki kırılsa karşıma alırdım onları.
Öyleydi her zaman. Babam bir yana, dünya bir yana. Dudaklarımı birbirinin üzerine bastırırken, Andrew'e baktım. İnanmak istemedi, benim gitmeyecek olmama inanmak istemedi. Hâlâ babamı görmeye gitmemiştim, her şey tam anlamı ile netleşmeden gitmeyecektim.
Geldiğimden haberdar olan Dicle ile görüşmüştüm Asaf abimlerle olan toplantıdan çıkınca. İyiymiş babam. Hemde gerçekten. Toparlanmaya başlamıştı anladığım kadarıyla ancak eğer tekrardan gidecek olursam bir kere
