Mirza Aksu
Gün doğmasına bir kaç dakika kala yataktan kalkıp pencerenin önüne gittim. Evde, soğuk bir sessizlik söz konusuydu. Baran ağabeyim ve annem uyurken, sabaha karşı uyanık bendim belkide.
Pencerenin önünde beklemeye son verip sessiz bir şekilde ayrıldım evden. Adımlarım beni ahıra doğru sürüklerken aklımdakileri unutmaya çalışıyordum.
Çok fazla hata yapmıştım. Bu hatalar beni öyle bir çıkmaza sürüklüyordu ki.. sanırım sonunda mutlu olabilen tek bir kişi bile olmayacaktı. Düğüne kalan az bir zaman beni daha da gergin birine dönüştürmüştü, her şeyden, herkese öfkeliydim. Sanki her şeyi onlar yapmış gibi davranıyordum.
Tek bir suçlu vardı.
O da benden başkası değildi.
Zamanında bir şeyleri geri çevirmek için çabalamış olsaydım.. belki daha güzel olabilirdi her şey.
O gün
